Jules Laforgue
poeta francés
Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Laforgue.
Jules Laforgue, nado en Montevideo o 16 de agosto de 1860 e finado o 20 de agosto de 1887 en París, foi un poeta simbolista francés.
 | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 16 de agosto de 1860 Montevideo |
| Morte | 20 de agosto de 1887 París |
| Causa da morte | Morte natural  (Tuberculose ) |
| Lugar de sepultura | cemiterio de Bagneux, 8 |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Francia Uruguai |
| Educación | Lycée Condorcet (pt)  |
| Actividade | |
| Ocupación | escritor |
| Xénero artístico | poesía |
| Lingua | Lingua francesa |
| Obra | |
Obras destacables Les Complaintes L'Imitation de Notre-Dame la Lune Des Fleurs de bonne volonté Derniers vers Spleen | |
      | |
Obras editar
Laforgue colaborou en revistas como La Revue Indépendante, Le Décadent, La Vogue, Le Symboliste, La Vie Moderne ou L'Illustration.
- Poesía
- Les Complaintes (1885)
- L’Imitation de Notre-Dame la Lune (1886)
- Le Concile féerique (1886)
- Publicacións póstumas
- Des Fleurs de bonne volonté (1890)
- Derniers Vers de Laforgue (1890) [1]
- Le Sanglot de la terre (1901)
- Premiers poèmes (1903)
- Anthologie poétique de Jules Laforgue (1952)
- Tradución
- Feuilles d’herbe (Leaves of grass, de Walt Whitman) [2]
- Contos
- Moralités légendaires (1887)
- Varios
- Une vengeance à Berlin, L'Illustration, 7 de maio de 1887
- [Jean Vien][3], Berlin, la cour et la ville, con prólogo do G. Jean-Aubry, (1922)
- Stéphane Vassiliew (1946)
Edicións ilustradas editar
- Les Complaintes, con 25 augafortes de Gabriel Dauchot, Société normande des amis du livre, 1957.
Notas editar
- ↑ Publicado polo seu amigo Félix Fénéon.
- ↑ Publicado en La Nouvelle Revue Française en 1918.
- ↑ Pseudónimo de Laforgue.
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Jules Laforgue  |
| A Galifontes posúe textos orixinais acerca de: Laforgue na súa lingua orixinal |
| A Galicitas posúe citas sobre: Laforgue na súa lingua orixinal |
- Camille Mauclair, Jules Laforgue, con limiar de Maurice Maeterlinck, París, Mercure de France, 1896.
- Rémy de Gourmont, Le Livre des masques. Portraits symbolistes. Gloses et documents sur les écrivains d'hier et d'aujourd'hui, ilustrado por Félix Vallotton, París, Mercure de France, 1896, p. 205-209.
- Gustave Kahn, Symbolistes et Décadents, París, Vve Léon Vanier, 1902, p. 181-189.
- Henri Guilbeaux, Jules Laforgue, "Portraits d'hier" n.º 47, París, H. Fabre, 15 de febreiro de 1911, p. 131-158.
- "Introduction", de G. Jean-Aubry, p. IX-CXV, en Berlin, la cour et la ville por Jules Laforgue, París, Éditions de La Sirène, 1922.
- François Ruchon, Jules Laforgue (1860-1887) : sa vie-son œuvre, Xenebra, A. Ciana, 1924.
- Gervasio & Alvaro Guillot-Muñoz, Lautréamont e Laforgue, Montevideo, A. Barreiro y Ramos, 1925.
- Léon Guichard, Jules Laforgue et ses poésies, París, Presses universitaires, 1950.
- Marie-Jeanne Durry, Jules Laforgue, "Poètes d'aujourd'hui", París, P. Seghers, 1952, moitas reedicións.
- (en inglés) Warren Ramsey, Jules Laforgue and the ironic inheritance, Nova York, Oxford University Press, 1953.
- Pierre Brunel, Les complaintes de Jules Laforgue, Éditions du temps, 2000.
- Lisa Block de Behar, Jules Laforgue ou les métaphores du déplacement, París, L'Harmattan, 2004.
- Jean-Jacques Lefrère, Jules Laforgue, París, Fayard, 2005, 650 páxinas.
- Laurent Nunez, Si je m'écorchais vif, Grasset, 2015.
Outros artigos editar
- Verso libre
- Marcel Duchamp, admirador de Laforgue