Jabberwocky

"Jabberwocky" é un poema de Lewis Carroll, escrito a base de verbas sen sentido. Apareceu orixinalmente como parte da novela Do outro lado do espello, e o que Alicia atopou aló (1872). Considérase un dos mellores poemas sen sentido da literatura inglesa e utilízase nas clases de primaria dos países anglofalantes para ensinar aos estudantes o uso das contraccións, e a morfoloxía dos nomes e verbos.

No poema, o Jabberwock é unha besta mitolóxica. Actualmente, a palabra jabberwocky (posiblemente relacionada con jabber, traducido como fungar, rosmar) utilízase en inglés para referirse a un discurso sen sentido.

O poema

Ilustración do Jabberwock, feita por John Tenniel.

En inglés 'Twas brillig, and the slithy toves Did gyre and gimble in the wabe; All mimsy were the borogoves, And the mome raths outgrabe. "Beware the Jabberwock, my son! The jaws that bite, the claws that catch! Beware the Jubjub bird, and shun The frumious Bandersnatch!" He took his vorpal sword in hand: Long time the manxome foe he sought— So rested he by the Tumtum tree, And stood awhile in thought. And as in uffish thought he stood, The Jabberwock, with eyes of flame, Came whiffling through the tulgey wood, And burbled as it came! One, two! One, two! and through and through The vorpal blade went snicker-snack! He left it dead, and with its head He went galumphing back. "And hast thou slain the Jabberwock? Come to my arms, my beamish boy! O frabjous day! Callooh! Callay!" He chortled in his joy. 'Twas brillig, and the slithy toves Did gyre and gimble in the wabe; All mimsy were the borogoves, And the mome raths outgrabe.

En galego[Cómpre referencia] Era a torreira, e os arnarrollas teixáns, na moipralén, xireaban e furabolaban, todos mixestreiros andaban os guedelláns, e os descaseirados verdicochos brusbibiaban. "Ten conta da besta Farfunguelleirán, meu ben! A queixada que traba, as poutas que rabuñan. Ten conta do paxaro Xubexube, e tamén do fumerentoso monstro Escachabarduña!" Desenvaiñou logo a súa espada moifatal: Tempo había que procuraba o inimigo homepiante! Aconchegou entón contra a árbore Tontón, e dese xeito ficou caviloso un instante. Con aceno bravufarudo chantou postura, a besta Farfunguelleirán, lumeiras no ollar, asubiou de través da fraga mestescura, gurgullando mentres se achegaba polo ar. Unha, dúas! Unha, dúas! Dun lado a outro lado a espada moifatal foi xicalín xicaleiro! E aló deixou a besta degolada. Coa testa marchou de volta, con galope trotintrunfeiro. Foi nas suás mans que o Farfunguelleirán achou morte? Veña logo unha aperta, meu neno sorrelido! Xubilicia, vaia día! Inmensa alegría! Con tanta ledicia, fungallou un gargallido. Era a torreira, e os arnarrollas teixáns, na moipralén, xireaban e furabolaban, todos mixestreiros andaban os guedelláns, e os descaseirados verdicochos brusbibiaban.

Véxase tamén

Outros artigos

• A besta do reino

Ligazóns externas

• Máis sobre a orixe e os significados das verbas do poema (en inglés)
• Descrición da personaxe do Jabberwock (en inglés)