Barbara Crawford Johnson
Barbara Crawford Johnson, nada en Sandoval (Illinois) en 1925 e finada en 2005, foi unha enxeñeira aeronáutica americana.[1] Formou parte do equipo de enxeñaría da NASA que participou na chegada á Lúa.[2] Dirixiu importantes estudos sobre dinámica de voo, deseño de mísiles, túneles de vento, análise de rendemento e aerodinámica. En 1968, foi nomeada xerente encargada de supervisar os requisitos da misión e a avaliación no Proxecto Apollo.[3]
  | |
| Nome orixinal | (en) Barbara Johnson |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | 1925 Sandoval, Estados Unidos de América (pt)  |
| Morte | 18 de febreiro de 2005 (79/80 anos) Os Ánxeles, Estados Unidos de América |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Estados Unidos de América |
| Educación | Universidade de Illinois en Urbana-Champaign - título de grao (–1976) |
| Actividade | |
| Ocupación | enxeñeira |
| Empregador | North American Aviation (pt) Proxecto Apollo |
Premios
| |
Traxectoria editar
A Barbara, coñecida como " Bobbie", fascináballe voar e inspirábase en mulleres como Amelia Earhart.[4] Era coñecida por pasar o tempo vendo engalar e aterrar avións e por entrevistar aos pilotos sobre como pilotar avións.
Barbara matriculouse na Universidade de Illinois en 1943 grazas ás bolsas e á baixa matrícula estatal. Naquela época, a universidade aínda non ofrecía titulacións de enxeñería aeronáutica, polo que Barbara comezou con enxeñería xeral para obter unha sólida comprensión técnica e unha formación en todas as disciplinas de enxeñería xeral. No seu tempo libre mentres estaba na universidade, Barbara participaba na base das Forzas Aéreas en Rantoul, Illinois, e acabou aprendendo a voar pola súa conta.
En 1946, en só tres anos, Barbara Crawford Johnson converteuse na primeira muller en obter unha licenciatura en enxeñería pola Universidade de Illinois.[5] Inmediatamente tivo tres ofertas de traballo diferentes: quedar a ensinar na Universidade mentres realizaba un traballo de posgrao, trasladarse ao Leste e construír pontes, ou aceptar un traballo en North American Aviation en California (que máis tarde se convertería na División Espacial de Rockwell International).
Carreira editar
Co seu amor pola aviación, Barbara elixiu o traballo de North American Aviation e traballou na industria aeroespacial durante trinta e seis anos.
Proxectos editar
- O mísil Navaho: O deseño da entrada supersónica para un ramjet foi o que levou a Barbara ao programa Navaho. Utilizou o método de Talman resolvendo ecuacións diferenciais e trazando gráficos seguindo liñas de presión e demais. Barbara cre que foi neste programa onde calculou a primeira traxectoria de impulso que ninguén no país calculara a man. Aínda que Barbara empezou a traballar na segunda fase do proxecto, o mísil de cruceiro cun número de 2,75 mach, a evolución levouna a supervisar todo o rendemento aerodinámico.
- O mísil aire-terra Hound Dog: Barbara lembra quince ou vinte combinacións diferentes de configuracións para o mísil estratéxico aire-terra caseta off que recibiu o nome da exitosa canción de Elvis Presley.
- O programa Apollo: Traballando nas traxectorias e o quecemento do aire, Barbara traballou día e noite no Programa de Aterraxe Lunar Apolo. Traballou cos seus compañeiros Art Frank e Elvin Knotts, e colaborou intensamente con Autonetics. Ela e o seu grupo iniciaron as órbitas elípticas, en lugar das circulares. Tivo moitas reunións de técnicas de voo, e preparación de operacións de fracasos ou dobres fracasos.
- Aterraxe na lúa: Barbara cre que o seu equipo debería trazar un mapa da lúa para futuros exploradores, de modo que a lúa puidese ser utilizada como base, e como instalación de lanzamento.
- Skylab: O Skylab foi un foguete espacial lanzado e operado pola NASA, e a única estación espacial que os Estados Unidos han operado en exclusiva. Barbara traballou no módulo de servizo de mando.
- Apollo- Soiuz: En 1975, leste foi o primeiro voo espacial conxunto entre os Estados Unidos de América e a Unión Soviética no que se axustou un módulo de servizo de mando Apollo coa nave soviética Soiuz 19.
- Transbordador espacial: Barbara era responsable do sistema do transbordador e da análise das misións do proxecto Orbiter. Traballou nas traxectorias, un traballo moi similar ao que realizou co Apolo. No transbordador espacial traballou co astronauta, e piloto do módulo de mando do Apollo 8, Fred Haise.[6]
Premios editar
Durante a súa carreira excepcional, recibiu varios premios dentro do mundo de enxeñaría.
- 1974: Premio da Sociedade de Mulleres Enxeñeiras (SWE).[7]
- 1975: Premio ao Mérito dos Alumnos Distinguidos, Facultade de Enxeñería da Universidade de Illinois.[8]
- 1976: Premio Dirk Brouwer, Sociedade Americana de Astronáutica.[9]
Ademais, recibiu un medallón da NASA para conmemorar a súa contribución á misión Apolo 11.[3]
Notas editar
- ↑ "SWE Women - Johnson.The Society of Women Engineers. www.swe.org". web.archive.org. 2014-05-06. Archived from the original on 06 de maio de 2014. Consultado o 2021-04-12.
- ↑ ""Somehow, I Participated in That" - All Together". alltogether.swe.org (en inglés). 2019-09-24CDT06:00:04-05:00. Consultado o 2021-04-12.
- ↑ 3,0 3,1 "Homenaje a las figuras ocultas de la ingeniería: Barbara Crawford Johnson" (en castelán). 2018-10-16. Arquivado dende o orixinal o 30 de novembro de 2018. Consultado o 2018-11-29.
- ↑ Korey Haynes, Korey Haynes. "Barbara Crawford Johnson: The woman who pointed NASA's path to the Mo". Astronomy.com (en inglés). Consultado o 2021-04-12.
- ↑ "Barbara Crawford Johnson. Engineering at Illinois". web.archive.org. 2013-06-05. Archived from the original on 05 de xuño de 2013. Consultado o 2021-04-12.
- ↑ "Oral-History:Barbara Crawford Johnson". Consultado o 2018-12-10.
- ↑ "Individual Awards - Society of Women Engineers" (en inglés). Consultado o 2021-04-12.
- ↑ Communications, Grainger Engineering Office of Marketing and. "Barbara Crawford Johnson". grainger.illinois.edu (en inglés). Consultado o 2021-04-12.
- ↑ "Dirk Brouwer Award". 2012-08-20.