'''Eliseo Alonso Rodríguez''' ([[Goián, Tomiño]], [[1 de marzo]] de [[1924]] - [[A Habana]], [[18 de novembro]] de [[1996]]).Escritorfoi un escritor [[Galicia|galego]] en [[Lingua galega|galego]] e [[lingua castelá|castelán]].
==Biografía==
No [[1950]] emigrou a [[Bos Aires]] e traballou na prensa da [[Arxentina]]. Colaborou tamén na prensa galega da diáspora: fundou ''[[Mundo Gallego]]'', dirixíudirixiu ''[[Airiños]]'' (órgano da Casa de Galicia), e elaborou o suplemento "Aquí Buenos Aires" de ''[[El Pueblo Gallego]]'' de [[Vigo]]. Á volta a Galicia seguiu colaborando na prensa americana, na española e na galega, especializándose en temas de caza e pesca.
Utilizou en ocasións o [[pseudónimo]] de '''Alonso de Goyán''' en artigos publicados no ''[[Faro de Vigo]]'', ''[[La Voz de Galicia]]'', ''[[Clarín]]'' e outras publicacións.
==Obra==
É autor de varios libros en castelán sobre a súa terra natal,easí como dalgunhas narracións:, os ''Contos do Miño'' (1955), e a novela ''A rúa do noxo''.
Como poeta, publicou só dous libros: ''Cantos de Cotovíacotovía'' (1950), cun limiar de [[Xosé María Álvarez Blázquez|Álvarez Blázquez]], e ''Seara de romances'' (1952). Bastantes poemas non recollidos en libro viron a luz en revistas hispánicas e americanas.
Da súa obra poética di [[Francisco Fernández del Riego]]: "... ''sinala un despegue das formas esteticistas e popularistas cara a unhas formas máis libres, inda que barrocas, no aspecto formal''". E [[Xosé Luís Méndez Ferrín]], da súa puesíapoesía última: "... ''É dun bronco expresionismo caricaturesco (con ecos valleinclanescos ou de Camilo José Cela) e dun sentimentalismo donde e case envergoñado... (nela) latexa a vivencia radical da morte en canles expresivas xocundas e libérrimas''".
