Revisión como estaba o 5 de abril de 2020 ás 16:19 editar HombreDHojalata (conversa \| contribucións) 236.554 edicións Sen resumo de edición ← Edición máis vella		Revisión como estaba o 11 de abril de 2020 ás 13:49 editar desfacer BanjoBot 2.0 (conversa \| contribucións) Bots 393.002 edicións m Arranxos varios, replaced: <br /> → <br/> (22) Edición máis nova →
Liña 9: == Edicións == En [[1989]] [[Edicións Xerais de Galicia]] publicou unha edición con comentarios na [[Biblioteca das Letras Galegas]] ao cargo de [[Carmen Blanco García]] e [[Claudio Rodríguez Fer]].<ref name=":0" /> En [[2019]] Xerais publicou de novo a obra actualizada ortograficamente, en edición literaria dos mesmos Carmen Blanco e Claudio Rodríguez Fer, e revisada tamén polo autor (ISBN 978-84-9121-489-2), sendo a novena edición.<ref>{{Cita web\|título=A volta de Con pólvora e magnolias, de X.L. Méndez Ferrín\|url=https://cadernodacritica.wordpress.com/2019/03/09/a-volta-de-con-polvora-e-magnolias-de-x-l-mendez-ferrin/\|páxina-web=Caderno da crítica\|data=2019-03-09\|data-acceso=2019-03-09\|lingua=gl-ES\|apelidos=Nicolás\|nome=Ramón}}</ref> <ref>{{Cita web\|título=Ficha de libro. Editorial Xerais\|url=https://www.xerais.gal/libro.php?id=5846029\|páxina-web=www.xerais.gal\|data-acceso=2019-06-10}}</ref> == Características xerais == Liña 157: E remata: {{Cita\|En Compostela estamos <br /> moitos xa pra sempre derrotados{{Sfn\|Méndez Ferrín\|1976\|p=5}} .}} Liña 167: Remata: {{Cita\|Porque agora antre os dous escoa o río<br />da morte{{Sfn\|Méndez Ferrín\|1976\|p=9}}.}} * '''''Saudemos á morte...''''' Liña 176: Remata cun verso de esteticismo decadente: {{Cita\|Contemplemos<br />o seu fremoso rostro á nosa beira{{Sfn\|Méndez Ferrín\|1976\|p=11}}.}} * '''''Esta é a folla...''''' Liña 184: Comeza o poema cunha cita do poeta crepuscular italiano Dino Campana (1885-1932) e tamén fala de [[Dioniso]]s, o deus grego do viño, que simboliza o pracer de vivir. {{Cita\|Esta é a soedade<br />na que descanso a testa atal un edredón broslado{{Sfn\|Méndez Ferrín\|1976\|p=13}}.}} * '''''Veleiquí a man alongada na...''''' Liña 193: Mais hai un futuro esperanzado: {{Cita\|ollos, á espera dunha poboación máis fera<br />e leda e veleiquí o remate do<br />vivir, tántos e tántos anos retrasado{{Sfn\|Méndez Ferrín\|1976\|p=17}}.}} * '''''Estás como caída,...''''' Liña 199: Poema de amor e morte, de amor con mención de morte. É un amor de outono que chega ledamente no verán pero é fuxidío. A morte non é, como nos anteriores, a chegada da tranquilidade e do sosego porque engana, vén disfrazada ''con tatuaxes de festa''. {{Cita\|Estás, oh castiñeiro de vran,<br />cabexando tropas de saltóns e chuchameles murchos{{Sfn\|Méndez Ferrín\|1976\|p=19}}.}} * '''''SEÑORAS DO PASADO''''' Liña 208: Segue o cultiralismo e o tema do ''río'' como paso do tempo. {{Cita\|E quíxenvos tristemente a todas<br />as que forades rápidamente eu (un pouco) {{Sfn\|Méndez Ferrín\|1976\|p=21}}.}} * '''''MOMENTO ÚLTIMO''''' Liña 217: Remata: {{Cita\|Decátaste, miña señor querida,<br />que un tempo novo mátanos e que o meu corpo enteiro,<br />navegará nas turbas augas do teu recordo? {{Sfn\|Méndez Ferrín\|1976\|p=27}}.}} * '''''Erguede, dixo Safo,...''''' Liña 233: Ao poeta gustaríalle que os camaradas reflexionasen e se desen conta de que cómpre ir xuntos para disparar a súa dinamita sobre a vida do país. Cómpre deter o tempo para emprender a revolución, con referencias a Confucio, Heráclito e Mao. {{Cita\|e digan derramando os ollos no Pai Miño:<br />Asín pasan toda-las cousas... {{Sfn\|Méndez Ferrín\|1976\|p=31}}.}} * '''''Confucio atravesouse entre os dentes de Mao...''''' Liña 239: Especie e testamento que lembra o ''Testamento do bardo'' de Eduardo Pondal (''este cantou con voz harmoniosa / de [[Breogán]] a raza xenerosa''): {{Cita\|O conxunto dos lúcidos meus mestres<br />me xulgue, unha vez que os febrentos despoxos<br />sexan entregues á terra...{{Sfn\|Méndez Ferrín\|1976\|p=33}}.}} Aparece a opinión que ten de si mesmo e o seu medo á morte. Seguen presentes Mao, Confucio, Heráclito. E tamén está [[Manuel Antonio]] (''paquebotes, luces fuxidías'') e [[Uxío Novoneyra\|Uxío Novoneira]] (''Novo Neira polos Caneiros”). E o contido do libro: ''tiña horror ao tránsito do tempo”. Liña 248: Remata: {{Cita\|digo que estou a chorar só coma quen canta<br />e cego o canto contra o gran silencio que estala e trai un tiro no bandullo{{Sfn\|Méndez Ferrín\|1976\|p=37}}.}} * '''''POSTURAS PRA COPULAR EN HOMENAXE''''' Empeza: {{Cita\|Ponte lus, carbón e ollos<br /> negros de nenos mortos cravados nas salas do pazo{{Sfn\|Méndez Ferrín\|1976\|p=39}}.}} Poema de amor e morte con título e pausas marcadas, moi estudado e innovador. Está construído sobre unha polipote (variatio): repetición de palabras con alteración da función sintáctica. ''ponte fría'' e ''ponte estatuaria'' son a frustración do encontro amoroso. O tránsito do amor cara a morte: ''teñamos amor... pra fitar o bo lume e a morte''. Liña 262: Empeza: {{Cita\|Atópome coa testa contra o muro.<br />Convócome a min mesmo coma quen olla un pozo{{Sfn\|Méndez Ferrín\|1976\|p=43}}.}} O poeta lembra a infancia nos tempos negativos da posguerra. É un poema irado, de angustia total: o río vai cara ao mar, a morte, a vida ten volta atrás; son historias que se repiten, tráxicas. O tempo retorna. ''acibeche, cactus e pedra alumbre'' son a inmobilidade. Liña 271: Cita inicial: {{Cita\|Lembrádesvos<br />como, no río, batiamo-los remos<br /> contra a corrente que non deixaba<br /> avanzar<br />....................... Mao Tse-Tung{{Sfn\|Méndez Ferrín\|1976\|p=45}}.}} Son moitas as referencias culturais. Comeza cos versos finais do poema ''Chang Sa'', segue con Helena (a de Troia?), con [[María Balteira]] (soldadeira medieval das cantigas), Berta do grande pé (esposa de Pepino e nai de [[Carlomagno]]), o Café Español (tertulias en Compostela), o hotel compostelán onde se tomaban os tés e a [[praza da Quintana]] santiaguesa. Liña 280: Poema de amizade a [[Manuel María]] (''veleiquí o amigo presente''), compañeiro de xeración e de angueiras nacionalistas e marxistas. Poema fundamentalmente político coa morte de fondo. Comeza coa desesperación: {{Cita\|Veleiquí o meu<br />ventre sen lus onde non vive nada{{Sfn\|Méndez Ferrín\|1976\|p=49}}.}} Continúa coa situación individual (''mañán de outono''), a esperanza no futuro colectivo (''os camaradas... gañando o futuro''), o nacionalismo (''no destino nacional de pedra'') e remata coa morte (''preludio do sudario'') Liña 286: Cita inicial: {{Cita\|Errei todo o discurso dos meus anos<br /> .......................Camoens{{Sfn\|Méndez Ferrín\|1976\|p=53}}.}} O título é un nome xermánico que pode ser o trasunto do autor. É un longo poema ou unha serie de cinco poemas relacionados. Baixo un fondo intimista recolle os catro temas do libro: morte, amor, tempo saudoso e patria.

Con pólvora e magnolias: Diferenzas entre revisións