Eduardo Blanco Amor: Diferenzas entre revisións

Defendeu dende a [[Arxentina]] a legalidade republicana cando se produciu o estalido da guerra civil española. Durante os 20 anos seguintes utilizou unicamente o castelán na súa obra literaria, con obras como ''Los miedos'' (1936) ou ''La catedral y el niño'' (1948). En [[1956]] volveu ao galego con ''Cancioneiro'', e en [[1959]] publicou unha novela de extraordinaria importancia para a renovación da narrativa galega: ''[[A esmorga]]''. Esta obra desenvólvese en Auria e marca un fito na ruptura das tendencias costumistas e populares da literatura galega, debido á súa técnica innovadora: o único que se pode ler son as contestacións dun reo nun xuízo, que conta as aventuras que o levaron á condena. É o modo de, sen facer un texto bilingüe, darlle verosimilitude a un diálogo entre un xuíz, que fala castelán, e un reo que fala galego. Amais de deberse ao afán de verosimilitude, o silencio do xuíz representa a xordeira da xustiza, o seu papel represor e castigador. A novela, ambientada nos baixos fondos ourensáns, céntrase en tres personaxes transgresores e marxinais que van sendo levados a un final tráxico.

 

[[Ficheiro:Blanco Amor Ourense 1.jpg|miniatura|Escultura de [[Xosé Cid Menor]].]]

Retornou a [[Galicia]] o [[16 de xaneiro]] de [[1965]], e publicou outra obra que tivo gran repercusión, o libro de relatos ''[[Os biosbardos]]'' (1962), relatos en primeira persoa con protagonista e narrador infantil distinto en cada conto. A súa última etapa foi moi fecunda, a pesar de ser postergado pola cultura oficial: en [[1970]] alumeou unha nova edición d' ''[[A esmorga]]'', e en [[1972]] apareceu a extensa novela ''Xente ao lonxe'', onde a través dos avatares que lle ocorren a unha familia de clase obreira, retrata a sociedade urbana, moi estratificada, do [[Ourense]] de principios de século. Nos seus últimos anos prestou unha grande atención ao xénero teatral, con obras como ''Farsas para Títeres'' (1973) e ''Teatro prá xente'' (1975).