Defensa antiaérea: Diferenzas entre revisións

A '''defensa antiaérea''' é un dos métodos para derribar [[aeronave]]s militares en combate, desde terra ou auga (ou simplemente "superficie", para englobar a ambos). Varias armas e [[Canón (artillería)|canóns]] úsanse para isto desde que as primeiras aeronaves militares se usaron na [[primeira guerra mundial]], crecendo en poder e en seguridade cos anos. Despois da [[segunda guerra mundial]] comeza a era dos [[mísil]]es guiados, especificamente os "[[mísil terra-aire|mísiles terra-aire]]", e úsanse en combinación de moitas formas.

Houbo adaptacións de sistemas de [[artillería]] estándares que se usaron como antiaéreos, con pezas estándares sobre chasis, e mellorando a efectividade das armas antiaéreas antes da [[segunda guerra mundial]].

As [[Oxiva (arma)|oxivas]] dos proxectís úsanse con diferentes tipos de [[espoleta]]s: [[explosivo]]s ([[presión barométrica|barométricas]], con retardo de tempo), ou de [[Espoleta de proximidade|proximidade]], para xerar fragmentos de metal na área do branco. Un exemplo clásico dun canón antiaéreo de gran calibre é o [[8,8 cm FlaK 18/36/37/41|canón alemán de 88 mm]].

Para usos de curto alcance, requírese un arma máis lixeira cunha cadencia de disparo máis alta, para garantir o impacto nun obxectivo rápido. Os [[Canón automático|canóns automáticos]] de 20  mm, 37  mm e 40  mm son os máis usados para este fin. A diferenza de armas máis pesadas, estas armas lixeiras empréganse amplamente hoxe en día polas mesmas razóns que foron introducidas: a habilidade de seguimento rápido do obxectivo.