Vándalos: Diferenzas entre revisións

Con todo, o dominio vándalo do norte de África duraría só algo máis dun século e caracterizouse por un progresivo debilitamento militar do exército vándalo, unha grande incapacidade dos seus reis e aristocracia cortesá para atopar un modus vivendi aceptábel cos grupos dirixentes romanos e pola paulatina vida á parte de amplos territorios do interior, máis periféricos e montañeses, onde foron consolidándose embrións de Estados baixo o liderado de xefes tribais [[bérberes]] máis ou menos romanizados e cristianizados. A política da monarquía vándala foi fundamentalmente defensiva contra todos os seus máis inmediatos inimigos: a propia nobreza bárbara e a aristocracia provincial romana. Un labor de desatención social e descabezamento político que á forza habería de afectar ás mesmas estruturas administrativas herdadas do Imperio, o que ocasionaría a súa definitiva ruína. A causa profunda de devandita ruína non sería outra que a mesma base do poder dos reis vándalos, o exército, e as esixencias do mesmo.

 

Xenserico (428-477), o auténtico fundador do Reino vándalo, puxo as bases do apoxeo do mesmo, pero tamén as da súa futura decadencia. O cénit do seu reinado e do poderío vándalo en África e o Mediterráneo constituír a paz perpetua conseguida con [[Constantinopla]] no verán do 474, en virtude da cal recoñecíanse a súa soberanía sobre as provincias norteafricanas, as Baleares, Sicilia, Córsega e Sardeña. Porén, desde os primeiros momentos da invasión (429-430) Xenserico golpeou á importante nobreza senatorial e aristocracia urbana norteafricanas, así como aos seus máximos representantes nestes momentos, o episcopado católico, procedendo a numerosas confiscacións de propiedades e entregando algúns dos bens eclesiásticos á rival Igrexa [[donatismo|donatista]] e á nova [[Arianismo|Igrexa ariana]] oficial. Tampouco puido destruír as bases sociais da [[Igrexa Católica]], que se converteu así nun núcleo de permanente oposición política e ideolóxica ao poder vándalo. Respecto do seu propio pobo, Xenserico realizou no 442 unha sanguenta purga nas filas da nobreza vándalo-alana. Como consecuencia diso, dita nobreza practicamente deixou de existir, destruíndose así o fortalecemento da mesma, consecuencia do asentamento e repartición de terras. No seu lugar Xenserico tratou de pór en pé unha nobreza de servizo adicta á súa persoa e á súa familia. Elemento importante de devandita nobreza de servizo sería o clero ariano, favorecido con cuantiosas doazóns e recrutado entre bárbaros e romanos.