Fernando Ruiz de Castro: Diferenzas entre revisións

A pesarespesar que dona Branca de Borbón sempre foi considerada a lexítima raíña, observamos en diferentes documentos asinados pola irmá de Fernando de Castro coma se autointitula raíña e esposa do monarca castelán:

Por outra banda hai autores que defenden que as intencións do galego estribaban só en que o rei recapacitara e se decatara do erro cometido na súa persoa. En ningún intre se lle pasou polo pensamento a idea de destronar a don Pedro. A súa lealdade permaneceu intacta a pesarespesar de todo e talvez cando coñeceu os plans do conde de Trastámara e os seus aliados, decidiu desvincularse de tal empresa. Polo que tampouco sería disparatado que esta fora unha razón de peso para a anulación do matrimonio con dona Xoana.

A única mención que se fai do De Castro neses anos aparece en relación á batalla de Araviana ([[1359]]) nas ladeiras do Moncayo entre o exército de Pedro I e outro comandado por don Henrique de Trastámara e o seu irmán don Tello que estaban ao servizo de Pedro IV "O Cerimonioso". O exército castelán sufriu ununha durísimodurísima descalabrodesfeita e Fernando de Castro viuse na obriga de fuxir picando esporas e sen poder evitar que o seu alférez maior Gonzalo Sánchez de Ulloa perecera na contenda onde estaba coma fronteiro do rei.

A década dos sesenta presentouse complicada para Pedro I, pola súa contra o de Trastámara ía paulatinamente gañando adeptos e o seu avance polo reino castelán semellaba imparable. A pesarespesar da bravura esgrimida polo galego no [[1364]] perante os muros da cidade de [[València]], nada puido facer para evitar un grave afundimento militar. No [[1366]] Don Henrique avanzaba xunto as temibles ''Compañas Brancas'' comandadas polo bretón [[Bertrand Du Guesclin]] asoballando a todo aquel que se interpoñía ao seu paso.

* En primeiro lugar debemos presentar a tradicional idea que sobrevoa o tráxico fin do arcebispo compostelán. Don Pedro, perante as simpatías do eclesiástico cara Henrique, ordeaordena impunemente a súa "execucion" inmediata: {{Cita|E mandó el rey a Fernán Pérez Churrichao, e a Gonzalo Gómez Gallinato, dos caballeros de Galicia que querían mal al arzobispo, que le estoviesen esperando con veinte de caballo a la puerta de la cibdad, e que le matasen; e ellos ficieronlo así (...) e allí finó delante del altar de Santiago. E el rey estaba ese día encima de la iglesia, donde veía todo isto: e tomó al arzobispo todo quanto avía...}}