|
=== Vida posterior e matrimonio ===
[[Ficheiro:Clarke sepia.jpg|miniatura|Rebecca Clarke.]]
En 1924, Clarke embarcouse nunha carreira como solista e intérprete de conxunto en Londres, logo de rematar a súa primeira xira mundial en 1922–231922 e 1923.<ref name=reich>{{Cita libro |apelidos=Reich |nome=Nancy B. |título=A Rebecca Clarke reader |ano=2005 |editorial=Rebecca Clarke Society |isbn=978-0-9770079-0-5 |páxinas=10–18 |editor=Curtis, Liane |capítulo=Rebecca Clarke: An Uncommon Woman |lingua=en}}</ref> En 1927 axudou a formar o English Ensemble, un cuarteto con piano no que tamén participaba ela xunto con [[Marjorie Hayward]], [[Kathleen Long]] e [[May MukleMuklé]]. Tamén tocou en varias gravacións nos anos 1920 e 1930, e participou en transmisións musicais da [[BBC]]. A súa produción compositiva reduciuse considerablemente nese período.<ref name="oxford"/> Con todo, seguiu interpretando, participando na Exposición Colonial de París en 1931 como parte do English Ensemble.<ref>{{Cita noticia |apelidos=Clarke |nome=Rebecca |título=La Semaine Anglaise at the Paris Colonial Exhibition |xornal=BMS Bulletin |data=Outono de 1931 |volume=New Series I |páxinas=7–11 |lingua=en}}</ref> Entre 1927 e 1933 mantivo unha relación sentimental co [[barítono]] británico [[John Goss (barítno)|John Goss]], que tiña oito anos menos que ela e estaba casado.<ref name="id" /> El estreou varias das súas cancións de madurez, dúas das cales lle adicara, "June Twilight" e "The Seal Man". O seu "Tiger, Tiger", completado no momento no que finalizou a súa relación, resultou ser a súa derradeira composición para voz solista ata principios dos anos 1940.<ref>{{Cita libro |apelidos=Stein |nome=Deborah |ano=2005 |capítulo='Dare seize the fire': An introduction to the songs of Rebecca Clarke|editor=Curtis, Liane |título=A Rebecca Clarke Reader |editorial=Rebecca Clarke Society |páxinas=43–78 |isbn=978-0-9770079-0-5 |lingua=en}}</ref>
Cando estalou a [[Segunda Guerra Mundial]], Clarke encontrábase nos Estados Unidos visitando aos seus dous irmáns, e non puido obter visa para regresar ao Reino Unido. Durante un tempo viviu coas familias dos seus irmáns e posteriormente, en 1942, tomouaceptou unhaun posicióntraballo como gobernanta para unha familia de [[Connecticut]].<ref>{{Cita libro |apelidos=Ammer |nome=Christine |ano=2001 |título=[[Unsung: A History of Women in American Music]] |edición=2ª |páxina=167 |editorial=Amadeus |isbn=1-57467-058-1 |lingua=en}}</ref> Compuxo 10 obras entre 1939 e 1942, incluída a súa ''Passacaglia on an Old English Tune''.<ref name="curtis-reader"/> Clarke coñecera ao que sería o seu marido, [[James Friskin]] (un compositor, concertista de [[piano]] e membro fundador da [[Juilliard School]]), cando ambos eran estudantes no Royal College of Music. Ambos retomaron a súa amizade logo dun encontro casual nunha rúa de [[Manhattan]] en 1944 e casaron en setembro dese mesmo ano, cando ambos estaban avanzados nos 50 anos. Segundo a musicóloga Liane Curtis, Friskin foi "un home que deulle [a Clarke] unha sensación de profunda satisfacción e equilibrio".<ref name="id" />
Clarke ten sido descrita por Stephen Banfield como a compositora británica máis distinguida da xeración de entreguerras.<ref>{{cite encyclopedia|author=Banfield, Stephen|title=Clarke, Rebecca (Thacher)|encyclopedia=The Norton/Grove Dictionary of Women Composers|publisher=W.W. Norton and Co|year=1995|page=120}}</ref> Con todo, a súa produción posterior foi esporádica.<ref name="oxford"/> Ela sufriu de [[distimia]], unha forma crónica de [[Trastorno do estado de ánimo|depresión]];<ref name="woolf">{{Cita noticia |apelidos=Curtis |nome=Liane |título=When Virginia Woolf met Rebecca Clarke |xornal=Newsletter of the Rebecca Clarke Society |data=2003}}</ref> a falta de aprobación —ás veces directa desaprobación— que recibiu polo seu traballo a fixofíxoa tamén reticente a compoñer.<ref name="id" /> Clarke non se consideraba capaz de equilibrar a súa vida persoal coas esixencias da composición: "Non podo facelo a non ser que sexa a primeira cousa que pense cada mañán cando me levanto e a última que pense cada noite antes de ir durmir". Despois de casar, deixou de compoñer, a pesar do apoio do seu marido, aínda que seguiu a traballar en arranxos ata pouco antes da súa morte. Clarke tamén deixou de interpretar.<ref name="oxford"/><ref name="id" />
Clarke vendeu o Stradivarius que herdara, e estableceu o premio May Muklé na Royal Academy. O premio aínda é entregado anualmente a violonchelistas excelentes.<ref>Schleifer, Martha Furman (2000). Notas ao programa da ''Sonata para viola e piano'' de Clarke. Hildegard Publishing Company.</ref> Despois da morte do seu marido en 1967, Clarke comezou a escribir as súas [[memorias]], tituladas ''I Had a Father Too (or the Mustard Spoon)''; que finalizou en 1973 pero que non foron publicadas. Nelas describe os seus primeiros anos, marcados polas frecuentes malleiras de seu pai e que afectaron á súa precepción do seu propio lugar na vida.<ref name="id" /> Clarke morreu en 1979 na súa casa da [[Nova York|cidade de Nova York]] aos 93 anos e foi [[Cremación|incinerada]].<ref name="oxford" />
== Música ==
|
