|
=== Primeiros anos ===
[[Ficheiro:Royal College of Music - April 2007.jpg|miniatura|esquerda|O [[Royal College of Music]] de Londres, onde Clarke estudou entre 1907 e 1910.]]
Clarke naceu no borough londinense de [[Harrow (borough)|Harrow]], Inglaterra, filla de Joseph Thacher Clarke, un estadounidense, e a súa muller alemá, Agnes Paulina Marie Amalie Helferich.<ref name="oxford"/> Seu pai estaba interesado polana música, e levouna a aprender a tocar o [[violín]] dosaos nove anos.<ref name="curtis-reader"/> Comezou os seus estudiosestudos na [[Royal Academy of Music]] en 1903, mais foi retirada por seu pai en 1905 despois de que o seu profesor [[Percy Hilder Miles]] propuxéralle matrimonio (posteriormente el deixaríalle o seu violín [[Stradivarius]] no seu testamento). Realizou a primeira das súas numerosas viaxes aos Estados Unidos pouco despois de deixar a Royal Academy.<ref name=curtis-reader>{{Cita libro |apelidos=Curtis |nome=Liane |título=A Rebecca Clarke reader |ano=2005 |editorial=Rebecca Clarke Society |isbn=978-0-9770079-0-5 |páxinas=19–42 |editor=Curtis, Liane |capítulo=Rebecca Clarke and the British Musical Renaissance |lingua=en}}</ref> Posteriormente estudou no [[Royal College of Music]] dende 1907 ata 1910, converténdose nunha das primeiras alumnas de composición de Sir [[Charles Villiers Stanford]].<ref name="id"/> Ante a insistencia de Stanford mudou a súa atención do violín á viola, tal como esteque estaba comezando a ser vistovista como un instrumento solista lexítimo.<ref name="oxford"/> Estudou con [[Lionel Tertis]], que era considerado por algúns como o mellor violista da época.<ref name="oxford">{{Cita web |apelidos=Ponder |nome=Michael |título=Clarke, Rebecca Helferich (1886–1979) |obra= Oxford Dictionary of National Biography |editorial=[[Oxford University Press]] |ano=2004 |url=http://www.oxforddnb.com/view/article/61135 |lingua=en}}{{subscription(require required}}subscrición)</ref> En 1910 compuxo un arranxo de poesía chinesa, chamado "Tears", en colaboración cun grupo de compañeiros do RCM.<ref name="curtis-reader"/> Tamén cantou baixo a dirección de [[Ralph Vaughan Williams]] nun ensemble de estudantes organizado por Clarke para estudar e interpretar a música de [[Giovanni Pierluigi da Palestrina|Palestrina]].<ref name="curtis-reader"/>
Logo das súas críticas polas relacións extra-matrimoniais de seu pai, este botouna da casa e curtoulle oso fondossustento económicoseconómico.<ref name="cd">{{cite AV media notes|author=Ponder, Michael|year= (2000|title=). ''Rebecca Clarke: Midsummer Moon|id=''. Dutton Laboratories}}</ref> Tivo que deixar o Royal College en 1910 e manterse a si mesma tocando a viola. Clarke converteuse nunnunha das prieirasprimeiras mulleres en ser músico profesional nunha orquestra, cando foi seleccionada por Sir [[Henry Wood]] para tocar na Queen's Hall Orchestra en 1912.<ref name="id">{{Cita noticia |apelidos=Curtis |nome=Liane |data=maio de 1996 |url=http://www.rebeccaclarke.org/pdf/identity.pdf |título=A Case of Identity |xornal=Musical Times |páxinas=15–21 |lingua=en}}</ref><ref name="grove">{{Cita web |apelidos=Curtis |nome=Liane |título=Rebecca Clarke |obra=[[New Grove Dictionary of Music and Musicians|Grove Music]] Online |url=http://www.grovemusic.com |lingua=en}}{{subscription required|dataacceso=9 de xullo de 2016}} (require subscrición)</ref> En 1916 trasladouse aos Estados Unidos para continuar a súa carreira como intérprete. Unha pequena e lírica peza para viola e piano titulada ''Morpheus'', e composta baixo o [[pseudónimo]] de "Anthony Trent", foi estreada no seu recital conxunto coa violonchelista May Muklé en 1918 na cidade de Nova York. Os críticos eloxiaron "Trent", e ignoraron en gran medida as obras acreditadas a Clarke premieredestreadas no mesmo recital.<ref name="cd" /> A súa carreira como compositora alcanzou o seu punto máximo nun breve período de tempo, acomezando partir dacoa [[Sonata para viola (Rebecca Clarke)|sonata para viola]] entrouque nunpresentrou a un concurso en 1919 patrocinadapatrocinado por [[Elizabeth Sprague Coolidge]], a veciña de Clarke e [[Mecenado|mecenas]] das artes. Entre un total de 72 participantes, a sonata de Clarke empatou na primeira posición cunha composición de [[Ernest Bloch]]. Coolidge posteriormente declarou gañador a Bloch. Os críticos especularon con que "Rebecca Clarke" era só un pseudónimo do propio Bloch, ou canto menos que non podía ter sido Clarke a que escribira esas pezas,<ref name="grove" /> coa idea de que unha muller puidera escribir unha obra era socialmente inconcibible. A sonata foi ben recibida e foi interpretada por primeira vez no festival de música de Berkshire en 1919. En 1921 Clarke volveu facer unha impresionante demostración no concurso de composición de Coolidge co seu [[trío con piano]], aínda que unha vez máis non puido levarse o premio. En 1923 seguiulle unha [[Rapsodia (música)|rapsodia]] para [[violonchelo]] e [[piano]], foi patrocinada por Coolidge, facendo de Clarke a única muller en recibir o patrocinio de Coolidge.<ref name="grove" /> Estas tres obras representan o curiocumio da carreira compositiva de Clarke.<ref name="oxford"/>
=== Vida posterior e matrimonio ===
|
