Antoine Watteau: Diferenzas entre revisións

'''Jean Antoine Watteau''', máis coñecido como '''Antoine Watteau''' ([[10 de outubro]] de [[1684]], [[Valenciennes]] - [[18 de xullo]] de [[1721]], [[Nogent-sur-Marne]]), erafoi un [[pintura|pintor]] francés.

É considerado como un dos primeiros representantes do estilo [[rococó]]. Inspirado na ''[[commedia dell'Arte]]'', gostáballegustáballe representar o mundo teatral nos seus cadros. Entre as súas obras máis célebres están ''Pierrot'', e o ''[[Embarque para illa de Citera]]'' (Pèlerinage à l'île de Cythère).

Unha das principais fontes sobre a súa vida é a biografía redixidadirixida polo seu amigo o [[Anne-Claude de Tubières, conde de Caylus|conde de Caylus]].

Jean Antoine Watteau era fillo dun mestre tellador, de orixe [[Flandres|flamenga]], e membro dunha familia numerosa. Arredor dos dez anos de idade, foi posto como aprendiz con [[J.-A. Gérin|J. A. Gérin]], un dos pintores de sona da cidade, de quen o museo e máismais as igrexas de Valenciennes conservan obras, de valor medio, de gosto flamengo. Gérin morreu o 7 de xuño de [[1702]]. Pouco tempo despois, atopamos a Antoine en [[París]], desvalido e sen recursos, mais decidido a encontrar traballo. Empregado primeiro cun pintor sen clientes, Métayer, que nennin o pode alimentar, pasou a traballar con un fabricante de pinturas, na ponte de Notre-Dame, que, con outros [[aprendiz|aprendices]], encargoulle copiar numerosas pezas de imaxes relixiosas e cadros de xénero, especialmente unha "Vella aleixada" (Vieille Liseuse) de [[Gerard Dou]], e un [[San Nicolao]], moi solicitados polos devotos.

Logo de librarse desa "necesidade insabora" que lle fornecía « tres libras por semana e a sopa de todos os días », Watteau asociase cun pintor de [[Anvers]], [[J.-J. Spoede|J. J. Spoede]], alumno da Academia real, e máis con [[Claude Gillot]], pintor, debuxante, gravador, decorador, de verba incansábel e de fantasía orixinal. O acordo entre o mestre e o discípulo, tamén dotado de vivo humor, non durou moito. Porén, Watteau gardoulle sempre recoñecemento a Gillot . Pois foi con Gillot, en efecto, con quen colleu gosto polas escenas de teatro, polas fantasías galantes, polos rebiricoques e figuríns, polas mitoloxías e monerías, e polo enleamento nas tendencias naturais e na observación incesante das realidades do entorno, polo enlevo delicado do espectáculo da vida mundana ou da rústica.

Watteau, probabelmente a través do mesmo Gillot, coñeceu a [[Claude III Audran]], conservador do Palacio de Luxembourg, que lle encargou a decoración do castelo de Meudon (1699) e do castelo de La Muette (Gabinete do rei, ca. 1708). Nestes traballos empregou motivos exóticos e chineseríaschineses. Na decoración do Hôtel de Nointel (Poulpry) utilizou escenas de galanterías xunto a motivos grotescos.

Volto a Valenciennes en 1710, dedicouse a temas militares, con acenosmatices agidamente realísticosrealistas (''Campo volante'', 1709-10: Moscova, Museo Pushhkin). De regreso, novamente, en París, trata ao sogro de Gersaint, do cal fai un retrato ('' Sirois sob traxe de mezzetin'', 1717 circa: Londres, Wallace Collection). Na capital dedícase outra vez aos temas teatrais do tipo dos de Gillot.

En [[1709]], acadou o segundo posto no [[''premio de Roma]]''. Tres anos máis tarde, en [[1712]], presentouse de novo. Desta vez, a súa obra foi xulgada de tan grandegran calidade, que foi aceptado como membro de pleno dereito da Academia Real de Pintura e Escultura (Académie royale de peinture et de sculpture), ben que con acoa influencia de La Fosse. Mais só en[[1717]], logo de cinco anos de traballo, apresentoupresentou a súa obra de ingreso, o famoso [[Embarque para Citera]] (Pèlerinage à l'île de Cythère). A Academia creou un xénero especial para el: a « festa galante » (fête galante).<br />Nos anos intermedios, entre [[1712]] e [[1715]], frecuentou o tesoureiro [[Pierre Crozat]], o que permite ao artista estudar a súa notábel colección de debuxos de artistas flamengos. Tamén comezou a interesarse pola paisaxística (''Verán'', da serie de ''As estacións'', para Crozat, ca. 1715: Washington, National Gallery).

Nos anos últimos fixo varias viaxes, como unha a [[Londres]] en 1719, e realizou un número grande de pinturas, entre elas a segunda versión do ''[[Embarque para Citera]]'' (1718: Berlín, Charlottenburg) e algúns nus femininos (''A Toilette'': Londres, Wallace Collection), retratos (''Antoine Pater'': Valenciennes, Musée des Beaux-Arts; ''Gentilhomme'': París, Louvre), algunhas teas de tema relixioso, outras con amores galantes (''Diversións campestres'': Londres, Wallace Collection; ''Reunión no xardín'': Berlín, Charlottenburg), e por suposto lenzos de temas teatrais (''Comediantes'': New York, [[Metropolitan Museum of Art]]; ''Gilles'': París, Louvre).