Jethro Tull: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m Bot - borrado de comas antes de etcétera [http://academia.gal/dicionario#searchNoun.do?nounTitle=etc%C3%A9tera]; cambios estética |
|||
Liña 2:
{{Ortografía}}
{{Grupo_musical
| nome = [[
| xp = rock
| imaxe = [[Ficheiro:Jethro tull 1998.jpg|250px]]
Liña 22:
== Historia ==
=== Orixes (1964-1968) ===
As orixes de '''Jethro Tull''' remóntanse a mediados dos anos 60, cando tres individuos que respondían ós nomes de [[Ian Anderson]], [[Jeffrey Hammond Hammond]] e [[John Evans]] decidiron formar unha banda de [[Música rock|rock]] chamada [[The Blades]]. o seu debut foi en 1963, no Blackpool’s Holy Family Youth Club, comprendendo a formación ós seguintes músicos: Anderson á guitarra, Hammond ó baixo, Evans á batería e Michael Stephens, ex-guitarrista do grupo [[The Atlantics]]. O repertorio da banda baseábase en temas blues inspirados por xente coma [[Sonny Terry]], [[Howling Wolf]], [[Brownie McGhee]], [[Graham Bond]] e outros músicos norteamericanos e británicos do mesmo estilo musical. Con esta formación e repertorio estiveron actuando unha tempada, ata que comezaron a sucederse os cambios no seo da banda, que rematouse estabilizando coa inclusión de [[Barriemore Barlow]] á batería e o transvase de John Evans ós teclados, que era o instrumento que dende un principio máis lle gustaba. Así chegouse ó primeiro cambio de nome na banda (aínda que non sería o último, coma posteriormente veremos), pasando a chamarse en 1965 [[The John Evan Band]], e incluíndo no seu seo a un verdadeiro rosario de músicos: os mesmos que formaron The Blades menos Michael Stephens, que decidiu abandonar o grupo, e a inclusión de Derek Ward ó baixo, Jim Doolin á trompeta, Martin Skyrme ó saxofón e Chris Riley á guitarra. Durante os seguintes dous anos, 1966 e 1967, o grupo tocou nos clubs máis prestixiosos do Norte de [[Gran Bretaña]], entre os que destacaron o Twisted Wheel Chain e [[The Cavern]], en [[Liverpool]].
Liña 29:
A dita compañía sería nun principio subsidiaria da todopoderosa Island e enfocou o seu traballo á promoción de grupos con sons innovadores, polo que a través do produtor Derek Lawrence deciden fichar ós nosos protagonistas e colocarlle o ridículo nome de [[Candy Coloured Rain]], o cal non se produciu finalmente grazas a que un empregado de Chrysalis que estudara historia suxeriu o de Jethro Tull, que non é outra cousa que o nome dun agricultor, granxeiro e escritor inglés nado en Basildon en 1674, ó que se lle atribue en 1701 a invención e perfeccionamento da máquina de arar e diversos experimentos cos sistemas de semente. A pesar de todo, o primeiro traballo oficial de Jethro Tull na industria discográfica non saldría baixo o selo Chrysalis, senon que o faría para [[Metro Goldwyn-Mayer]]. Tratábase dun single que incluía na súa cara A o tema "Aeroplane", composto por Len Barnard e Ian Anderson e pola cara B "Sunshine day", composto por Mick Abrahams. Dito single foi publicado en febreiro de 1968 e distribuído baixo o nome de Jethro Toe, seguramente debido a un erro de imprenta. En calquera caso, a repercusión deste traballo foi mínima, xa que apenas tivo promoción e tampouco atraeu o interese da crítica e do público.
=== Os comezos (1968-1970) ===
Tralo intento de alcanzar o éxito, o grupo, esta vez xa baixo o nome de Jethro Tull, comezou unha extensa xira de actuacións durante o verán de 1968 en diversos clubs británicos, volvendo ó Marquee, esta vez xa de forma máis estable e gañándose o beneplácito do público. Este feito foi fundamental para o posterior triunfo do grupo, xa que a base de traballalo nas actuacións en directo conseguiron atraer a atención de gran cantidade de persoas que asistían perplexas ás incribles loucuras de Anderson coa súa frauta sobre o escenario e á enerxía que desprendía a banda tocando en vivo. Desta maneira, chegou por fin o salto á fama de Jethro Tull: sería no Sunbury Jazz and blues Festival, onde a crítica quedou literalmente sorprendida da popularidade do grupo, debida sobre todo a que a xente que os virá tocar en directo polos diversos locais concentrarase alí para velos, polo que case todo o público asistente era xa fan de Jethro. Evidentemente, o seguinte paso estaba a punto de darse: a gravación dun Lp, algo que xa víñase xerando e que se consumou en outubro de 1968, cando "This was" sae á venda.
Liña 57:
O ano 1972 trouxo consigo a resposta ós anhelos dos fans de Jethro Tull: a obra definitiva do grupo. Tras "Aqualung" situouse o listón moi alto para o novo disco, e a pesar da dificultade Anderson e os seus compañeiros consiguirono. En abril do 72 publicase "Thick as a brick". Nada máis publicarse, moitos profesionais da radio situarono coma o segundo mellor disco da historia da música moderna, por detrás do "Sgt. Pepper’s lonely hearts club band" de [[The Beatles]] (Para gustos hai cores¡¡¡¡¡¡, eu non comparto esta idea). En seguida alcanzou o número 1 nas listas de Estados Unidos, algo que a banda merecíase e víña perseguindo durante moito tempo. Posiblemente a resaca de "Aqualung" tivese moito que ver en tal logro, xa que moitoos fans norteamericanos comezaron a darse conta do potencial de Jethro a partir deste disco, polo que esperaban con verdaderas ansias a súa nova obra. "Thick as a brick" é o primeiro Lp do grupo no que non encontramos temas separados, senon unha única canción que dura todo o disco, sen pausas ou interrupcións de ningún tipo, tan só o tempo que se tarda en cambiar de cara o álbum. Isto xa resultaba novedoso por sí só, aínda que non era o único novo na música da banda.
Así, podemos encontrar múltiples facetas novedosas, coma pode ser o formato do disco, en forma de periódico desplegable con numerosas páxinas nas que aparecen noticias de todo tipo, chenas de sarcasmo e humor e, sobre todo, de intelixencia, moita intelixencia. Xunto a este aspecto "visual" encontramos signos evidentes de mestría musical nos 40 minutos de duración de "Thick as a brick": o son do grupo é moito máis elaborado, os arranxos comenzan a ser extremadamente difíciles. Os cambios rítmicos, melódicos
O seguinte disco de Jethro Tull publicaríase no mesmo ano que "Thick as a brick", aínda que non se trataba dun disco enteiramente novo, senón dunha recopilación de singles non publicados en ningún disco, temas extraídos dos seus anteriores traballos, algunhas cancións novas e partes en directo dalgúns dos seus concertos. Estámonos referindo a "Living in the past", editado en xullo de 1972 en Gran Bretaña e en outubro dese mesmo ano en Estados Unidos. O álbum foi un acerto por parte do grupo, xa que moitos fans perderanse no seu momento moitos dos singles que Jethro publicaran entre Lp e Lp, polo que esta era una magnífica oportunidade para facerse con eles sen ter que recorrer ó mercado de segunda man, coa propina adicional de que, ó tratarse dun disco dobre, ofrecía unha boa perspectiva do que o grupo fora capaz de ofrecer en directo mediante unha das catro caras dos discos, que era enteiramente en directo, así coma o regalo adicional dalgún que outro tema novo.
Liña 72:
En ámbolos dous discos, Ian Anderson estende o seu virtuosismo coma multiinstrumentista ó saxofón, se ben o abandonaría posteriormente por razóns descoñecidas. Con todo, o mellor de "War child" foron, sen dubida, os seus concertos en directo, dos cales escribiuse no seu momento que forón os mellores de toda a historia da banda, cheos de efectos visuais e sonoros, cun son impecable e unhas actuacións dos músicos moi dinámicas. Nestos concertos interverían catro rapazas formando unha sección de corda e espidas de cintura para arriba. Respondían ós nomes de Elizabeth Edwards, Rita Eddowes e Helen, todas ó violín, e Katharine Thulborn ó violonchelo. Tamén participarían no seguinte disco da banda en estudio. Con todo, as actuacións de Jethro Tull en España, en 1974 (ano no que viñeron por primeira vez ó noso estado), non contaban có espectáculo dos hermosos senos das catro señoritas debido, ¡cómo non!, a problemas de censura. Así pois, as catro tiveron que actuar ben cubertas, como mandan os santos cánones.
"War child" publicouse en octubro de 1974, en mitade dunha xigantesca xira que o grupo realizou polos Estados Unidos, Xapón, Australia, Europa
Durante este mesmo ano, Ian Anderson aínda tivo tempo para producir un dos mellores discos do grupo de folk-rock [[Steeleye Span]]. Referimonos ó impresionante "Now we are six", no que se adivina facilmente a mano de Anderson en cada unha das cancións, todas elas de altísima calidade, pero sobre todo no son do grupo, e en especial da sección rítmica de baixo e batería.
|