Jethro Tull: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Beninho (conversa | contribucións)
m Bot - borrado de comas antes de etcétera [http://academia.gal/dicionario#searchNoun.do?nounTitle=etc%C3%A9tera]; cambios estética
Liña 2:
{{Ortografía}}
{{Grupo_musical
| nome = [[ImaxeFicheiro:Jethro Tull logo.png|220px]]
| xp = rock
| imaxe = [[Ficheiro:Jethro tull 1998.jpg|250px]]
Liña 22:
 
== Historia ==
=== Orixes (1964-1968) ===
As orixes de '''Jethro Tull''' remóntanse a mediados dos anos 60, cando tres individuos que respondían ós nomes de [[Ian Anderson]], [[Jeffrey Hammond Hammond]] e [[John Evans]] decidiron formar unha banda de [[Música rock|rock]] chamada [[The Blades]]. o seu debut foi en 1963, no Blackpool’s Holy Family Youth Club, comprendendo a formación ós seguintes músicos: Anderson á guitarra, Hammond ó baixo, Evans á batería e Michael Stephens, ex-guitarrista do grupo [[The Atlantics]]. O repertorio da banda baseábase en temas blues inspirados por xente coma [[Sonny Terry]], [[Howling Wolf]], [[Brownie McGhee]], [[Graham Bond]] e outros músicos norteamericanos e británicos do mesmo estilo musical. Con esta formación e repertorio estiveron actuando unha tempada, ata que comezaron a sucederse os cambios no seo da banda, que rematouse estabilizando coa inclusión de [[Barriemore Barlow]] á batería e o transvase de John Evans ós teclados, que era o instrumento que dende un principio máis lle gustaba. Así chegouse ó primeiro cambio de nome na banda (aínda que non sería o último, coma posteriormente veremos), pasando a chamarse en 1965 [[The John Evan Band]], e incluíndo no seu seo a un verdadeiro rosario de músicos: os mesmos que formaron The Blades menos Michael Stephens, que decidiu abandonar o grupo, e a inclusión de Derek Ward ó baixo, Jim Doolin á trompeta, Martin Skyrme ó saxofón e Chris Riley á guitarra. Durante os seguintes dous anos, 1966 e 1967, o grupo tocou nos clubs máis prestixiosos do Norte de [[Gran Bretaña]], entre os que destacaron o Twisted Wheel Chain e [[The Cavern]], en [[Liverpool]].
 
Liña 29:
A dita compañía sería nun principio subsidiaria da todopoderosa Island e enfocou o seu traballo á promoción de grupos con sons innovadores, polo que a través do produtor Derek Lawrence deciden fichar ós nosos protagonistas e colocarlle o ridículo nome de [[Candy Coloured Rain]], o cal non se produciu finalmente grazas a que un empregado de Chrysalis que estudara historia suxeriu o de Jethro Tull, que non é outra cousa que o nome dun agricultor, granxeiro e escritor inglés nado en Basildon en 1674, ó que se lle atribue en 1701 a invención e perfeccionamento da máquina de arar e diversos experimentos cos sistemas de semente. A pesar de todo, o primeiro traballo oficial de Jethro Tull na industria discográfica non saldría baixo o selo Chrysalis, senon que o faría para [[Metro Goldwyn-Mayer]]. Tratábase dun single que incluía na súa cara A o tema "Aeroplane", composto por Len Barnard e Ian Anderson e pola cara B "Sunshine day", composto por Mick Abrahams. Dito single foi publicado en febreiro de 1968 e distribuído baixo o nome de Jethro Toe, seguramente debido a un erro de imprenta. En calquera caso, a repercusión deste traballo foi mínima, xa que apenas tivo promoción e tampouco atraeu o interese da crítica e do público.
 
=== Os comezos (1968-1970) ===
Tralo intento de alcanzar o éxito, o grupo, esta vez xa baixo o nome de Jethro Tull, comezou unha extensa xira de actuacións durante o verán de 1968 en diversos clubs británicos, volvendo ó Marquee, esta vez xa de forma máis estable e gañándose o beneplácito do público. Este feito foi fundamental para o posterior triunfo do grupo, xa que a base de traballalo nas actuacións en directo conseguiron atraer a atención de gran cantidade de persoas que asistían perplexas ás incribles loucuras de Anderson coa súa frauta sobre o escenario e á enerxía que desprendía a banda tocando en vivo. Desta maneira, chegou por fin o salto á fama de Jethro Tull: sería no Sunbury Jazz and blues Festival, onde a crítica quedou literalmente sorprendida da popularidade do grupo, debida sobre todo a que a xente que os virá tocar en directo polos diversos locais concentrarase alí para velos, polo que case todo o público asistente era xa fan de Jethro. Evidentemente, o seguinte paso estaba a punto de darse: a gravación dun Lp, algo que xa víñase xerando e que se consumou en outubro de 1968, cando "This was" sae á venda.
 
Liña 57:
O ano 1972 trouxo consigo a resposta ós anhelos dos fans de Jethro Tull: a obra definitiva do grupo. Tras "Aqualung" situouse o listón moi alto para o novo disco, e a pesar da dificultade Anderson e os seus compañeiros consiguirono. En abril do 72 publicase "Thick as a brick". Nada máis publicarse, moitos profesionais da radio situarono coma o segundo mellor disco da historia da música moderna, por detrás do "Sgt. Pepper’s lonely hearts club band" de [[The Beatles]] (Para gustos hai cores¡¡¡¡¡¡, eu non comparto esta idea). En seguida alcanzou o número 1 nas listas de Estados Unidos, algo que a banda merecíase e víña perseguindo durante moito tempo. Posiblemente a resaca de "Aqualung" tivese moito que ver en tal logro, xa que moitoos fans norteamericanos comezaron a darse conta do potencial de Jethro a partir deste disco, polo que esperaban con verdaderas ansias a súa nova obra. "Thick as a brick" é o primeiro Lp do grupo no que non encontramos temas separados, senon unha única canción que dura todo o disco, sen pausas ou interrupcións de ningún tipo, tan só o tempo que se tarda en cambiar de cara o álbum. Isto xa resultaba novedoso por sí só, aínda que non era o único novo na música da banda.
 
Así, podemos encontrar múltiples facetas novedosas, coma pode ser o formato do disco, en forma de periódico desplegable con numerosas páxinas nas que aparecen noticias de todo tipo, chenas de sarcasmo e humor e, sobre todo, de intelixencia, moita intelixencia. Xunto a este aspecto "visual" encontramos signos evidentes de mestría musical nos 40 minutos de duración de "Thick as a brick": o son do grupo é moito máis elaborado, os arranxos comenzan a ser extremadamente difíciles. Os cambios rítmicos, melódicos, etc., sucedense sen parar, aportando cada un deles unha nova perspectiva do que estamos escoitando. A conxunción entre os miembros da banda resulta aplastante. Moitos dudaron de que "Thick as a brick" puidese executarse en directo de forma adecuada, tal era o grao de dificultade instrumental do disco, pero equivocábanse, xa que a banda ofrecerá parte do que aparece no álbum nos seus conciertos de 1971. "Thick as a brick" levou á banda ó cumio da popularidade e creatividade, aínda que as letras do disco aparecen asinadas por un tal Gerald Bostock, en realidade Ian Anderson preferiu utilizar dito pseudónimo e a truculenta historia dun niño prodixio de oito anos que gaña un concurso de poesía e logo é descalificado por deixar embarazada a unha nena de catorce, coma un elemento máis de crítica social e imaxinación creativa, por suposto, coma un reclamo para crear interese e incluso polémica entre os seus fans. Con todo, todo queda moi claro se se consulta á Sociedade de Autores Británica, xa que "Thick as a brick" aparece coma unha composición enteiramente de Anderson na súa letra e na súa música. Os concertos de presentación de "Thick as a brick" por todo o mundo estiveron cheos de mestría, poderío instrumental e vocal, así coma dun forte tratamento escénico, produto seguramente da influencia que en Anderson tiveron diversos shows televisivos coma o Flying Circus de [[Monty Python]].
 
O seguinte disco de Jethro Tull publicaríase no mesmo ano que "Thick as a brick", aínda que non se trataba dun disco enteiramente novo, senón dunha recopilación de singles non publicados en ningún disco, temas extraídos dos seus anteriores traballos, algunhas cancións novas e partes en directo dalgúns dos seus concertos. Estámonos referindo a "Living in the past", editado en xullo de 1972 en Gran Bretaña e en outubro dese mesmo ano en Estados Unidos. O álbum foi un acerto por parte do grupo, xa que moitos fans perderanse no seu momento moitos dos singles que Jethro publicaran entre Lp e Lp, polo que esta era una magnífica oportunidade para facerse con eles sen ter que recorrer ó mercado de segunda man, coa propina adicional de que, ó tratarse dun disco dobre, ofrecía unha boa perspectiva do que o grupo fora capaz de ofrecer en directo mediante unha das catro caras dos discos, que era enteiramente en directo, así coma o regalo adicional dalgún que outro tema novo.
Liña 72:
En ámbolos dous discos, Ian Anderson estende o seu virtuosismo coma multiinstrumentista ó saxofón, se ben o abandonaría posteriormente por razóns descoñecidas. Con todo, o mellor de "War child" foron, sen dubida, os seus concertos en directo, dos cales escribiuse no seu momento que forón os mellores de toda a historia da banda, cheos de efectos visuais e sonoros, cun son impecable e unhas actuacións dos músicos moi dinámicas. Nestos concertos interverían catro rapazas formando unha sección de corda e espidas de cintura para arriba. Respondían ós nomes de Elizabeth Edwards, Rita Eddowes e Helen, todas ó violín, e Katharine Thulborn ó violonchelo. Tamén participarían no seguinte disco da banda en estudio. Con todo, as actuacións de Jethro Tull en España, en 1974 (ano no que viñeron por primeira vez ó noso estado), non contaban có espectáculo dos hermosos senos das catro señoritas debido, ¡cómo non!, a problemas de censura. Así pois, as catro tiveron que actuar ben cubertas, como mandan os santos cánones.
 
"War child" publicouse en octubro de 1974, en mitade dunha xigantesca xira que o grupo realizou polos Estados Unidos, Xapón, Australia, Europa, etc. Alcanzou o nº 2 nas listas dos Estados Unidos e o nº 14 nas de Gran Bretaña, uns resultados similares ós de "A passion play", o "disco maldito" do grupo que, despois de todo, non era un álbum para nada malo. Embriagados polo éxito dos seus concertos, cada vez máis fans acudían ós lugares nos que actuaban Jethro Tull para admirar as loucuras de Anderson sobre o escenario, a perfecta conxunción e posta en escena da banda, o seu impecable son e, sobre todo, a magnificiencia dun grupo que dende facía varios años pertencía á elite do rock. Como datos máis significativos, podese dicir que na actuación dea banda no Forum de Los Angeles vironlles en directo máis de cen mil personas e que en Estados Unidos conseguiron que máis dun millón de enloquecidos fans asistisen ós seus concertos. O grupo afrontaba con esperanza e orgullo o seu resurxir como banda punteira non só a nivel musical, senon tamén a nivel de popularidade, todo iso grazas, por suposto, á incuestionable lealtade dos seus seguidores.
 
Durante este mesmo ano, Ian Anderson aínda tivo tempo para producir un dos mellores discos do grupo de folk-rock [[Steeleye Span]]. Referimonos ó impresionante "Now we are six", no que se adivina facilmente a mano de Anderson en cada unha das cancións, todas elas de altísima calidade, pero sobre todo no son do grupo, e en especial da sección rítmica de baixo e batería.