Interferón: Diferenzas entre revisións

Este interferón gamma é secretado por linfocitos Th1 e estimula entre outros, a macrófagos, posibilitando a fagocitose. Esta función é importante nas infeccións de bacterias extracelulares. A activación do macrófago é inutilinútil nas infeccións víricas e de escasa importancia nas infeccións bacterianas intracelulares (como a [[tuberculose]])

Actualmente existen varios tipos de interferón que foron aprobados para o seu uso en humanos, e a terapia de interferón é usada, xunto con [[quimioterapia]] e [[radioterapia]] no tratamento do cancro. A inxección de interferón nos músculos, veas ou baixo a pel é comunmente ben tolerada. Os efectos secundarios máis frecuentes son síntomas catarrais: febre, malestar, cansanzocansazo, dor de cabeza, dor muscular e convulsións. [[Eritema]], dor e dureza no punto da inxección tamén se observan frecuentemente. Raras veces, os pacientes experimentan caída do cabelo, e depresión. Todos os efectos coñecidos son reversibles e desaparecen aos poucos días de abandonar o tratamento.

O interferón beta é utlizadoutilizado no tratamento e control da [[esclerose múltiple]]. Por un mecanismo aínda descoñecido, inhibe a produción das citocinas de Th1 e a activación de monocitos. Tamén ten un labor importante no [[shock séptico]].