Gilles Deleuze: Diferenzas entre revisións

Dende [[1969]] foi profesor de filosofía na [[Universidade París VIII]] - [[Vincennes]], ata a súa xubilación en [[1987]], data na que pasou a ser profesor emérito. Unha das súas últimas actividades foi a de colaborar coa cadea de televisión ARTE narrando a a súa visión do mundo a partir do [[abecedario]]. Afectado por unha grave insuficiencia respiratoria, suicidouse o sábado 4 de novembro de [[1995]] lanzándose pola fiestra do seu apartamento da avenida de Niel en [[París]]. Esta tráxica morte súmase á de [[Michel Foucault|Foucault]] (que morreu en [[1984]] por mor da [[SIDA]]), aos suicidios de [[Guy Debord]] e [[Nikos Poulantzas]] e á morte de [[Louis Althusser|Althusser]] (en [[1990]], ingresado nun psiquiátrico despois de ter asasinado á súa muller), e pecha un sombrío destino da denominada escola de París dos anos 60-80.

Deleuze mostra que o que aparece trala subxetividadesubxectividade non é a antiga noción do '''ser''', senón a diferenza; o ser como '''diferenza''', o ser como [[tempo]]. O tema da [[Identidade de xénero|diferenza]] é o núcleo do pensamento de Deleuze, quen considera que a noción imperante de subxectividade e de identidade é a que imposibilitou o pensamento da diferenza. A elaboración dun pensamento da diferenza, non subordinado á identidade, implica unha relectura da historia da filosofía xa que, segundo Deleuze, en filósofos tales como Lucrecio, Spinoza, [[Leibniz]], Hume, Kant, Nietzsche e Bergson; en literatos como [[Marcel Proust|Proust]], [[Leopold von Sacher-Masoch|Sacher-Masoch]] ou [[Franz Kafka|Kafka]]; en determinados aspectos da noción psicolóxica de inconsciente e en pintores como [[Francis Bacon (artista)|Bacon]], defínense implícita ou explicitamente aspectos clave do ámbito da pre-subxetividade (a duración bergsoniana, por exemplo, que é constitutiva do suxeito). De aí a serie de estudos monográficos que Deleuze elabora sobre os autores mencionados. Así, por exemplo, analiza a filosofía de Hume e con el pregúntase ¿como é posíbel que a partir do dado poida construírse o suxeito? Como Hume, considera que son os [[hábitos]] quen o constitúen pero, entón, son estes os que nos teñen a nós e non nós a eles. En lugar dunha teoría do que facemos debe elaborarse unha teoría do que nos fai. Como Bergson, afirmará que todo [[ser vivo|organismo]] é un conxunto de contraccións, retencións e esperas; un [[plegue]] da materia-imaxe, do tempo-duración, plegue que aparece como diferenza.

En ''O Antiedipo'' (1972), escrito en colaboración co ex psiquiatra [[Félix Guattari]], estuda outra das condicións da pre-subxectividade, a noción de [[inconsciente]], e aborda a relación da [[psicanálise]] coa política e a historia. Nesta obra afírmase que a psicanálise, en tanto que se sustenta nun modelo familiar tradicional (o que se manifesta na mesma importancia outorgada ao complexo de Edipo), non é máis ca un instrumento de [[represión]], entre outros, incapaz de comprender a realidade do [[atracción sexual|desexo]] individual, que Deleuze e Guattari mostran multiforme, creador e imposible de canalizar. De feito a mesma noción do [[complexo de Edipo]] é, segundo Deleuze-Guattari, unha manifestación daquela noción viciada da repetición: é o desexo actual do suxeito como repetición alienada dunha catexis orixinaria que o segue atando á nai e institúe o desexo como negatividade, de maneira que todo desexo ulterior será concibido como unha repetición imperfecta daquel primeiro desexo orixinario. En contra disto Deleuze e Guattari sustentan o carácter plenamente afirmativo do desexo, e sinalan que as repeticións non son reprodución de ningunha relación orixinaria fundante: non hai repetición dun primeiro termo. Por iso, contrariamente ás análises clásicas que insisten na relación do desexo coa carencia (esta é a interpretación de [[Platón]] en ''[[O Banquetebanquete]]'' e [[Freud]] en ''O complexo de Edipo''), Deleuze preséntao como orientado, de feito, cara á produción e articulación de solucións inéditas: desexar é transgredir as normas e facer aflorar fluxos profundos. Por outra parte, non é o desexo o que se convirteconverte en necesidade, é todo o contrario: son as necesidades as que se converten en desexo.

* ''Empirismo e subxetividadesubxectividade'' (1953).