Jean-Andoche Junot: Diferenzas entre revisións

De familia bourguesaburguesa, comezou estudos de dereito en [[París]] cando comezaba a [[Revolución francesa]]. Enrolouse no exército en [[1790]], no batallón de voluntarios do departamento da [[Côte-d'Or]]. Ascendido rapidementerapidamente a sarxento de granadeiros, participou no [[asedio de Toulon]] en [[1793]]. Encontrouse entón con [[Napoléon Bonaparte]] do que sería secretario.

No [[13 vendimiario]], da cando a [[campaña de Italia]], Junot distinguíusedistinguiuse polo seu valor, sendo recompensado co encargo de levar ao [[Directorio]] as bandeiras do inimigo e máis co ascenso a coronel. Ferido en [[Lonato]] durante esa campaña, parece que isto mudou seu carácter, que se tornou irritábel. Marchou con Napoleón durante a [[campaña de Exipto]], na cal foi ascendido a [[xeneral de brigada]] desde o momento de pisar terra exipcia. Ferido nun duelo, na campaña, foi capturado polos ingleses, e voltaría a FranzaFrancia como mutilado. ProgresivementeProgresivamente Napoleón foise distanciando do seu xeneral, demasiado temerario para o seu gosto.

A súa amizade cun banqueiro prexudicouno, ao demandar un empréstamo feito a Bonaparte, polo que foi de contado enviado fóra da FranzaFrancia en [[1806]], nesta ocasión como gobernador de [[Parma]], e con a misión de afogar unha insurrección. Volto a FranzaFrancia en [[1807]], recobrou o seu posto de gobernador militar de París, ´mais o seu tren de vida fastuoso e os extravíos de conduta forzaron o seu relevo.

As súas extravagancias levárono a un cuarto exilio: foi posto ao mando do exército destinado a invadir [[Portugal]] en [[1807]]. Partindo desde [[Salamanca]] en novembro, tomou [[Lisboa]] a inicios de decembro. Foi entón nomeado duque de Abrantes e gobernador de Portugal. Mais cando os británicos desembarcaron en agosto de 1808, foi derrotado na [[batalla do Vimeiro]] e ailladoillado do resto do exército francés; grazas á asinaturasinatura da [[convención de Sintra]] evitou a súa captura. Voltou para FranzaFrancia. Tornou de novo á [[Península Ibérica]] en [[1810]], co exército dirixido por [[André Masséna]]; nesta ocasión foi herido de gravidade. Acabaría sendo derrotado polo xeneral británico [[Arthur Wellesley|Wellington]].

En [[1813]], retiróuselle o mando de tropas e pasou a gobernar as [[Provincias ilirias]], cuxo centro era [[Venecia]]. Unha tarde, nun ataque de delirio, caíucaeu dunha xanela, fracturándose unha perna, logo do cal tentou amputarse cun coitelo de cociña.