Arthur Wellesley, duque de Wellington: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m Corribot: Cambiando: ".en.nsula .b.rica�" -> "península Ibérica", segundo petición. |
m Corribot: Cambiando: "pen.nsula .b.rica" -> "Península Ibérica", amañando o erro. |
||
Liña 38:
En 1812, Wellington finalmente tomou. Marchando velozmente cara o Sur, cercou a fortaleza de [[Badaxoz]] durante un mes, para rematar tomándoa nunha noite sanguenta. O asalto de Badaxoz é famoso por ser a única vez en que perdeu a compostura en público, perdendo os estribos e berrando ante a vista dos británicos mortos nas brechas das murallas.
O seu exército resultou a partir de aí reforzado, en todas as divisións, por unidades dun rexurdido exército portugués, que Beresford reconstruíu. Xa en campaña en España, derrotou os franceses na [[batalla de Arapiles]], [[Provincia de Salamanca|Salamanca]], collendo vantaxe dun erro pequeno de posicionamento dos galos. A vitoria determinou a liberación da capital española, Madrid. Foi recompensado co título de conde (Earl) e logo co de marqués de Wellington, séndolle concedido o mando de todas as tropas aliadas na
Tentou entón tomar a vital fortaleza de Burgos, que gardaba o camiño entre Madrid e Francia, mais fracasou debido á falta de equipamento de asedio. Os franceses, mentres, abandonaron Andalucía, procurando a converxencia de varios corpos de exército que puxeran en posición delicada ás forzas aliadas inimigas. Wellignton habilmente retirou o seu exército, para reunirse con corpos menores mandados por [[Rowland Hill, 1º vizconde de Hill|Rowland Hill]], e retroceder para Portugal. Aínda que Soult naquela altura, no mes de novembro de 1812, posuía vantaxe numérica, dubidou en atacar, temoroso da dirección militar británica. Porén a derrota francesa en Salamanca que obrigara a súa retirada de [[Andalucía]], e a perda temporaria de Madrid, danara de eito irreparábel o prestixio do goberno monicreque pro-francés en España.
| |||