Xoán, conde de Montizón: Diferenzas entre revisións

Juan Carlos María Isidro naceu como Infante de España en [[Madrid]], fillo de [[Carlos María Isidro de Borbón]] e da infanta María Francisca de Portugal. En 1833 trasladouse co seu pai a [[Portugal]] e en 1834 a [[Inglaterra]]. O 6 de febreiro de 1847 casou coa arquiduquesa Beatriz de Austria-Este, filla de [[Francisco IV de Módena]] e a princesa [[María Beatriz de Savoia]], coa que tivo dous fillos Carlos, duque de Madrid e Afonso Carlos, duque de San Jaime. Xoán e Betriz viviron en [[Módena]] ata a [[revolución de 1848]], cando despois dunha estadía en [[Austria]] establecéronse en [[Londres]], Xoán desenvolveu tendencias liberais en contradición coa súa propia familia e muller, da que se acabou separando. Cando o 23 de abril de 1860 o seu irmán [[Carlos Luís de Borbón]] abdicou tras ser detido polas autoridades españolas logo dunha tentativa frustada de insurrección, Xoán asumiu os dereitos da dinastía carlista, a pesar da retractación de Carlos Luís unha vez liberado e durante uns meses houbo dous pretendentes carlistas, ata que a morte de Carlos Luís en xaneiro deixou a Xoán como o único pretendente, aínda que mantivo escasos apoios entre os carlistas, polo seu ideoloxía liberal, e a viúva de Carlos María Isidro, María Teresa de Braganza, príncesa de Beira exerceu como a verdadeira cabeza do movemento carlista e en 1864 proclamou na ''Carta aos españois'' como rei lexítimo ao fillo de Xoán, Carlos co nome de Carlos VII. Aínda que algúns destacados carlistas, como [[Ramón Cabrera]] ou o conde de Chambord seguiron a recoñecer a Xoán como o rei lexítimo ata que Xoán abdicou dos seus dereitos o [[3 de outubro]] de [[1868]] e retirouse a [[Hove]], preto de [[Brighton]] e apoiou ao seu fillo na [[Terceira Guerra Carlista]].<br>▼