Perpetua e Felicidade
Santa Perpetua e santa Felicidade son dúas santas que sufriron martirio en Cartago no ano 203.
.jpg)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Período de tempo | Imperio Romano |
| Enaltecemento | |
| Día de festividade relixiosa | 7 de marzo |
Biografía editar
O seu martirio relátase na Passio Perpetuae et Felicitatis. No ano 203, durante a persecución do emperador Septimio Severo, unha moza rica de 22 anos, chamada Perpetua, foi arrestada e acusada de profesar o cristianismo, xunto coa súa escrava Felicidade (tamén coñecida como Felícitas), e outro tres acodes máis. Ante a súa negativa a adorar os deuses pagáns, foron condenadas á morte no anfiteatro.
Perpetua pertencía a unha rica e influente familia de Cartago que se iniciou na relixión cristiá por medio dun diácono chamado Sáturo. Con ela convertéronse tamén os seus escravos: Felicidade, Revocato, Saturnino e Segundo.
No ano 203 o emperador Septimio Severo ordenou unha dura persecución contra os cristiáns. A familia de Perpetua, incluída ela, foi arrestada. Os xuíces tentaron convencer a familia para que volvesen ao paganismo, pero ante a súa negativa decidiron deixalos en prisión ata que se organizasen os Xogos. Usaron o dereito dos condenados a unha cea de despedida (a chamada cea libre) á que deron un cariz de ágape cristián. Os tres escravos foron guindados aos leóns xunto co diácono, que lograra converter ao cristianismo a un dos carceleiros; mentres que as mulleres foron decapitadas.
A historia do seu martirio foi inmensamente popular nos séculos IV e V: Santo Agostiño di que a Passio se lía frecuentemente nas igrexas e reunións, para gran proveito dos crentes.
As súas vidas foron obxecto de dúas novelas históricas: Perpetua: Unha noiva, unha mártir, unha paixón escrita por Amy Peterson e A escaleira de bronce de Malcolm Lyon.