Conrado de Urach

relixioso alemán

Conrado de Urach (en alemán: Konrad von Urach), no século Konrad ou Kuno von Zähringen, foi un monxe e abade cisterciense, que foi nomeado cardeal bispo de Porto-Santa Rufina en Roma. Elixido papa, rexeitou o papado.[1]

Modelo:BiografíaConrado de Urach

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacementoc. 1170 Editar o valor en Wikidata
Zähringen castle, Alemaña (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
Morte30 de setembro de 1227 Editar o valor en Wikidata (56/57 anos)
Bari, Italia Editar o valor en Wikidata
Lugar de sepulturaabadía de Claraval Editar o valor en Wikidata
Cardeal
8 de xaneiro de 1219 –
Abade de Claraval
Abade
Abbot of Cîteaux (en) Traducir
Editar o valor en Wikidata
Datos persoais
RelixiónIgrexa católica Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónsacerdote católico, monxe cristiano Editar o valor en Wikidata
Orde relixiosaOrde do Císter Editar o valor en Wikidata
ConsagraciónHonorio III Editar o valor en Wikidata
Enaltecemento
Día de festividade relixiosa30 de setembro Editar o valor en Wikidata
Familia
PaisEgino IV, Count of Urach Editar o valor en Wikidata  e Agnes von Zähringen Editar o valor en Wikidata
IrmánsBerthold von Urach
Egino V.
Agnes of Urach Editar o valor en Wikidata

Descrito pola fonteAllgemeine Deutsche Biographie Editar o valor en Wikidata

Traxectoria

editar

Conrad naceu en 1180,[2] era o segundo fillo do conde Exino IV de Urach e da súa esposa Agnes, irmá de Berthold V de Zähringen, das primeiras xeracións das liñaxes do Ducado de Wurtemberg. A súa primeira educación foi confiada ao su tío avó Rodolfo de Zähringen, príncipe-bispo de Liexa. A temperá idade foi nomeado cóengo da Catedral de San Lamberto de Liexa. Seus pais casaron en 1181.

En 1199 ingresou na Abadía de Villers, no Ducado de Brabante, cuxo abaed era un outro tío seu. Pouco tempo despois foi promovido prior e, en 1209, abade. En 1214 foli nomedo abade de Claraval e, en 1217, abade de Císter e xeneral da Orde do Císter, sucedendo a Arnaud Amaury, primeiro legado da Cruzada albixense.

Mentres estaba en Roma por asuntos da Orde, o papa Honorio III nomeouno cardeal o 8 de xaneiro de 1219 e, máis tarde, nomeouno legado papal con dúas misións importantes: unha en Francia (desde 1220 até 1223), para reprimir aos albixenses; a outra en Alemaña (desde 1224 até 1226), para promover a Cruzada que o emperador Frederico II anunciara emprender (a eventual Sexta Cruzada). En febreiro de 1221, en calidade de legado papal, Conrado de Urach decretou que todas as terras e ingresos que lle fora, o podería ser no futuro, conferidos por Amaury de Montfort e outros mecenas volvería aos doantes.[3]

As dúas misións de Conrado non foron particularmente relevantes desde o punto de vista militar, pero foron unha oportunidade para convocar sínodos e fundar mosteiros que contribuíron a mellorar a disciplina monástica e eclesiástica, así como para contribuír ao avance dos dominicos, cuxa fundación-casa en Tolosa (1214) estaba idealmente situada como bigornia para a súa función como terceiro legado da Cruzada albixense. En 1220 aprobou os estatutos da Facultade de Medicina da Universidade de Montpellier.

Posteriormente trasladouse a Alemaña, onde foi o responsábel da declaración como mártir de Engelberto II de Berg, arcebispo de Colonia asasinado o 7 de novembro de 1225. A súa presión sobre o emperador do Sacro Imperio Romano Xermánico tiña como obxectivo limitar a creciente moslimización de Federico II e defendendo os intereses da nobreza do sur de Alemaña, á que pertencía.

En 1226 Conrado regresou a Roma, emprendendo negociacións coas cidades da Liga Lombarda. Despois da morte de Honorio III o 18 de marzo de 1227, creouse un triunvirato de cardeais elixidos para seleccionar o novo papa ao día seguinte. Como unha cuestión de cortesía ofrecéuselle a Conrado o papado, que rexeitou por temor a ser acusado de usar a súa influencia para satisfacer ambicións persoais.

Conrado morreu en Bari ese mesmo ano e foi enterrado, segundo os seus propios desexos, na abadía de Clairvaux.

Segundo os rexistros cistercienses, foi venerado como Beato e a súa memoria litúrxica estableceuse o 30 de setembro, pero hai poucas probas históricas da seu culto.

  1. Ott & Hebermann 1913.
  2. Neininger 1994, p. 74​.
  3. ​Forey, A. J. (1989): "The Military Orders and Holy War against Christians in the Thirteenth Century" (PDF). En Academic University Press, ed. The English Historical Review. Consultado o 13 de outubro de 2022.

Véxase tamén

editar

Bibliografía

editar