Buraco da capa de ozono

O buraco da capa de ozono é unha zona da atmosfera terrestre onde se producen reducións anormais da capa de ozono. É un fenómeno anual observado durante a primavera nas rexións polares e que é seguido dunha recuperación durante o verán. O contido en ozono mídese en unidades Dobson (onde UD= 2,69 × 10⁶ moléculas por cm² ou 2,69 × 10²⁰ moléculas por m²).

Imaxe do buraco máis grande da capa de ozono na Antártida, rexistrado en setembro de 2000. Datos obtidos polo instrumento Total Ozone Mapping Spectrometer (TOMS) a bordo dun satélite da NASA.

Nas medicións realizadas dende finais de 1970 descubríronse importantes reducións dás concentracións de ozono en dita capa, con especial incidencia na zona antártica. Este fenómeno atribuíuse ao aumento da concentración de cloro e bromo na estratosfera debido ás emisións antrópicas de compostos químicos, entre os que destacan vos compostos de clorofluorocarbono (CFC) utilizados como fluído refrixerante.

A redución da capa de ozono e o buraco na mesma xeraron unha preocupación mundial sobre o incremento no risco de cancro e outros efectos negativos. A capa de ozono impide que as lonxitudes de onda UVB de luz ultravioleta atravesen a atmosfera terrestre. Estas radiacións causan cancro de pel, queimaduras e cataratas, consecuencias que se calculou que incrementarían sensiblemente como resultado do adelgazamento do ozono, así como danos en plantas e animais. Estas preocupacións conduciron á adopción en 1987 do Protocolo de Montreal, no que os países asinantes comprometíanse a reducir á metade a produción de CFC nun período de 10 anos.

A prohibición entrou en vigor en 1989. Os niveis de ozono estabilizáronse a mediados da década de 1990 e comezaron a recuperarse nos anos 2000. Espérase que a recuperación continúe ao longo do século XXI e que o buraco de ozono alcanzará os niveis anteriores a 1980 ao redor de 2075. O Protocolo de Montreal é considerado o acordo ambiental internacional máis exitoso ata a data.