Bartolomé de las Casas
Bartolomé de las Casas, nado en Sevilla o 24 de agosto de 1484 e finado en Madrid o 17 de xullo de 1566, foi un historiador, reformador social e frade dominicano español. Foi o primeiro bispo de Chiapas, e o primeiro en ser oficialmente nomeado "Protector dos Indios". Escribiu numerosas obras, as máis famosas foron Brevísima relación de la destrucción de las Indias e Historia de las Indias, crónica das primeiras décadas da colonización española nas Antillas e centrado especialmente nas atrocidades cometidas polos colonizadores contra os pobos indíxenas. Las Casas está considerado un dos primeiros defensores dos dereitos humanos.[1]
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 11 de novembro de 1484 Sevilla (Coroa de Castela) |
| Morte | 17 de xullo de 1566 (81 anos) Madrid (Coroa de Castela) |
| Lugar de sepultura | Basílica de Nuestra Señora de Atocha (pt)  |
| Bishop of San Cristóbal de las Casas (en) | |
| 19 de decembro de 1543 – 11 de setembro de 1550 (renuncia) – Tomás Casillas (en) → Diocese: Diocese de San Cristóbal de Las Casas (pt) | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Relixión | Igrexa católica |
| Educación | Universidade de Salamanca |
| Actividade | |
| Ocupación | Sacerdote católico de rito romano (1510–), Activista polos dereitos humanos , escritor , misioneiro , historiador , cronista , xurista , teólogo , antropólogo |
| Lingua | Lingua castelá |
| Orde relixiosa | Orde dos Predicadores |
| Consagración | 30 de marzo de 1544, Diego de Loaysa (en) |
| Enaltecemento | |
| Participou en | |
| 13 de febreiro de 1502 | 1502 Ovando Expedition to America (en) |
| 30 de maio de 1498 | Terceira viaxe de Colón |
Sinatura  | |
Traxectoria editar
Foi un dos primeiros europeos en asentarse no Novo Mundo e como o resto dos colonos participou en atropelos e atrocidades contra a poboación nativa pero un cambio de rumbo levouno a se opoñer a estas prácticas, liberando os seus escravos indios e renunciando ás súas encomendas e defender diante o rei Carlos I de España os dereitos da poboación nativa. Nos seus primeiros escritos, avoga polo uso de escravos africanos para substituíren os indíxenas, polo que algúns fano responsable do comezo do comercio transatlántico de escravos, pero posteriormente chegou ao convencemento de que todas as formas de escravitude eran malas. En 1522 intentou establecer un colonialismo pacífico na costa de Venezuela, mais foi un fracaso e las Casas entrou na Orde Dominicana como frade, deixando a escena pública durante unha década e dedicouse á evanxelización por medios pacíficos entre os maias da actual Guatemala e participou en debates e controversias con relixiosos mexicanos sobre o mellor xeito de achegar a fe cristiá aos nativos. Volveu e España para recrutar máis misioneiros, e alí continuou pedindo a abolición da encomenda, logrando que se aprobasen as coñecidas como Novas Leis en 1542. Nomeado bispo de Chiapas, serviu durante un curto período de tempo antes de ter que volver a España debido á resistencia dos encomendeiros ás Novas Leis e a conflitos cos colonos españois polas súas políticas proindias. Pasou o resto da súa vida na Corte española, logrando grande influencia nos asuntos relacionados coas Indias, logrando moitas melloras no status legal dos nativos, e que se debatese sobre a ética do colonialismo. En 1550 participou no debate de Valladolid no que Juan Ginés de Sepúlveda argumentou que os indios eran menos que humanos e requirían dos españois para se converter en civilizados, las Casas pola contra mantivo que eran totalmente humanos e que subxugalos era totalmente inxustificable.