Autoincompatibilidade
A autoincompatilidade (AI) é a incapacidade dunha planta hermafrodita para producir sementes para a autopolinización aínda que presente gametos viables. É unha estratexia reprodutiva para promover a fecundación entre individuos que no estean relacionados e, polo tanto, é un mecanismo que promove a diversidade xenética.[1]
A fecundación das anxiospermas é un proceso complexo que involucra diversas etapas sucesivas. No esquema amósase como os grans de pole (p) aterran no estigma da flor (n) e xermolan, emetindo un tubo polínico (ps). O tubo polínico alóngase dentro do estilo (g) e atravesa a primordia seminal (mi). Xa dentro do óvulo, oriéntase cara o saco embrionario (e) para descargar os núcleos xenerativos que se fusionan coa oosfera (a célula central das tres sinaladas como (ei)) e cos núcleos polares (ek), producíndose deste xeito a dobre fecundación característica das anxiospermas.
NotasEditar
- ↑ Frankel, R. & Galun, E. (1977). Pollination mechanisms, reproduction, and plant breeding. Monographs on Theoretical and Applied Genetics no. 2. Springer-Verlag. Berlin. ISBN 0387079343.
Véxase taménEditar
BibliografíaEditar
- Franklin-Tong, Vernonica E. (Ed.) (2008). Self-Incompatibility in Flowering Plants. Evolution, Diversity, and Mechanisms. Springer-Verlag. Berlin. ISBN 978-3-540-68485-5.
- Boavida LC, Vieira AM, Becker JD, Feijó JA. (2005). "Gametophyte interaction and sexual reproduction: how plants make a zygote". Int. J. Dev. Biol. 49. pp. 615–632. doi: 10.1387/ijdb.052023lb.
- Frankel, R. & Galun, E. (1977). Pollination mechanisms, reproduction, and plant breeding. Monographs on Theoretical and Applied Genetics no. 2. Springer-Verlag. Berlin. ISBN 0387079343.