António Damásio

António Damásio
	;
Nome orixinal	(pt) António Rosa Damásio
Biografía
Nacemento	25 de febreiro de 1944 (80 anos); Lisboa, Portugal
Residencia	Estados Unidos de América
Educación	Universidade de Lisboa
Actividade
Campo de traballo	Neurociencia
Ocupación	neurólogo, escritor de non ficción, profesor universitario, académico, psicólogo, filósofo
Empregador	Universidade do Sur de California ; Universidade de Iowa
Membro de	Academia Europea das Ciencias e Artes ; Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos
Obra
	Obras destacables (1994) O Erro de Descartes (pt) ;
Familia
Cónxuxe	Hanna Damásio
Premios
	(2014) Grawemeyer Award (pt) ; (2 de febreiro de 2013) doutor honoris causa pola Katholieke Universiteit Leuven; (2010) doutor honoris causa pola Universidade de Leiden; (2010) Honda Prize (en) ; (2005) Premio Princesa de Asturias de Investigación Científica e Técnica; (2004) Jean-Louis Signoret Prize (en) ; (1999) Ariëns Kappers Medal (en) ; (1997) Prêmio Neuroplasticidade (pt) ; (1995) Prêmio Golden Brain (pt) ; (1992) Premio Pessoa; honorary doctor of the RWTH Aachen University (en) ; Membro da Academia Estadounidense das Artes e as Ciencias; Gran oficial da Orde militar de Santiago da Espada ;
Descrito pola fonte	Obálky knih, ; Medvik >>>:Damasio, Antonio R., ; V2 archive (en)

António Rosa Damásio, nado en Lisboa en 1944, é profesor catedrático de Neurociencia na Universidade do Sur de California, onde é cabeza do Brain and Creativity Institute e profesor adxunto do Salk Institute. Anteriormente, en 2005, Damásio foi Profesor catedrático de Neurobioloxía da University of Iowa Hospitals and Clinics. A súa carreira en Iowa deuse na época de 1976–2005. Alén de ser un investigador famoso en varias áreas da neuroloxía e neurociencia, é o autor de best-séllers que describen o seu pensamento científico.

Traxectoria

Licenciouse e doutorouse en Medicina na Universidade de Lisboa. Despois dunha estadía no Centro de Investigación da Afasia de Boston regresou ó Departamento de Neuroloxía do Hospital Universitario de Lisboa. Tal como a súa muller Hanna Damásio, foi profesor na Universidade Central de Medicina de Iowa, nos EUA, onde ocupou a cátedra M.W. Van Allen. Actualmente^[cando?] ocupa a cátedra David Dornsife, no Brain and Creativity Institute, Universidade do Sur de California

Como investigador e científico, o principal interese de Damásio é a neurobioloxía da mente, especialmente dos sistemas neurais que sustentan a memoria, a linguaxe, a emoción, a toma de decisións e a consciencia. A contribución máis significativa de Damásio até hoxe foi a demostración de que as emocións desempeñan un papel crítico na cognición de alto nivel, unha idea que contraria as visións dominantes do século XX no foro da psicoloxía, neurociencia e filosofía.

Demostrou que as emocións e as súas subestruturas biolóxicas:

están envolvidas na toma de decisións, tanto as positivas como as negativas e case sempre de modo consciente;
constitúen a matriz para a construción da cognición social;
son necesarias para os procesos do "si" que serven de base á consciencia.

Esta idea inspirou moitos experimentos na área da neurociencia de sistemas. Estes experimentos están a ser levados a cabo en laboratorios nos Estados Unidos e Europa. Esta idea tivo tamén un alto impacto na ciencia e filosofía contemporáneas. Discútese frecuentemente en traballos experimentais e teóricos e a súa importancia pode ser medida polo feito de que Damásio foi un dos investigadores máis citados da década de 2000, comprobado por datos do Institute of Scientific Information. Damásio formulou a hipótese dos marcadores somáticos, que capta a esencia destas ideas. Moito do traballo actual en bioloxía das decisións morais, neuro-economía, comunicación social e adicción a drogas foi fortemente influenciado pola hipótese de Damásio.

Propuxo tamén que as emocións son parte da regulación homeostática e que se encontran enraizadas en mecanismos de recompensa/punición. O científico tamén recuperou a perspectiva de James acerca dos sentimentos como unha tradución dos estados corporais, e expandiuna como un "loop" informático "as-if" -corpo que permite que os substratos dos sentimentos poidan ser tamén simulados e non só físicos. Deste modo, presaxiou o proceso de simulación máis tarde identificado a través de neuronas espello. Demostrou tamén que o córtex insular é unha plataforma esencial para os sentimentos, un descubrimento que foi amplamente confirmado, e identificou tamén lugares de indución cortical e subcortical das emocións humanas, ex: no córtex prefrontal ventromedial e na amígdala. Observou o comportamento en doentes con lesións no córtex prefrontal, concluíndo que, aínda que a capacidade intelectual se mantivese intacta, eses doentes presentaban cambios constantes do comportamento social e incapacidade de estabelecer e respectar regras sociais.

Noutra ocasión, Damásio propuxo que a arquitectura cortical, da cal dependen a aprendizaxe e a invocación, envolve múltiples "loops" de proxeccións axonais xerarquicamente organizadas e que converxen en nodos (nós) específicos, fóra dos cales as proxeccións diverxen en dirección aos puntos de orixe de converxencia - a estrutura base ou esqueleto de converxencia-diverxencia. Esta arquitectura pódese aplicar á comprensión de procesos de memoria e á comprensión de aspectos do estado consciente, relacionados co acceso a contidos da mente.

A investigación de Damásio depende en gran medida do método de lesións humanas moderno, un feito que foi posíbel polo traballo da súa muller Hanna Damásio na área da neuroimaxioloxía/neuroanatomía estrutural e complementado por avances na neuroanatomía experimental (Gary Van Hoesen, Josef Parvizi), na neuropsicoloxía experimental (Antoine Bechara, Ralph Adolphs, Dan Tranel) e na neuroimaxioloxía funcional (Kaspar Meyer, Jonas Kaplan, Mary Helen Immordino-Yang).

Como médico, Damásio e os seus colaboradores estudaran e trataran desordes do comportamento, da cognición e do movemento.

Os libros de Damásio enfocan a relación entre as emocións e sentimentos, e procuran as súas bases no cerebro. A súa visión de 1994 exprésase no libro O Erro de Descartes: a emoción, a razón e o cerebro humano, gañou o premio Science et Vie, foi finalista do Book Award do Los Angeles Times Book Award e foi traducida en máis de 30 linguas. Considérase como un dos libros de maior influencia das décadas de 1990/2000. O seu segundo libro, O Sentimento de Si: o corpo e a emoción na formación do estado consciente, foi aclamado como un dos 10 mellores libros e 2001 polo New York Times Book Review, polo Publishers Weekly Best Book of the Year, polo Library Journal Best Book of the Year, e posúe máis de 30 edicións estranxeiras. O libro En Busca de Espinoza: alegria, pesar, e o cérebro que sente, publicouse en 2003. Nese libro, Damásio suxere que o pensamento de Espinoza presaxiou os descubrimentos da bioloxía e da neurociencia sobre o problema mente-corpo. Espinoza foi entón considerado un protobioloxista. O seu libro máis recente é O Libro da Consciencia: construíndo o cerebro consciente (a versión portuguesa do libro é unha homenaxe ao libro de título homónimo do poeta portugués Fernando Pessoa). Nese libro, Damásio suxire que o "eu" é a chave para as mentes conscientes e que os sentimentos, desde aqueles que o autor designa como primordiais até aos sentimentos máis familiares presentes nas emocións, son os elementos básicos na construción do "proto-si" e do "si básico".

Damásio é membro da American Academy of Arts and Sciences, do National Academy of Sciences Institute of Medicine, e da European Academy of Sciences and Arts. Damásio recibiu moitos premios incluíndo o Premio Príncipe de Asturias de Investigación Científica e Técnica, o Premio Pessoa, a medalla Ariëns Kappers para a neurociencia, a medalla Beaumont da American Medical Association, o Premio Nonino, o Premio Reenpaa en neurociencia e máis recentemente o Premio Honda.

O seu traballo actual lida coas emocións sociais, o estado consciente e a interface creativa entre neurociencias e a arte, especialmente a música e o cinema.

Os seus estudos versan sobre a área designada como ciencia cognitiva, e foron decisivos para o coñecemento das bases cerebrais da linguaxe e da memoria.

Véxase tamén

Bibliografía

Descartes' Error: Emotion, Reason, and the Human Brain, Putnam, 1994; revised Penguin edition, 2005
The Feeling of What Happens: Body and Emotion in the Making of Consciousness, Harcourt, 1999
Looking for Spinoza: Joy, Sorrow, and the Feeling Brain, Harcourt, 2003
Self Comes to Mind: Constructing the Conscious Brain, Pantheon, 2010
Meyer K, Kaplan JT, Essex R, Webber C, Damasio H, Damasio A. Predicting visual stimuli based on activity in auditory cortices. Nature Neuroscience, vol 13, 6, 667-668, 2010.
Meyer K, Damasio A.Convergence and divergence in a neural architecture for recognition and memory. Trends in Neurosciences, vol. 32, no. 7, 376-382, 2009.
Immordino-Yang MH, McColl A, Damasio H, Damasio A. Neural correlates of admiration and compassion. Proceedings of National Academy of Sciences, vol. 106 no. 19, 8021-8026, 2009.
Damasio A, Meyer K. Behind the looking glass. Nature, vol. 454: 167-168, 2008.
Parvizi J, Van Hoesen G, Buckwalter J, Damasio A. Neural connections of the posteromedial cortex in the macaque: Implications for the understanding of the neural basis of consciousness. Proceedings of National Academy of Sciences, 103: 5, 1563 – 1568, 2006.
Shiv B, Lowenstein G, Bechara A, Damasio H, Damasio A. Investment behavior and the negative side of emotion. Psychological Sciences, 16: 435 – 439, 2005.
Parvizi J, Damasio AR. Neuroanatomical correlates of brainstem coma, Brain, 126: 1524 – 1536, 2003.
Parvizi J, Damasio AR. Consciousness and the brainstem, Cognition, 79: 135 – 160, 2001.
Damasio AR, Grabowski TJ, Bechara A, Damasio H, Ponto LLB, Parvizi J, Hichwa RD. Subcortical and cortical brain activity during the feeling of self-generated emotions. Nature Neuroscience, 3: 1049 – 1056, 2000.
Damasio AR. How the brain creates the mind. Scientific American, 281: 74 – 79, 1999.
Damasio AR. Investigating the biology of consciousness. Transactions of the Royal Society (Londres), 353: 1879 – 1882, 1998.
Bechara A, Damasio H, Tranel D, Damasio AR. Deciding advantageously before knowing the advantageous strategy. Science, 275: 1293 – 1294, 1997.
Damasio AR. The somatic marker hypothesis and the possible functions of the prefrontal cortex. Transactions of the Royal Society (Londres), 351: 1413 – 1420, 1996.
Adolphs R, Tranel D, Damasio AR. Impaired recognition of emotion in facial expressions following bilateral damage to the human amygdala. Nature, 372: 669 – 672, 1994.
Damasio AR, Tranel D. Nouns and verbs are retrieved with differently distributed neural systems. Proceedings of the National Academy of Sciences, 90: 4957 – 4960, 1993.
Damasio A, Tranel D, Damasio H. Face agnosia and the neural substrates of memory. Annual Review of Neuroscience, 13: 89 – 109, 1990.
Damasio AR. Time-locked multiregional retroactivation: A systems level proposal for the neural substrates of recall and recognition. Cognition, 33: 25 – 62, 1989.
Tranel D and Damasio A. Knowledge without awareness: An autonomic index of facial recognition by prosopagnosics. Science, 228(21): 1453 – 1454, 1985.
Hyman B, Van Hoesen GW, Damasio A, Barnes C. Alzheimer's disease: Cell-specific pathology isolates the hippocampal formation. Science, 225: 1168 – 1170, 1984.
Damasio A and Geschwind N: The neural basis of language. Annual Review of Neuroscience, 7:127 – 147, 1984.

Ligazóns externas

Sitio persoal do autor (en inglés)