Amina Desai

Amina Desai, nada como Amina Nagdee en Suráfrica en 1919 e finada en Dublín o 10 de xuño do 2009, foi a prisioneira política surafricana que permaneceu máis tempo capturada polo réxime do apartheid, entre 1971 ata 1978, seguidos de 5 anos de prisión domiciliaria.

Amina Desai

Biografía
Nacemento	1920
Morte	10 de xuño de 2009 (88/89 anos)
Relixión	Islam
Actividade
Ocupación	empresaria

Traxectoria

Filla de pai indio e nai malaia, Desai naceu en Suráfrica en 1919. O seu pai sacouna da escola cando tiña dez anos para coidar dos seus irmáns máis novos. Aínda comprometida, na casa, matriculouse nunha escola de matrona coa esperanza de converterse en enfermeira antes de que o seu pai a obrigase de novo a quedar na casa. Desai finalmente convenceu ao seu pai para que lle permitise asistir á Facultade de Harvard. Nese momento, o Harvard College era unha escola totalmente branca situada en Johannesburgo, Desai pasou a ser a única estudante non branca desa promoción. Obtivo cualificacións en comercio, taquigrafía e mecanografía.

Amina Desai comezou a súa carreira profesional escribindo coa súa irmá para a revista Indian Views. Baixo pseudónimos, escribiron sobre o feminismo e o papel da muller na sociedade. En maio de 1943, Amina converteuse en Sra Desai cando se casou con Suleiman Desai. Xuntos, Amina e Suleiman tiveron catro fillos.Na década de 1970, todos os seus fillos escaparon do apartheid e fuxiron para Europa. Suleiman, membro fundador e secretario do Congreso indio de Transvaal, participaría en campañas de resistencia pasiva durante a era anti-apartheid. Aquí, Amina coñeceu a moitos dos membros do Congreso indio de Transvaal, como Yusuf Dadoo e Ismail Cachalia. Sulieman posuía unha tenda de zapatos co nome de Watson, unha marca que acadaría popularidade local. Desafortunadamente, Suleiman faleceu en 1969 tras un ataque cardíaco. Os propietarios de empresas eran principalmente homes durante este tempo en Suráfrica, aínda que Amina continuou dirixindo o negocio, unha fazaña incrible para unha muller durante esta época. Desai dirixiu con éxito a tenda de zapatos durante os próximos 35 anos ata que se verá obrigada a abandonar Suráfrica por mor da súa saúde.

Durante máis de cincuenta anos, viviu en Roodepoort, un suburbio de Johannesburgo. A proximidade de Desai a Johannesburgo permitiulle apoiar aos activistas anti-apartheid locais da zona. Despois de 1960, moitos dos coñecidos dirixentes do ANC e do TIC víronse obrigados a vivir «na clandestinidade» para escapar do cárcere. Así, os partidarios anti-apartheid, como a señora Desai, abriron as súas casas a estes grupos para ofrecerlles un fogar seguro da policía da cidade. Nelson Mandela confiou en fogares seguros similares durante anos antes do seu encarceramento. Desai proporcionou un abrigo seguro a Ahmed Timol, un mozo partidario do ANC e do SACP. Timol, nado en 1943, era fillo de inmigrantes indios. Pasou a maior parte da súa infancia en Roodepoort, onde se achegou aos Desais. A cambio de facerlle recados, pois non tiña carné, a señora Desai permitiu que Timol quedara na súa casa e usara o seu coche en ocasións. Timol e o fillo de Desai, Hilmi, traballaron en estreita colaboración imprimindo folletos contra o apartheid. Mentres estaban na súa casa, a señora Desai e Timol discutían a miúdo sobre política. Os técnicos telefónicos visitaban a miúdo a casa de Desai, o que fixo que a Sra. Desai crese que o seu teléfono estaba pinchado.

Detención

O 22 de outubro de 1971, Desai foi vítima do goberno do apartheid con outros centos de activistas cando a policía comenzou unha campaña de detencións nocturna. Timol e o seu amigo Salim Essop foron detidos pola policía nun bloqueo de estradas. Foron arrestados en Coronationville despois de que a policía atopara "literatura comunista" que tiña plans detallados do Partido Nacional Surafricano. Timol conducía o coche da señora Desai cando foi detido. Como resultado, ás 3 da mañá desa mesma noite, a policía entrou na casa de Desai xusto cando a señora Desai intentaba destruír o diario de Timol. Despois de rexistrar a súa casa durante cinco horas, a policía detivo a señora Desai. A policía levouna, xunto con Timol e Essop, a John Vorster Square, unha comisaría de policía notoria pola súa agresividade durante a era do apartheid. Esa noite, a policía detivo a máis de cen persoas como presos políticos.

Na praza John Vorster, a policía interrogou a todos os presos políticos mediante métodos crueis, coa intención de romper o seu espírito. Desai foi interrogada durante catro días seguidos mentres ela explicou: "Tiñan equipos de interrogadores. Por suposto que non hai descanso no medio.” O Estado utilizou isto como táctica para romper os prisioneiros para que puidesen obter información. Os investigadores ameazaron e golpearon a aqueles, como Desai, o que provocou a morte de moitos presos. Mentres os interrogadores investigaban á señora Desai poucos días despois da detención, escoitaron un gran balbordo nun piso superior onde estaba detida. A xente gritaba e os mobles estaban a ser tirados pola habitación cando Ahmed Timol "caeu" ata a súa morte desde o piso 10 do edificio. A policía afirmou que Timol saltaba de xeito suicida. Porén, máis tarde, Gordon Winter, un axente encubierto da Intelixencia surafricana, escribiu que Timol fora suxeito polos seus pés desde a fiestra durante un interrogatorio cando un dos oficiais perdeu o control.A señora Desai non se enteraba da morte de Timol ata o seu xuízo no xulgado. Cando estaba a ser interrogada sobre os papeis da súa casa e do seu coche, a señora Desai afirmou que Timol podía explicar. Só entón o seu avogado informouna da morte de Timol.

Baixo a Sección Sexta da Lexislatura do Apartheid, Desai estivo en prisión solitaria na praza John Vorster durante catro meses, ata o seu xuízo en marzo de 1972. Na súa lembranza coa Comisión de Verdade e Reconciliación, Desai explicou: "Sentín que a miña conciencia estaba tranquila. Non fixera nada malo.” O xuízo tivo lugar na Sinagoga Vella de Pretoria, o mesmo lugar que o Xuízo por Traizón e moitos outros casos xudiciais políticos durante o apartheid. O tribunal interrogóuna polos moitos libros que tiña na súa casa. Ao longo da súa vida, Desai enorgulleceuse da súa educación e da educación dos seus fillos. Desai lembrou durante un interrogatorio ante o tribunal: "El (Timol) adoitaba sentar a estudar na miña casa. Tiña algúns libros alí, pero por suposto que adoitaba deixar alí o seu maletín e os seus libros alí e nunca me molestei en repasar os seus casos e os seus libros.” Desai nunca vacilou na súa afirmación de ser inocente. O xulgado condenouna a cinco anos de prisión en virtude da Lei de Terrorismo, aos que seguirían cinco anos de arresto domiciliario. Salim Essop, o mozo que subira no coche con Timol, foi acusado do mesmo crime que Desai e condenado a Robben Island ata a súa liberación en 1977.

Saída do país

En 2004, debido á vellez e á baixa saúde, Desai retirouse para unirse á súa familia no Reino Unido e Irlanda, onde se estableceron tres dos seus fillos despois de fuxir de Suráfrica. Máis tarde asistiría ás celebracións do Día da Liberdade en Irlanda, que foron organizadas pola embaixadora de Suráfrica, Priscilla Jana, membro do equipo de defensa legal de Desai. Faleceu o 10 de xuño de 2009. Tiña 89 anos.

Desai recibiu a Orde de Luthuli postumamente en 2013. Esta Orde Nacional de Suráfrica concédese a aqueles "que contribuíron á loita pola democracia, nación, democracia e os dereitos humanos, a xustiza e a paz, así como para a resolución dos conflitos.” Este honor recoñece merecidamente a Desai polas súas accións durante a era do apartheid.

Amina Desai foi a avoa do artista Kindness, nome real Adam Bainbridge.