Hecatompedón
Coordenadas: 37°58′17″N 23°43′36″L / 37.9715, 23.7267
O Hecatompedón, Antigo Partenón o Pre-Partenón (grego antigo: ἑκατόμπεδος, do ἑκατόν, "centos" e πούς, "pous" (unidade de lonxitude da Grecia antiga), tamén coñecido como Ur-Parthenon e H-Architektur, foi un antigo templo grego na Acrópole de Atenas, constitúe o primeiro intento por edificar un santuario para Atenea Parthenos no lugar onde se atopa o actual Partenón (Atenas, Grecia).
| Hecatompedón | |
|---|---|
 | |
| Presentación | |
| Nome local | ἑκατόμπεδος |
| Localización | Atenas  Grecia |
| Dirección | Acrópole de Atenas |
| Estilo | Época arcaica |
| Tipo | Templo grego |
| Propietario | Goberno de Grecia |
| Uso(s) | Templo para a adoración de Atenea |
| Construción | |
| Inicio | 525 a.C. |
| Remate | 500 a.C. |
| Destruído | 480 a.c. (Guerras persas) |
| Dimensións | |
| Altura máxima | (altura en antena) |
| Altura da azotea | (altura en azotea) |
| Altura da última planta | (altura en piso máis alto) |
| Equipo | |
| Arquitecto(s) | Descoñecido |
  Atenas | |
Etimoloxía editar
O nome do templo atopouse en inscricións e significa "100 pous de longo" (aproximadamente 30 m), aínda que a súa lonxitude alcanzou os 46 m.
Historia editar
O templo construíuse ao redor do 570-550 aC. Foi derribado polos antigos atenienses tralo triunfo sobre o Imperio persa na batalla de Maratón (circa -490 – -488) para construír un templo máis grande coñecido como o Antigo Partenón sobre un inmenso cimento de pedra calcaria que se estendía e nivelaba na parte sur do cume da Acrópole.[1]. O Antigo Partenón aínda estaba construíndose cando os persas saquearon a cidade en -480 e arrasaron a Acrópole. Finalmente substituírono polo actual Partenón. A existencia e destrución do proto-Partenón (Hekatompedon) coñécese grazas a documento históricos de Heródoto e a que parte das súas columnas eran visibles claramente, preto da parede norte do Erecteion, tamén atopáronse elementos arquitectónicos e escultóricos na parte meridional da muralla Micénica da Acrópole e que os eruditos asignan a este templo. As escavacións de Panagiotis Kavvadias de 1985-1990 revelaron aínda máis evidencias materiais desta estrutura.
Arqueoloxía editar
Estes achados permitiron que Wilhelm Dörpfeld, director do Intituto Alemán de Arqueoloxía dese entón, afirmase que alí existía unha subestrutura diferente á do Partenón orixinal, chamada Partenón I por Dörpfeld, aínda que non inmediatamente debaixo do edificio actual tal como se previra.[2]. As observacións de Dörpfeld indicaban que os tres chanzos do primeiro Partenón estaban compostos por dous chanzos de calcaria porosa (ao igual que os cimentos) e un chanzo superior de calcaria cuberta polo chanzo máis baixo do Partenón de Pericles. Esta plataforma era máis pequena e estaba sita levemente ao norte do Partenón definitivo, indicando que fora construída para un edificio completamente distinto. Esta teoría viuse complicada pola publicación do informe final sobre as escavacións de 1885-1890, que indicaba que a subestrutura era contemporánea das murallas de Cimón, o cal implicaba unha datación posterior para o primeiro templo.[3]
Se o Partenón orixinario foi realmente destruído en -480, levaría a preguntarse por que o lugar permaneceu en ruínas durante 33 anos. Unha explicación posible refire ao xuramento realizado polos aliados gregos antes da batalla de Platea en -479[4] Porén, existen disputas no que fai á súa autenticidade;[5] tal xuramento declaraba que os santuarios que fosen destruídos polos persas non serían reconstruídos, aínda que a súa validez concluíu coa Paz de Calias en -450 [6] O feito mundano do custo de reconstruír Atenas logo do saqueo persa é, cando menos, unha causa tan posible como a anterior. No entanto, as escavacións de Bert Hodge Hill levárono a propoñer a existencia dun segundo Partenón na época de Cimón, despois de -468.[7] Hill afirmaba que o chanzo de calcaria que Dörpfeld consideraba o superior do Partenón I, era en realidade o chanzo inferior dos tres pertencentes ao Partenón II, cuxo estilóbata Hill calculaba que mediría 23,51 x 66,888 metros.
Unha das dificultades para datar ao proto-Partenón é que no momento do escavación de 1885, o método arqueolóxico de seriación non estaba completamente desenvolvido: a falta de coidado escavando e volvendo a encher o sitio produciu a perda de moita información valiosa. O estudo en dous volumes de Graef e Langlotz publicado en 1925-1933, buscou dar sentido aos fragmentos de cerámica achados na acrópole.[8] Isto inspirou ao arqueólogo estadounidense William Bell Dinsmoor a intentar prover datas límite para a plataforma do templo e as cinco paredes ocultas baixo o reterraplenado da acrópole. Dinsmoor concluíu que a data posible máis tardía para o Partenón I non podía ser anterior a -495, contradicindo a datación realizada por Dörpfeld.[9] Chegando aínda máis lonxe, Dinsmoor negou que houbese dous proto-Partenóns, e afirmou que o único templo previo ao Século de Pericles era aquel ao que Dörpfeld se refería como o Partenón II. En 1935, Dinsmoor e Dörpfeld intercambiaron puntos de vista no American Journal of Archaeology.[10][11]
Notas editar
- ↑ Hurwit, The Parthenon and the Tempero of Zeus, 135
- ↑ W Dörpfeld, Der aeltere Parthenon, Ath. Mitt, XVII, 1892, pp. 158–89.W. Dörpfeld, Die Zeit des älteren Parthenon, AM 27, 1902, pp. 379–416
- ↑ P. Kavvadis, G. Kawerau, Die Ausgabung der Acropolis vom Jahre 1885 bis zum Jahre 1890, 1906
- ↑ ;N. M. Tod, A Selection of Greek Historical Inscriptions II, 1948, no. 204, liñas 46–51.
- ↑ P. Siewert, Der Eid von Plataia (1972) 98–102.
- ↑ Minott Kerr, "The Sole Witness": The Periclean Parthenon Arquivado 08 de xuño de 2007 en Wayback Machine..
- ↑ B. H. Hill, The Older Parthenon, American Journal of Archaeology, XVI, 1912, 535–58.
- ↑ B. Graef, E. Langlotz, Die Antiken Vasen von der Akropolis zu Athen, Berlín, 1925–33
- ↑ W. Dinsmoor, The Date of the Older Parthenon, American Journal of Archaeology, XXXVIII, 1934, 408–48
- ↑ W. Dörpfeld, Parthenon I, II, III, American Journal of Archaeology, XXXIX, 1935, 497–507.
- ↑ W. Dinsmoor, American Journal of Archeology, XXXIX, 1935, 508–9