Xigantismo abisal

En zooloxía, o xigantismo abisal, é a tendencia dalgunhas especies de invertebrados e outros animais das profundidades mariñas a desenvolver un tamaño maior que o dos seus parentes de augas menos profundas. Explicacións propostas a este fenómeno son a adaptación a recursos alimentarios máis escasos, a maior presión ou a temperatura máis fría das profundidades.

Exame dunha lura xigante de 9m, o segundo meirande cefalópodo, que apareceu en Noruega.

Algúns exemplos de xigantismo abisal son os isópodos xigantes, a Alicella gigantea, o cangreño araña xaponés, o Regalecus glesne, o Plesiobatis daviesi, o Haliphron atlanticus, e un gran número de especies de luras: a Mesonychoteuthis hamiltoni (até 14 m de lonxitude), a lura xigante (até 13 m), Onykia robusta, Taningia danae, Galiteuthis phyllura e Kondakovia longimana. Algúns peixes grandes que habitan no océano profundo, como o Somniosus microcephalus e o Somniosus pacificus, non serían considerados exemplos de xigantismo abisal xa que poden visitar augas menos profundas e en comparanza con outras especies de tiburóns non son máis grandes que o tiburón branco, por exemplo.

Galería de imaxes

• 
  Isópodo xigante (Bathynomus giganteus) pode medrar até 0,76 metros de lonxitude.
• 
  Cangrexo araña xaponés (Macrocheira kaempferi), cuxas patas poden ter 1,5 metros de lonxitude.
• 
  Moroteuthis robusta, que pode acadar 2 metros de lonxitude, capturado en Alasca.
• 
  SEALs que capturaron o rei dos arenques de 7 metros en California.

Véxase tamén

Outros artigos

• Xigantismo insular
• Ananismo insular
• Megafauna

Ligazóns externas

• Science Daily: Midgets and giants in the deep sea (en inglés)