Xigantismo abisal
En zooloxía, o xigantismo abisal, é a tendencia dalgunhas especies de invertebrados e outros animais das profundidades mariñas a desenvolver un tamaño maior que o dos seus parentes de augas menos profundas. Explicacións propostas a este fenómeno son a adaptación a recursos alimentarios máis escasos, a maior presión ou a temperatura máis fría das profundidades.
Algúns exemplos de xigantismo abisal son os isópodos xigantes, a Alicella gigantea, o cangreño araña xaponés, o Regalecus glesne, o Plesiobatis daviesi, o Haliphron atlanticus,[1] e un gran número de especies de luras: a Mesonychoteuthis hamiltoni (até 14 m de lonxitude), a lura xigante (até 13 m), Onykia robusta, Taningia danae, Galiteuthis phyllura e Kondakovia longimana. Algúns peixes grandes que habitan no océano profundo, como o Somniosus microcephalus e o Somniosus pacificus, non serían considerados exemplos de xigantismo abisal xa que poden visitar augas menos profundas e en comparanza con outras especies de tiburóns non son máis grandes que o tiburón branco, por exemplo.
Galería de imaxesEditar
Isópodo xigante (Bathynomus giganteus) pode medrar até 0,76 metros de lonxitude.
Cangrexo araña xaponés (Macrocheira kaempferi), cuxas patas poden ter 1,5 metros de lonxitude.
Moroteuthis robusta, que pode acadar 2 metros de lonxitude, capturado en Alasca.
SEALs que capturaron o rei dos arenques de 7 metros en California.
NotasEditar
- ↑ Hoving, H. J. T.; Haddock, S. H. D. (2017-03-27). "The giant deep-sea octopus Haliphron atlanticus forages on gelatinous fauna". Scientific Reports 7: 44952. doi:10.1038/srep44952.