VHS
VHS (abreviatura de Video Home System)[1] é un sistema que utiliza unha cinta de videocasete para gravar vídeo e son, que se pode ver nunha televisión. Un combo DVD/VHS pode gravar (escribir) en cintas VHS, ler cintas VHS e, ademais, ler desde discos DVD. Algúns tamén poden gravar en DVD. O VHS foi tan popular que durante a década de 1990, os termos "videocasete", "videocinta" ou mesmo só "vídeo" adoitaban referirse ao formato VHS.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1e/Sharp_VC-H982_VHS_VCR.jpg/220px-Sharp_VC-H982_VHS_VCR.jpg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/aa/VHS_logo.svg/220px-VHS_logo.svg.png)
Os casetes VHS pódense gravar usando unha cámara de vídeo. Tamén se poden gravar cunha gravadora de videocasete ou VCR. Un VCR pode usar un casete VHS para gravar a televisión. Este sistema foi creado en 1976 pola Victor Company of Japan (tamén chamada JVC). O VHS era un xeito moi popular de gravar e reproducir vídeos na casa nos anos 80 e 90, pero agora o DVD (Disco Versátil Dixital) e o Blu-ray fixéronse máis populares xa que poden ser máis fáciles de usar, a calidade é maior, duran máis, e os discos e os reprodutores son máis baratos de fabricar. As videogravadoras VHS, así como as cintas en branco e as películas VHS pregravadas, xa non se fabrican, agás as cintas en branco que aínda están amplamente dispoñibles como stock novo/antigo.
Historia
editarAntes do VHS
editarMoitas empresas desenvolveron diferentes sistemas para gravar vídeo nun casete de cinta, pero o primeiro VTR (abreviatura de Video Tape Recorder) en popularizarse foi o Ampex VRX-1000, que foi introducido en 1956 por Ampex Corporation.[2] Custaba 50.000 USD en 1956 (equivalente a máis de 400.000 USD en diñeiro de 2016) e 300 USD (máis de 2.000 USD en diñeiro de 2016) por unha bobina de cinta de 90 minutos. Debido a que era tan caro, foi feito e vendido só para gravación profesional.
Mentres Kenjiro Takayanagi, un pioneiro da transmisión televisiva, era o vicepresidente de JVC, decidiu que a súa empresa podía gañar cartos desenvolvendo e vendendo VTR no Xapón, e a un prezo máis baixo. En 1959, JVC desenvolveu unha gravadora de vídeo de dúas cabezas, e en 1960 tiñan unha versión de televisión en cor para a transmisión profesional.[3] En 1964, JVC lanzou o DV220. Sería o VTR estándar da compañía até mediados da década de 1970.
En 1969, JVC traballou con Sony Corporation e Matsushita Electric (propietario de Panasonic) para deseñar un estándar técnico de gravación de vídeo para consumidores xaponeses.[4] Desenvolveron o formato de cinta U-matic en 1971, que foi o primeiro formato en converterse nun estándar técnico para VTR. O formato U-matic tivo éxito nos negocios e algunha emisión de vídeo. Porén, poucas persoas compraron VTR U-matic para usalas na casa porque aínda eran moi caras e as cintas só podían gravar breves períodos de tempo de vídeo.
Pouco despois, Sony e Matsushita deixaron de traballar no proxecto. Comezaron a traballar nos seus propios formatos de gravación de vídeo. Sony comezou a traballar en Betamax e Matsushita comezou a traballar en VX. JVC lanzou o CR-6060 en 1975, que estaba baseado no formato U-matic. Sony e Matsushita tamén produciron as súas propias máquinas U-matic.
Desenvolvemento de VHS
editarEn 1971, os enxeñeiros de JVC chamados Yuma Shiraishi e Shizuo Takano crearon un equipo para desenvolver un VTR para que as persoas o usasen en casa.[5] A finais de 1971, crearon un diagrama titulado "VHS Development Matrix", que enumeraba os obxectivos do novo VTR de JVC.[6]
- A máquina debe funcionar con calquera televisor común.
- A imaxe da televisión debe parecerse a unha emisión de televisión normal.
- A cinta debe ser capaz de gravar polo menos dúas horas de vídeo.
- As cintas deben poder gravar e reproducir vídeo noutras máquinas do mesmo tipo.
- Todo o sistema debería poder ampliarse. Por exemplo, debería haber formas de conectar unha cámara de vídeo á máquina e de gravar vídeo doutra gravadora.
- As gravadoras deben ser baratas, fáciles de usar e baratas de arranxar.
- A empresa debe ser capaz de producir un gran número de máquinas, utilizando pezas intercambiables (noutras palabras, diferentes modelos e estilos de máquinas teñen as mesmas pezas no seu interior).
En 1972, a industria da gravación de vídeo no Xapón comezou a perder cartos. JVC tivo que buscar formas de gastar menos diñeiro, polo que deixou de desenvolver o proxecto VHS. Non obstante, Takano e Shiraishi continuaron traballando no proxecto por si mesmos, aínda que a empresa non lles daba diñeiro para usar. En 1973, os dous enxeñeiros construíran un prototipo.[6]
Variantes
editar- VHS HQ (High Quality, alta calidade) engade 10 liñas adicionais de resolución horizontal e é compatible coa reprodución en equipos non HQ.
- O estéreo lineal coloca dúas pistas de son no espazo utilizado anteriormente para a única pista de son mono.
- VHS HI-FI engade son estéreo de maior calidade (calidade case CD) ao VHS. É compatible con VHS estándar. Un VCR sen capacidade HI-FI simplemente reproducirá a cinta en mono ou estéreo lineal.
- VHS-C é unha versión máis pequena do casete VHS. Usábase normalmente en videocámaras. A cinta no interior é a mesma que nun casete VHS de tamaño completo. Pódese reproducir e gravar un casete VHS-C nunha videograbadora VHS de tamaño completo cun adaptador. A capacidade normalmente é de 30 minutos no modo SP. Existen cintas de máis de 30 minutos pero son raras.
- Super VHS (S-VHS) é unha versión mellorada de VHS cunha imaxe de maior calidade. Non é compatible con VHS estándar. A calidade da imaxe é semellante á do Laserdisc ou DVD. Reproducir unha cinta S-VHS nunha videograbadora VHS estándar producirá unha imaxe moi distorsionada. Tamén hai unha versión máis pequena de S-VHS para videocámaras, chamada S-VHS-C.
- D-VHS (Data VHS ou Digital VHS) é unha variante dixital que pode gravar en alta definición 720p ou 1080i, e tamén se pode usar como cinta de copia de seguridade para datos de propósito xeral. A calidade do vídeo e a capacidade de datos son similares ás do Blu-ray .
- W-VHS é un formato analóxico de alta definición. Grava en 1035i.
- Digital-S ou D-9 é unha variante dixital de VHS deseñada para a transmisión, a recollida de noticias ou outro uso profesional. Usa o códec DV e ten unha formulación de cinta diferente á dos casetes VHS estándar.
Notas
editar- ↑ "bUSCatermos; VHS". aplicacions.usc.es. Consultado o 2023-04-30.
- ↑ "Ampex-commercial-VTR-1956". Cedmagic.com/history.
- ↑ Abramson, Albert (2007-09-15). The History of Television, 1942 to 2000 (en inglés). McFarland. ISBN 978-0-7864-3243-1.
- ↑ "CEA_Pubs/941". ce.org. Arquivado dende o orixinal o 13 de agosto de 2006. Consultado o 30 de abril de 2023.
- ↑ Pollack, Andrew (1992-01-20). "Shizuo Takano, 68, an Engineer Who Developed VHS Recorders". The New York Times (en inglés). ISSN 0362-4331. Consultado o 2023-04-30.
- ↑ 6,0 6,1 "rickmaybury.com". www.rickmaybury.com. Consultado o 2023-04-30.
Véxase tamén
editarWikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: VHS |