Natividad

Robert Doisneau

Robert Doisneau, Montrouge, 1992Robert Doisneau. (Gentilly, cerca de París, 14 de abril de 1912 - París, 1 de abril de 1994). Fotógrafo francés.

Os inicios Recibiu a formación de grabador litográfico e tipógrafo en París. En 1929 comeza a realizar as súas primeiras fotografías aprendendo de forma autodidacta e lendo as instrucións das caixas de emulsión para revelar. Comezou a traballar nun estudo fotográfico que posteriormente compraría ao morrer o seu dono. En 1931 comeza a traballar co artista André Vigneau grazas aos seus coñecementos como grabador, este introdúceo no mundo da fotografía como arte. Nunha entrevista con "El País Semanal" en 1991 contaba "Cando eu empecei, ninguén coñecía a ninguén. Non había revistas que difundisen a obra dos fotógrafos máis interesantes. Por iso a única persoa que me influíu foi Vigneau. Era formidable: escultor, pintor, fotógrafo". Nesta época tamén descubriría a Man Ray.

Inicialmente traballou como fotógrafo industrial e de publicidade na factoría de Renault de Billancourt ata ser despedido polas súas repetidas ausencias, segundo as súas palabras "desobedecer parecíame unha función vital e non me privei de facelo". Dos obxectos inanimados pasou ás fotografías de xente en Paris e Gentilly. O 25 de setembro de 1932, L'Excelsior publica a súa primeira fotografía. A crise dos anos trinta afectoulle, debendo pasar unha longa tempada sen encargos. Viviu en Montrouge desde 1937 ata a súa morte. O 25 de setembro de 1993. Doisneau tomou a súa última foto. O 1 de abril de 1994, á idade de 81 anos, morreu.

Guerra e posguerra

Participou como soldado estando alistado na Resistencia Francesa durante a II Guerra Mundial ata que foi desmobilizado en 1940. Son tempos penosos en que realiza fotografías de científicos por encargo e non deixa de retratar a ocupación e a liberación de Paris. Terminada a guerra, é contratado pola axencia ADEP e traballa canda Henri Cartier-Bresson e Robert Capa, reflectindo a alegría e a mocidade da cidade de Paris tras a desgraza. Desde 1945 colabora con Lle Point e intégrase de por vida na axencia Rapho, retratando, entre outros, a Pablo Picasso. Todo seu o traballo, fóra dos encomendados, seguiu centrandose na vida pública e situando aos seus personaxes nun ámbito cotián "A miña foto é a do mundo tal e como desexo que sexa" [1]

O latexo de París

Con Robert Giraud ábrese á vida nocturna da capital: jazz, cafés e a arte alternativa. Percorre Montparnasse e Saint-Germain-des-Prés onde se encontrará con Jean Paul Sartre, Albert Camus e Jean Cocteau entre outros. É o seu xeito de escapar do mundo artificial da 'Vogue '.

En 1950, Doisneau buscaba material para cumprir cun encargo da revista estadounidense America´s Life, interesada nos namorados de Paris. De aí sairá a serie Bicos e a súa obra máis significativa: O bico do Hôtel de Ville. A fotografía mostra de forma misteriosa unha parella bicandose fronte ao concello de Paris. Moitos pensaron que era unha fotografía espontánea que o autor tomara nas rúas parisienses. Porén, anos despois sóubose que a parella estaba formada polos estudantes de arte dramático, Françoise Bornet e Jacques Carteaud dos Cursos Simon. O artista que lles faría anonimamente famosos descubriunos nun café parisiense e ambos os dous aceptaron pousar diante do seu obxectivo dándose un apaixonado bico no medio do balbordo da cidade. A foto converteuse nunha icona recoñecida en todo o planeta. O traballo percorría toda Francia e os Estados Unidos con gran éxito, e abriríalle as portas no estranxeiro. En 1951 expón no Museo de Arte Moderno de Nova York. É un bico que simbolizou unha multitude de cousas: o amor, Paris como cidade romántica e representou unha época de exaltación do sentimento. Tamén se converteu en obxecto que achegou zumentas ganancias: aínda hoxe o famoso bico vende centos de miles de copias anuais.

En 1953 abandona Vogue, sufrindo a eclipse da fotografía e dos fotógrafos da posguerra na década de 1960.

Non será ata 1979 cando Claude Nori rescate a Doisneau publicando unha retrospectiva da súa obra en Tres segundos de eternidade.

Rehabilitado para o mundo da arte, na década de 1980 percorre Asia, con exposicións multitudinarias en Beijing, Toquio e Kyoto, ademais de en Roma e no Museo de Arte Moderno de Oxford.

En 1993 "O Bico" foi levado a xuízo. Unha parella afirmaba recoñecerse na imaxe e reclamaban a súa porción da torta. Naquela altura, empezaron a aparecer mulleres e homes asegurando ser os amantes da obra e expoñendo demandas de dereito de imaxe, aquela mentira que facía crer que era unha instantánea improvisada non puido manterse. O fotógrafo gañou o xuízo ao presentar como proba a serie completa de fotos tomadas en distintos puntos de París coa mesma parella. Encontráraa nun café preto da escola de teatro e propuxéralles pousar para a foto. Françoise Bornet, a protagonista real da foto xunto ao seu noivo de entón, Jacques Carteraud, decidiu descubrir o seu segredo: quería unha porcentaxe das ganancias. Outra vez Doisneau gañou nos estrados: puido comprobar que pagara o traballo de Bornet e o seu compañeiro. A parella vendeu a copia da súa foto que lle regalou Doisneau a un coleccionista suízo que pagou por ela 155.000€ en 1992. Máis tarde, recoñecería o propio autor: "Non é unha foto fea, pero nótase que é froito dunha posta en escena, que se bican para a miña cámara."

Ao fotógrafo dedicáronselle máis dun centenar de libros e varias películas. Do cartel de "O bico" vendéronse máis de 500.000 exemplares en todo o mundo.

Publicacións da obra

Banlieue de París, 1949. 

Os parisienses tal como son, 1954.

Instantáneas de Paris, 1956.

Cans de Paris, 1956.

Pour que París soit, 1956.

Robert Doisneau, 1981.

Filmografía [editar]Películas dirixidas:

Lles Visitants du Square, 1992.

Películas en que foi director de fotografía:

O silencio é ouro, 1947. (René Clair)

Paris 1900, 1947. (Nicole Védrès)

Disparade ao pianista, 1960. (François Truffaut)

Un domingo no campo, 1984. (Bertrand Tavernier)

Premios e galardóns [editar]Premio Kodak, 1947.

Premio Niepce, en 1956 e 1957.

Gran Premio Nacional de Fotografía en Francia, 1983.

Filmografía sobre Doisneau [editar]Bonjour Monsieur Doisneau, 1992. De Jabine Azéma.

Doisneau des villes et Doisneau des champs, 1993. De Patrick Cazals.

Robert Doisneau tout simplement, 2000. De Patrick Jendy.

Ligazóns externas [editar]

Noticia na BBC da venda do orixinal do "bico do Hotel de Ville" en 2005 pola dona e coprotagonista da imaxe [2], (en español). O bico do Hotel de Ville

www.iphotocentral.com

Reportaxe O País: "Moito máis que un bico" (2006)

Obtido de "http://es.wikipedia.org/wiki/Robert_Doisneau"