Supermarine Sea Lion II

O Supermarine Sea Lion II foi un hidroavión de carreira británico construído por Supermarine Aviation Works. Deseñado por Reginald Mitchell, foi unha modificación do Supermarine Sea King II. O Sea Lion II estaba impulsado por un motor de 450 hp (340 kW) Napier Lion.

Supermarine Sea Lion II
Tipohidroavión de carreiras
FabricanteSupermarine
Deseñado porR.J. Mitchell
Primeiro voo1922
Unidades construídas1

Participou na carreira polo trofeo Schneider de 1922 en Nápoles, e foi planeado para ser capaz de acadar unha velocidade de 260 km/h. Competiu contra dous avións italianos. O piloto Henri Biard voou o aparello facéndose coa vitoria tras completar o circuíto a unha velocidade media de 234,5 km/h, sendo o primeiro éxito posterior á guerra dun avión británico nunha competición internacional.

Para a carreira do ano seguinte, o deseño do avión foi modificado por Mitchell e remotorizado. Renomeado como Supermarine Sea Lion III, conseguiu o terceiro posto, acadando unha velocidade de 243.27 km/h. Despois deste fracaso, Supermarine comezou a deseñar hidroavións de flotadores en lugar de hidrocanoas como avións de carreiras.

Desenvolvemento

editar
 
O casco do Sea Lion II e o motor Napier Lion durante a construción do avión

A carreira do trofeo Schneider para hidroavións fora gañada por Italia en 1920 por un Savoia S.19 (a única aeronave que participou na reunión), e novamente en 1921 por un Macchi M.7, noutra carreira non disputada. Unha terceira vitoria consecutiva italiana consecutiva faría que o trofeo quedase retido permanentemente por Italia, polo que Supermarine decidiu entrar na competición de 1922, cunha participación financiada pola propia compañía (os participantes italiano e francés estaban financiados polos seus respectivos gobernos).[1] Para competir, Supermarine, baseada es Woolston, Southampton, desenvolveu un hidroavión de carreiras como unha modificación do seu caza Sea King II.[2] O Sea King era un biplano anfibio monopraza cun motor Hispano Suiza de 300 hp (220 kW) en configuración pusher que voou por vez primeira en 1921.[2] Tiña un esquema semellante ao do Supermarine Sea Lion I que competira no trofeo Schneider de 1919, sendo este último unha versión modificada do anterior Supermarine Baby, un hidroavión de combate da primeira guerra mundial.[3]

O avión foi modificado polo deseñador e enxeñeiro xefe de Supermarine, Reginald Mitchell,[4] como un hidroavión cun motor de 450 hp (340 kW) Napier Lion,[2] prestado por Napier.[5] Co novo motor a potencia aumentou un 50%;[6] Mitchell agardaba que o avión fose capaz de acadar unha velocidade de 260 km/h, converténdose de facelo no avión máis rápido do Reino Unido.[7] As súas modificacións no temón e na deriva fixeron que o casco tivese que reforzarse, o que se conseguiu estirando unha capa extra de tecido vernizado ao redor da estrutura.[6]

O Sea Lion II foi rexistrado como G-EBAH.[2]

Trofeo Schneider

editar
 
Henri Biard a bordo do Supermarine Sea Lion III

O Sea Lion II participou ca carreira polo trofeo Schneider de 1922,[2] que tivo lugar en Nápoles o 12 de agosto despois de que os italianos adiantaran dúas semanas a data inicial da carreira. Os fortes ventos restrinxiron o tempo dispoñible para que o avión fose probado en voo en Inglaterra.[7] O aparello foi desmontado antes de ser metido en caixas e transportado de balde a Nápoles a bordo do SS Philomel.[6][7] O Sea Lion II competiu contra dous avións italianos, un Macchi S.7 e un Savioa S.19, con dous inscritos franceses que non puideron comezar a carreira.[8][9] O circuíto consistía en 13 voltas, cada unha cunha lonxitude de 28,5 km. A carreira transcorreu sen incidentes. O Sea Lion II foi pilotado por Henri Biard, que gañou a carreira voando a unha velocidade media de 234,5 km/h,[2] tardando minuto e medio menos que o segundo clasificado, Alessandro Passaleva.[9] A vitoria foi o primeiro éxito posterior á primeira guerra mundial dun avión británico nunha competición internacional, e xerou unha gran cantidade de publicidade para Supermarine.[6]

Para a carreira de 1923 (celebrada en Cowes, na illa de Wight) o avión foi remotorizado cun Napier Lion de 550 hp (410 kW) e rebautizado como Sea Lion III.[2] Mitchell modificou o casco para reducir a resistencia,[10] e colocou ás con dúas baías e un temón máis grande.[2] Mitchell agardaba que o Sea Lion III superase os 260 km/h[10] e finalmente acabou en terceiro lugar tras os Curtiss CR-3 estadounidenses, acadando unha velocidade de 243,27 km/h.[2] O director xerente de Supermarine, Hubert Scott-Paine, despois de que o trofeo fose conquistado polos estadounidenses, dixo:[11]

A nosa oficina de deseño conseguiu toda a velocidade posible para a máquina. Fixémolo o mellor que puidemos e non nos arrepentimos. O Sea Lion III foi 11 mph máis rápido que o Sea Lion II, e o mérito desta boa actuación debeuse a varias persoas, unha das cales é o señor R.J. Mitchell, que deseñou ambas máquinas.

A derrota británica fixo que Supermarine deixase de usar os xa superados hidrocanoas como avións de carreiras, en favor dos hidroavións con patíns.[11] O Sea Lion III foi transferido á Royal Air Force en 1923.[2]

Operadores

editar
  Reino Unido

Especificacións

editar

Datos de Supermarine Aircraft since 1914[12]

Características xerais

editar
  • Tripulación: 1
  • Lonxitude: 7,54 m
  • Envergadura: 9,75 m
  • Superficie alar: 35,7 m2
  • Peso baleiro: 959 kg
  • Peso bruto: 1 293 kg
  • Planta motriz: 1 motor de pistóns refrixerado por auga Napier Lion II W-12 de 450 hp (340 kW)
  • Hélices: hélice impulsora de madeira de paso fixo de 4 pas

Rendemento

editar
  • Velocidade máxima: 260 km/h
  • Autonomía: 3 horas
  1. Andrews & Morgan 1987, pp. 5, 60
  2. 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 Jackson 1988, p. 314
  3. Andrews & Morgan 1987, pp. 52, 57-59
  4. Baker 1994, p. 144
  5. Andrews & Morgan 1987, p. 60
  6. 6,0 6,1 6,2 6,3 Pegram 2016, p. 36
  7. 7,0 7,1 7,2 Mitchell 2006, p. 45
  8. Lewis 1970, p. 125
  9. 9,0 9,1 Flight, 17 de agosto de 1922, p. 465
  10. 10,0 10,1 Mitchell 2006, p. 51
  11. 11,0 11,1 Mitchell 2006, p. 53
  12. Andrews & Morgan 1987, p. 68

Bibliografía

editar