Sikorsky H-5

O Sikorsky H-5 (inicialmente designado R-5 e tamén coñecido como S-48, S-51 e pola designación da compañía VS-327) foi un helicóptero construído por Sikorsky Aircraft Corporation.

Sikorsky H-5
Tipo	helicóptero
Fabricante	Sikorsky Aircraft
Primeiro voo	18 de agosto de 1943
Introducido	febreiro de 1945
Retirado	1957
Principais usuarios	USAF Armada dos Estados Unidos Garda Costeira dos Estados Unidos Corpo de Marines dos Estados Unidos
Produción	1944 - 1951
Unidades construídas	máis de 300
Variantes	Westland WS-51 Dragonfly

Foi usado pola Forza Aérea dos Estados Unidos e a súa predecesora, as Forzas Aéreas do Exército dos Estados Unidos, así como pola Armada e a Garda Costeira (coas designacións HO2S e HO3S). Tamén foi usadopol Departamento de Correos estadounidense. A versión civil, designada S-51, foi o primeiro helicóptero en ser operado comercialmente, comezando en 1946.

En decembro de 1946 asinouse un acordo entre a compañía británica Westland Aircraft e Sikorsky para producir unha versión do H-5, que sería fabricada baixo licenza no Reino Unido como o Westland-Sikorsky WS-51 Dragonfly. Cando a súa produción rematou e 1951 fabricáranse máis de 300 exemplares de todos os tipos do H-5.

Deseño e desenvolvemento

O H-5 foi construído orixinalmente por Sikorsky como o seu modelo S-48, designado como o R-5 polas Forzas Aéreas do Exército dos Estados Unidos. Deseñouse para proporcionar un helicóptero con maior carga útil, aguante, velocidade, e teito de servizo que o Sikorsky R-4. O R-5 diferenciábase do R-4 por ter un maior diámetro de rotor e unha nova fuselaxe máis grande para dúas persoas en tándem, aínda que mantiña a tren de aterraxe cunha roda na cola do R-4. Máis grande que o R-4 e o posterior R-6, o R-5 estaba equipado cun motor radial Wasp Junior de 450 cabalos máis potente, e rapidamente demostrou ser o máis exitoso dos tres modelos. O primeiro XR-5 dos catro pedidos fixo o seu voo de estrea o 18 de agosto de 1943. En marzo de 1944 as Forzas Aéreas do Exército dos Estados Unidos pediron 26 YR-5A para probas de servizo, e en febreiro de 1945 foi entregado o primeiro YR-5A. Este pedido foi seguido por un contrato de produción por 100 R-5, equipados con estantes para dúas padiolas, pero só 34 foron finalmente entregados. Deses, 14 eran R-5A, basicamente idénticos ao YR-5A. Os restantes 20 construíronse como o R-5D de tres prazas, que tiña unha cabina ensanchada cun banco de dúas prazas detrás e unha pequena roda de morro engadida ao tren de aterraxe, e opcionalmente podía levar un guindastre de rescate e un tanque de combustible auxiliar externo. Cinco dos YR-5A para probas de servizo posteriormente convertéronse á versión con controis duais YR-5E. A Armada dos Estados Unidos avaliou tres R-5A como o HO2S-1.

H-5D da USAF

Sikorsky desenvolveu rapidamente unha versión modificada do R-5, o S-51, cun maior diámetro de rotor, máis capacidade de carga e peso bruto, e un tren de aterraxe en triciclo redeseñado; este voou por vez primeira o 16 de febreiro de 1946. Con espazo para tres pasaxeiros e o piloto, o S-51 tiña inicialmente a intención de atraer tanto a clientes militares como civís, e foi o primeiro helicóptero en ser vendido a un usuario comercial. Once S-51 foron pedidos pola USAF e designados R-5F, mentres que 92 foron para a Armada como o HO3S-1, coñecidos comunmente como 'Horse'.

No Reino Unido, Westland Aircraft comezou a produción en 1946 do Westland-Sikorsky S-51 Dragonfly para a Royal Navy e a Royal Air Force, todos eles impulsados polo motor Alvis Leonides de 500 cabalos. Este consguía unha meior velocidade máxima de 165 km/h e un teito de servizo de 14 000 pés. En total fabricáronse 133 helicópteros Westland-Sikorsky Dragonfly. Westland tamén desenvolveu unha versión bastante modificada como o Westland Widgeon, pero o tipo nunca chegou a entrar en servizo.

A Armada estadounidense pediu catro S-51s a Sikorsky a finais de 1946 para usar na Antártida e na Operación Highjump, colocándoos no inventario naval como o HO3S-1. Transportado a bordo do portahidroavións USS Pine Island, o día de Nadal de 1946 un HO3S-1 do VX-3 pilotado polo tenente comandante Walter M. Sessums converteuse no primeiro helicóptero en voar na Antártida. Tras demostrar as súas capacidades, o pedido inicial de HO3S-1 foi seguido por máis compras por 42 aeronaves en 1948. A Armada equipou varias clases de buques de guerra con helicópteros utilitarios HO3S-1, incluídos portaavións, portahidroavións, quebraxeos, cruceiros da clase Des Moine, e acoirazadaos da clase Iowa. En febreiro de 1948 o Corpo de Marines equipou o HMX-1, o seu primeiro escuadrón regular de transporte cn helicópteros,con seis HO3S-1. Cunha carga de pasaxeiros de tan só tres persoas lixeiramente vestidas, os HO3S-1 foron operados principalmente como helicópteros utilitarios polos Marines; para o rol de transporte, engadíronse posteriormente nove helicópteros Piasecki HRP-1 ao escuadrón. Finalmente a Armada mercaría un total de 88 HO3S-1 (S-51).

Construíronse 39 helicópteros de rescate adicionais, designados H-5G, en 1948, mentres que 16 foron equipados con pontóns como o anfibio H-5H en 1949.

Varios H-5Hs foron convertidos en 1949 ao rol de evacuación médica, con cápsulas con padiolas para feridos que ían dun lado ao outro da fuselaxe. A estación de padiolas traseira estaba situada xusto diante do brazo de cola e a estación principal estaba detrás da cabina da tripulación. A estación dianteira podía acomodar a dous feridos e era accesible polo médico durante o voo, mentres que a estación traseira levaba a un único ferido sen acceso por parte do médico. Hai moi pouca información sobre o uso operativo desta modificación por parte da USAF, sendo abandonado pouco despois das probas en 1950.

O R-5 fora deseñado baixo o sistema das Forzas Aéreas do Exército dos Estados Unidos, unha serie que comezaba por R-1 e seguía ata ao redor de R-16. En 1947 coa creación da Forza Aérea dos Estados Unidos, houbo un novo sistema e moitas aeronaves, aínda que non todas, foron redesignadas. O R-5 converteuse no H-5.

Bibliografía

* Rawlins, Eugene W., Lt. Col. ''Marines and Helicopters 1946–1962''. Washington, D.C.: History and Museums Division, U.S. Marine Corps, 1976.