Pax Romana

A Pax Romana (do latín para "paz romana") é un período que durou uns 200 anos de historia romana que se identifica como unha idade dourada do imperialismo romano, a relativa paz e orde, a estabilidade próspera, o poder hexemónico e a expansión rexional. Isto a pesar de varias revoltas e guerras, e a continua competencia con Partia. Tradicionalmente dise que comezou coa adhesión de Augusto, fundador do principado romano, no 27 a. C. e concluíu no ano 180 d. C. coa morte de Marco Aurelio, o último dos "Cinco Bos Emperadores".

Durante este período duns dous séculos, o Imperio Romano acadou a súa maior extensión territorial no ano 117 d. C. (emperador Traxano), e a súa poboación alcanzou un máximo de ata 70 millóns de persoas, o que representaba ao redor do 33% da poboación mundial. Segundo Dión Casio, o reinado ditatorial de Cómodo, seguido máis tarde polo Ano dos Cinco Emperadores e a Crise do Século III, marcou o descenso do imperio.