Palacio Nacional de Mafra

O Palacio Nacional de Mafra é un edificio barroco situado na cidade portuguesa de Mafra, clasificado en 2019 pola UNESCO como Patrimonio da Humanidade.

Palacio Nacional de Mafra
Fachada principal do palacio
Edificio
Estilo	Barroco
Localización	Portugal
Coordenadas	38°56′13″N 9°19′35″O
[ editar datos en Wikidata ]

Palacio de Mafra
Palacio de Mafra
Mafra
Patrimonio da Humanidade - UNESCO
País	Portugal
Tipo	Cultural
Criterios	IV
Inscrición	2019 (43ª Sesión)
Rexión da UNESCO	Europa e América do Norte
Identificador	1573

Historia

Litografía de 1853.

O Palacio Nacional de Mafra foi construído polo rei Xoán V de Portugal como resultado da promesa que lle fixo á súa muller, a arquiduquesa María Ana de Austria, na que el prometeu construír un mosteiro se lle daba descendencia. O nacemento da princesa Bárbara de Braganza, posterior esposa do rei Fernando VI de España, fixo que o rei comezase as obras.

Os edificios de Mafra están entre os máis suntuosos edificios barrocos portugueses. O palacio foi construído a través de seis eixes simétricos, dúas torres e unha basílica central. O mosteiro inclúe unha notable biblioteca cun fondo de 30.000 libros raros.

A construción comezou o 17 de novembro de 1717 co proxecto de construír un convento para trece frades franciscanos. Pero pronto a chegada masiva de ouro do Brasil fixo que o rei Xoán V cambie de opinión e decidise a construción dun gran palacio. O arquitecto Johann Friederich Ludwig anunciou os cambios nos plans e comezou a construción dun gran palacio que mobilizou a máis de 52.000 traballadores en todo o país.

Finalmente, a construción do pazo permitiu localizar ata 330 frades franciscanos sen ter que reducir o tamaño do pazo proxectado. O palacio inaugurouse o 22 de outubro de 1730 en honra do 41 aniversario do rei Xoán V cunha serie de festas que duraron 8 días.

Mafra nunca foi ocupada de xeito estable pola familia real portuguesa a pesar de que se converteu nunha parada regular e nun lugar de descanso para os seus membros. Os magníficos bosques de Mafra garantiron un formidable espazo de caza para os diferentes príncipes portugueses, moi afeccionados á caza.

No reinado de Xoán VI de Portugal levouse a cabo un importante programa de restauración, aínda que nunca foi habitado polo soberano. Ademais, tras a fuxida da familia real portuguesa en 1807 para a Brasil, a maioría dos mellores mobles e pezas de arte do pazo tamén partiron para Brasil.

En 1834, despois da guerra que enfrontou aos partidarios liberais da raíña María II de Portugal cos partidarios conservadores de Miguel I de Portugal, a raíña María ordenou a disolución das ordes relixiosas, o que levou ao abandono do mosteiro polos frades franciscanos . Os últimos monarcas da Casa de Braganza usaron o palacio só como punto de caza e o último rei, Manuel II de Portugal, deixou o mosteiro para o exilio inglés.

O palacio foi declarado monumento nacional en 1907 e aberto ao público como museo en 1911. Hoxe, o edificio está conservado polo Instituto do Patrimonio Arquitectónico de Portugal, que realizou diferentes programas de restauración e conservación; Un dos máis importantes é o que afectou á fachada principal. Estes programas de restauración contaron coa asistencia de membros da comunidade internacional especializada na restauración de edificios históricos.

Fachada principal do Palacio Nacional de Mafra en 2016.

Cóntanse numerosas lendas de Mafra. O máis coñecido fala de ratas xigantes capaces de comer persoas vivas que habitan o pazo. Outro explica a existencia dun túnel que enlaza Mafra con Ericeira e que o rei Manuel II usou en 1910 para fuxir para o exilio.

Finalmente, a referencia que José Saramago fai do mosteiro-palacio nunha das súas novelas, Memorial do Convento. Saramago, a través dun residente de Mafra ligado no proceso de construción do palacio, explica con detalle os detalles do edificio.

A parroquia de Mafra e a Real e Venerable Irmandade do Santísimo Sacramento de Mafra teñen a súa sede na basílica do palacio.

• Palácio Nacional de Mafra
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Véxase tamén