Norma UNE

Unha norma UNE é unha norma técnica creada polos comités técnicos de normalización ( CTN ), dos que forman parte todas as entidades e axentes implicados e interesados nos traballo de ditos comités. Como regra xeral, estes comités adoitan estar formados por AENOR (Asociación Española de Normalización e Certificación), fabricantes, consumidores e usuarios, administración, laboratorios e centros de investigación.

Logo da súa creación, teñen un período de proba de seis meses, durante os que son revisados publicamente e logo redactados definitivamente pola comisión, baixo as siglas UNE. Son actualizadas periodicamente.

As regras están numeradas seguindo unha clasificación decimal. O código que designa unha norma estrutúrase da seguinte maneira:

Norma	A	B	C
UN	1	032	82

R : Comité técnico de normalización do que depende a norma.

B : Número de normas emitidas por este comité, complementadas cando se trata dunha revisión R, unha modificación M ou un complemento C.

C : Ano de emisión da norma.

Obrigatoriedade

Existen algunhas lagoas en canto ao cumprimento obrigatorio das normas UNE. En principio, non son obrigatorias, a non ser que a administración competente as faga obrigatorias por lei, decreto, regulamento ou esixa o cumprimento das mesmas nos pregos de Especificacións Técnicas dos proxectos de construción ou nos contratos de subministracións.

A pesar diso, no Real Decreto 1801/2003, do 26 de decembro, sobre hixiene xeral dos produtos, establécese a obrigatoriedade dalgunhas normas UNE EN no uso e eliminación dalgúns equipos e elementos, en caso de non existir outra norma obrigatoria nas especificacións técnicas a cumprir.

Por outra banda, as persoas poden esixir o cumprimento nos seus proxectos privados. Dentro de toda esta controversia respecto á obrigatoriedade das normas UNE, existe unha corrente de opinión protexida no artigo 2 do Código Civil de España, que menciona textualmente:

"As leis entrarán en vigor vinte días despois da súa publicación COMPLETA no Boletín Oficial do Estado, a non ser que se dispoña o contrario."

Cómpre ter en conta que todas as normas UNE están publicadas no BOE, só que algunhas se publican integramente e outras só a referencia. Segundo a interpretación do artigo mencionado anteriormente, só serían obrigatorias as publicadas integramente.

Ata agora falouse da obrigatoriedade das normas UNE en xeral, pero para casos específicos de produtos de construción as circunstancias cambian. O pasaporte para entrar no comercio europeo é a Marca C E, para o cal deben cumprirse os requisitos esenciais establecidos pola Directiva de produtos para a construción. Esta directiva establece 2 xeitos (en xeral) de obter a marca C E. A primeira, para os produtos tradicionais, debe obter a certificación dun organismo notificado que cumpra cunha transposición estándar dunha norma harmonizada, que en España son as normas UNE EN. No caso de que un produto de construción tradicional non cumpra a correspondente norma UNE EN, non poderá obter a marca CE nin poderá comercializarse.

A pesar de todo o anterior, nunca se debe perder de vista que en caso de problemas reais por incumprimento das normas UNE, a última palabra sobre a obriga de cumprilo corresponderá ao xuíz.

Ver tamén

• Organización Internacional para a Normalización

Ligazóns de interese

• OCA * Cert Arquivado 19 de abril de 2021 en Wayback Machine. : Páxina principal OCA * Certificación * SLU