Magnolia denudata

especie de planta

Magnolia yulan

Pistilos e estames da magnolia
Clasificación científica
Reino: Plantae
Subreino: Tracheobionta
División: Fanerógama / Magnoliophyta
Clase: Magnoliopsida
Orde: Magnoliales
Familia: Magnoliaceae
Subfamilia: Magnolioideae
Xénero: Magnolia
Especie: M. denudata
Nome binomial
Magnolia denudata
Desr.

Magnolia denudata, a magnolia yulan, ou simplemente magnolia[1], é unha especie de arboriña caducifolia pertencente á familia das magnoliáceas. O xénero Magnolia púxoo Linneaus en honra a Pierre Magnol, profesor de botánica en Montpellier no século XVII-XVIII. Denudata vén do latín denudatus-a-um= espido, descuberto, quizais polo seu aspecto cando está en floración (sen follas).

Adóitase plantar coma ornamental, polas súas flores primaverais. En Galicia é común en xardinaxe, de feito é a magnolia máis plantada de folla caediza.

Distribución

editar

É orixinaria do leste e do centro da China. Foi cultivada en templos chineses budistas dende o 600 a. C. As súas flores téñense evocado coma un símbolo de pureza na Dinastía Tang e foi plantada nos xardíns do palacio do Emperador. É a flor oficial da cidade de Shangai.

Descrición

editar

Arboriña caducifolia moi ramalluda, que apenas acada os 15 m de altura. É un chisco arredondada, moi escamada, de textura grosa. O toro e as pólas son moi vistosas, a casca é magra, e se dana facilmente co impacto mecánico. As follas son ovais, verde brillantes, de 15 cm lonxitude e 8 cm de largo, co baseamento cuñado e o ápice sagaz. Limbo de face superior verde e cara inferior máis pálida e pubescente. As flores de cor branca marfil, de 10–16 cm de diámetro, con 9 tépalos cóncavos, grosos. Aparecen antes que as follas, agomando cedo en toda a primavera, cunha intensa e agradábel fragrancia a limón, tornándose despois marróns, sen on hai xeadas. Froitos erectos, marróns, fusiformes, alongados, de 8–12 cm de lonxitude, as sementes son de cor vermella brillante. É semellante a outras magnolias que moran en solos ricos, húmidos, e protexidas de climas extremos, polo que a adaptación ás condición galegas é moi boa.[2][3]

Cultivo e usos

editar
 

Multiplícase por porbaixas. Atura ben o frío e necesita solos de tipo medio non alcalinos. Cultívase a pleno sol ou a media sombra. Utilízase en xardinaxe illado ou en grupos, destacando a súa floración antes de que aparezan as follas. Para un correcto desenvolvemento das árbores novas aconséllase unha fertilización a finais do inverno ou a comezos da primavera cando comezan a abrollar as follas.

A rega debe ser frecuente nos veráns, especialmente no sur de Galicia, evitando deixar secar completamente o substrato. Necesita gozar de moitas horas de luz solar directa ao día para un bo desenvolvemento, plantar nun lugar abeirado, aínda que atura ben as xeadas.

Sinónimos

editar

Notas =

editar
  1. Dicionario da RAG Arquivado 22 de xullo de 2013 en Wayback Machine..
  2. Este documento es una adaptación de la hoja ST-378, una serie del Departamento de Horticultura Ambiental, Servicio de Extensión Cooperativa de la Florida, Instituto de Alimentos y Ciencias Agrícolas de la Universidad de la Florida. Data de publicación: octubre de 1994.
  3. Edward F. Gilman, profesor asociado, Departamento de Horticultura Ambiental, Dennis G. Watson, profesor asociado, Ingeniería Agrícola Departamento de Servicio de Extensión Cooperativa, Instituto de Alimentos y Ciencias Agrícolas de la Universidad de Florida, Gainesville, FL 32611.
  4. Sinónimos en Tela botánica Arquivado 07 de maio de 2009 en Wayback Machine.
  5. Sinónimos en Catalogue of life

Véxase tamén

editar

Bibliografía

editar
  • Russell, Tony & Catherine Cutler (Hermes House 2004) Trees, an Illustrated Identifier and Encyclopedia Aness Publishing.

Outros artigos

editar

Ligazóns externas

editar