Magnencio
Flavius Magnus Magnentius, nado en Samarobriva, preto de Ambianum, Galia, no 303 e finado o 11 de agosto de 353, foi un emperador romano.
Biografía | |
---|---|
Nacemento | 303 Amiens (Galia) |
Morte | 11 de agosto de 353 (49/50 anos) Lión, Francia |
Causa da morte | suicidio |
Roman usurper (en) | |
18 de xaneiro de 350 – 11 de agosto de 353 | |
Senador romano | |
Cónsul romano | |
Actividade | |
Ocupación | político |
Período de tempo | Baixo Imperio Romano e Antigüidade tardía |
Familia | |
Cónxuxe | Justina (imperatriz) |
Irmáns | Decêncio |
Descrito pola fonte | Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Meyers Konversations-Lexikon, 4th edition (1885–1890) (en) |
Traxectoria
editarDe orixe bárbara, uniuse ás lexións romanas, onde destacou polas súas cualidades militares. Chegou a ser comandante das lexións Herculianas e Xovianas[1], cando se produciu un descontento xeral dentro do exército polas accións do emperador Constante.
Este descontento levou a Magnencio a participar nunha conspiración que rematou co seu nomeamento como augustus por parte das lexións. Constante, vendo que perdera o favor do exército, fuxiu, pero un destacamento da cabalaría lixeira atópao en Helena, preto da fronteira con Hispania, nos Pireneos e asasínao. Se exceptuamos a rexión dos Balcáns, onde as tropas nomearan emperador a Vetranio, quen se mantiña fiel ao emperador Constancio II de Oriente, xa que este se apurou en recoñecelo coma césar e enviarlle unha coroa imperial, Magnencio era o verdadeiro emperador de Occidente, xa que as provincias de Hispania, Galia e Britania recoñecérono axiña, en parte pola súa política de tolerancia dos cristiáns. Na provincia de África tentou de gañala co nomeamento das persoas axeitadas que continuasen a súa política tolerante.
Pero a rebelión de Nepociano, membro da familia de Constantino, en Roma, pronto lle amosou que a coroa era moi feble se non conseguía estabilizala e rematar cos seus inimigos. Aínda que a rebelión foi prontamente sufocada, Magnencio nomeou o seu irmán Decencio (Magnus Decentius) coma césar e enviouno cara a Rhin para defender a Galia, e el dirixiuse aos Balcáns, enviando mensaxes a Vetranio para que se unise á súa causa. Pero o vello xeneral dirixiuse cara ao sur para se unir ás tropas de Constancio II, que abandonaran a guerra contra os persas para tentar de rematar con Magnencio. Cando conseguiu chegar a elas, Vetranio abdicou.
Mentres tanto, Magnencio trataba de xuntar a maior parte de tropas para o enfrontamento con Constancio II, pero a batalla tivo lugar en Mursa Maior no ano 351. A pesar de dirixir as tropas persoalmente e do seu heroísmo, Magnencio foi derrotado e as súas tropas tiveron que se retirar cara ás Galias. Cando o resultado da batalla chegou ás diferentes provincias, pouco a pouco foron abandonando a Magnencio, sendo Italia e Sicilia as primeiras en facelo. Pouco despois foron Hispania e África sen resistencia algunha.
Isto deu como resultado que, no verán do 353, Magnencio se atopase illado, preto de Lugdunum, dispoñéndose para a batalla no Mons Seleucus, que lle resultou catastrófica, xa que o seu exército rematou vencido.
Magnencio foi abandonado polos seus soldados e, despois de matar a súa nai e o seu irmán máis pequeno, suicídase en agosto do ano 353. Decencio, que se atopaba en Sens, tamén remata coa súa vida. Constancio II queda coma único emperador de todo o Imperio.
Notas
editar- ↑ Zósimo, Historia nea (Ίστορία νέα), ii 58
Imperio Romano | ||
---|---|---|
Segue a: Constancio II |
Magnencio | Precede a: Xuliano o Apóstata |
Casa de Constantino |