Liutprando de Cremona

Liutprando de Cremona (Liudprand ou Luitprando), latinizado Liutprandus Cremonensis, nado sobre o 922 e finado no 972, foi un historiador dos longobardos e bispo de Cremona, naceu a comezos do século X de familia nobre.

Modelo:BiografíaLiutprando de Cremona
Nome orixinal(la) Liutprandus Cremonensis Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacementoc. 920 Editar o valor en Wikidata
Pavia, Italia Editar o valor en Wikidata
Mortec. 972 Editar o valor en Wikidata (51/52 anos)
Bispo Cremona
961 – 972 Editar o valor en Wikidata
Datos persoais
Grupo étnicoLongobardos Editar o valor en Wikidata
RelixiónIgrexa católica Editar o valor en Wikidata
Actividade
Campo de traballoDiplomático e historiador Editar o valor en Wikidata
Ocupaciónsacerdote, escritor, embaixador Editar o valor en Wikidata
Obra
Obras destacables

Descrito pola fonteNordisk familjebok
Allgemeine Deutsche Biographie
Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Editar o valor en Wikidata
BNE: XX1181790

Traxectoria

editar

En 931 entrou ao servizo de Hugo de Arlés, na corte de Pavia (como rei de Italia). Tras a morte deste en 947, Liutprando pasou a ser secretario do verdadeiro gobernante de Italia, Berengario II de Ivrea, para quen foi chanceler e logo embaixador (949) na corte bizantina de Constantino VII Porfiroxeneta.

Á súa volta, perdeu o favor da corte de Pavia, e pasouse ao bando do opoñente de Berengario, o emperador Odón I, que foi rei de Italia á morte de Lotario II de Italia en 950, e con quen volveu a Italia en 961 e foi investido bispo de Cremona en 962.

Volveu ser enviado a Constantinopla, co fin de pedir para o mozo Odón (que logo foi o emperador Odón II) a man de Teófano, filla do emperador bizantino Romano II.

O seu relato desta embaixada na Relatio de Legatione Constantinopolitana é quizais a descrición máis gráfica e vívida que nos chegou da corte e a capital bizantina no século X, aínda que non deixa de relatar as ofensas recibidas e a dignidade ferida, cunha postura moi partidista antibizantina.

A Luitprando bispo de Cremona atribuíu o falsario xesuíta toledano Jerónimo Román de la Higuera un dos seus «falsos Cronicóns».

  • Antapodosis, seu rerum per Europam gestarum, Libri VI, unha narración histórica dos feitos acaecidos, sobre todo en Italia, de 887 a 949.
  • Historia Ottonis, unha loa do seu patrón o emperador Odón I, que cobre os anos 960–64.
  • Relatio de legatione Constantinopolitana ad Nicephorum Phocam que cobre os anos da súa embaixada á capital bizantina, 968–69.

Véxase tamén

editar

Ligazóns externas

editar