Illa de Tabarca

A illa de Tabarca, de Nova Tabarca ou Plana é unha illa do mar Mediterráneo que se atopa a uns vinte quilómetros da cidade de Alacant, a uns 8 km do porto de Santa Pola e a pouco máis de 4.300 metros do cabo de Santa Pola (2,35 millas náuticas), sendo a máis grande da Comunidade Valenciana e a única habitada.

Illa de Tabarca
Igrexa de San Pablo e San Pedro desde o mar
Localización de Tabarca
Situación
País	España
Capital	Tabarca
Mar	mar Mediterráneo
Coordenadas	38°9′52.04″N 0°28′27.28″O
Xeografía
Superficie	0,3 km²
Perímetro	15 m.
Distancia a terra	8 km
Demografía
Poboación	125 hab. (2005)
Densidade	416´66 hab/km² hab./km²

Fotografía desde satélite de Tabarca, na esquina inferior dereita, fronte á costa de Santa Pola.

Xeografía

Sitúase nos 38º 10' latitude norte e 0º 28' lonxitude oeste. Ten unha lonxitude máxima de 1800 metros e unha anchura duns 380 metros. O seu relevo é plano, cunha altitude máxima de 15 m desde o nivel do mar. Preto da illa principal atópanse os illotes da Nao, a Galera e a Cantera.

Pertence á cidade de Alacant e, aínda que é considerada unha partida rural, administrativamente é parte do distrito sur de barrios que abarca tamén o Palmeral, Aguamarga e Urbanova. Conta con 125 habitantes (2005) e o seu código postal é 03138.

Destaca a súa igrexa e o conxunto amurallado na zona oeste da illa, que é a parte habitada. As casas son baixas e as únicas edificacións de altura son a mencionada igrexa e o faro.

Historia

Diversas poboacións habitaron a illa ou estiveron en contacto con ela. Os gregos denominárona "Planesia" e os romanos "Planaria".

Durante os ataques á costa alacantina dos corsarios berberiscos vidos de Alxer, foi ocupada en multitude de ocasións para lanzar razzias dende El Campello ata Guardamar do Segura.

Antes do 1700 era coñecida como Illa de Sant Pau (Illa de San Paulo) ou Illa Plana (Illa Plana), aínda que os cronistas insisten a considerala Alones Insula e, ata, illote de Santa Pola.

A súa denominación actual é consecuencia do asentamento de sesenta e nove familias de orixe italiana, durante o reinado de Carlos III, procedentes da pequena illa africana de Tabarca, distando uns trescentos metros das costas norteafricanas. Dependente da República de Xénova, a Tabarca africana foi sometida en 1741 polo Bey de Tunisia e en 1756 pasou a depender dos alxerinos.

O monarca español vainos redimir o 1768, e trasladounos á cidade de Alacant onde, provisionalmente, quedaron instalados no Colexio da Compañía de Xesús, baleiro logo da expulsión dos xesuítas. Instalounos definitivamente na illa de Sant Pau, onde de acordo cun plan urbanístico do enxeñeiro militar Ferran Méndez construíronse murallas, baterías, baluartes, almacéns e casas, que constitúen unha interesante e singular mostra da actividade recolonizadora de Carlos III. A partir de 1770 a illa pasou a denominarse Nova Tabarca. A orixe xenovesa dos seus habitantes actuais é fácil de comprobarse cos apelidos máis comúns: Chacopino, Luchoro, Pianello, Ruso e outros moitos.

Hai unha serie de illotes e escollos, que rodean Tabarca e que se chaman: Nau, Escull Roig, Cap del Moro, Galera, Sabata e Escull Negre.

Economía

O turismo é a principal actividade económica da illa, que é visitada por gran número de visitantes nos meses de verán, grazas aos barcos que desde Alacant e sobre todo desde Santa Pola efectúan viaxes durante todo o día.

Ecoloxía

A contorna mariña da illa está protexida polo goberno valenciano mediante a Reserva mariña da Illa de Tabarca