Gregorio I, papa
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xuño de 2017.) |
Gregorio I, nado arredor do ano 540 en Roma e finado o 12 de marzo de 604, foi un relixioso italiano, 64º papa da igrexa católica, coñecido tamén como San Gregorio Magno.
| Gregorio I, papa | |
|---|---|
 | |
| Alcume | San Gregorio Magno |
| Nacemento | c. 540 e 540 |
| Lugar de nacemento | Roma |
| Falecemento | 12 de marzo de 604 |
| Lugar de falecemento | Roma |
| Soterrado | Basílica de San Pedro |
| Relixión | catolicismo |
| Ocupación | diplomático, Sacerdote católico de rito romano e escritor |
| Pai | Gordianus |
| Nai | Santa Sílvia |
| Período | 590 a 604 |
| Coñecido por | ser o papa n° 64 da igrexa católica |
| Organización | Igrexa católica |
| Cargos | Bispo de Roma |
| Na rede | |
    | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Traxectoria editar
É un dos catro Padres da Igrexa latina (xunto con san Xerome de Estridón, santo Agostiño de Hipona e santo Ambrosio de Milán). Proclamado Doutor da Igrexa o 20 de setembro de 1295 por Bonifacio VIII, foi tamén o primeiro frade en chegar ao pontificado, e probablemente a figura definitoria da posición medieval do papado como poder separado do Imperio romano. Home profundamente místico, con el a Igrexa de Roma adquiriu gran prestixio en todo Occidente; tras el, os papas intituláronse, segundo o seu exemplo, «servo dos servos de Deus» (servus servorum Dei).
Dunha familia patricia romana, chegou a ser prefecto da cidade, pero renunciou á súa carreira política e aos seus bens para facerse monxe. A súa sona fíxoo secretario de Paio II, e máis tarde foi elixido Papa contra a súa vontade. Nese momento, Roma estaba abandonada á súa sorte a mercé das invasións bárbaras e marxinada polo exarcado de Rávena, dependente de Constantinopla.
Político editar
Consonte o modelo de Agostiño de Hipona na súa obra De Civitate Dei, buscou construír unha república cristiá onde o poder temporal estivese sometido ao espiritual buscando a xustiza e o ben común dos cidadáns. Tivo que convencer aos longobardos para que respectasen a cidade chegando a un acordo de repartición territorial con eles, nun momento en que os romanos non tiñan outra autoridade á que acudir.
Pastor editar
Monxe admirador de Bieito de Nursia, fundou varios mosteiros consonte á regra deste santo, e divulgou na cristiandade o espírito beneditino de oración, estudo, traballo manual e hospitalidade.
Emprendeu unha extratexia misioneira frutífera, enviando evanxelizadores a lugares afastados como Inglaterra, dando instrucións pioneiras de respecto pola cultura indíxena dos pobos evanxelizados: non derrubar os templos pagáns, adaptar os costumes aceptables, transformar as festas pagas en celebracións con significación cristiá. O monxe Agostiño de Canterbury bautizou ao rei de Kent Aethelberht, casado con Berta unha princesa cristiá merovinxia. Seguidamente fundou un bispado en Canterbury. Pouco despois novos misioneiros establecerían unha autoridade metropolitana en York e en Londres.
Administrador editar
De cualidades organizadoras notables, soubo ao redor de Roma estruturar o chamado Patrimonio de Pedro, buscando a protección dos caudillos bárbaros e poñéndoo ao servizo dos marxinados e desamparados. Porén, reivindicou a primacía fronte a Constantinopla, e o seu labor administrativo puxo os alicerces do poder temporal dos Papas e a raíz da súa decadencia espiritual.
Mestre editar
Preocupado pola formación secular e relixiosa do pobo, impulsou tamén o coidado da liturxia e o chamado canto gregoriano
Considerado como un dos Pais da Igrexa occidental, escribiu unha regra pastoral que será guía pastoral e relixiosa dos bispos medievais, uns Diálogos sobre a vida edificante dos santos, en particular Bieito de Nursia, e a célebre Moralia in Job e varias coleccións de Homilías. A el débese o concepto de pecado capital como raíz do resto dos vicios. Tendo a súa orixe no orgullo, os pecados capitais son sete: soberbia, envexa, ira, avaricia, preguiza, gula e luxuria. Encadean ao home de xeito que este debe contar para vencelos cos dons da graza que o Espírito lle outorga, en especial a fe, a esperanza e máis o amor.
Véxase tamén editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gregorio I, papa  |
Bibliografía editar
|
Este artigo sobre Papas é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír. |