La Unión, Murcia
La Unión é un municipio da rexión de Murcia. Pertence á comarca do Campo de Cartagena e ao partido xurídico de Cartagena.
| |||||
| Localización | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
| Estado | España | ||||
| Comunidade autónoma | Rexión de Murcia  | ||||
| Capital | La Unión (en)  | ||||
| Poboación | |||||
| Poboación | 20.897 (2023) (835,88 hab./km²) | ||||
| Xeografía | |||||
| Superficie | 25 km² | ||||
| Bañado por | Mar Mediterráneo | ||||
| Altitude | 86 m | ||||
| Comparte fronteira con | |||||
| Santo padrón | Virxe do Rosario | ||||
| Organización política | |||||
| • Alcalde | Francisco Martin Bernabé Pérez (en) | ||||
| Identificador descritivo | |||||
| Código postal | 30360 | ||||
| Fuso horario | |||||
| Código INE | 30041 | ||||
| Outro | |||||
| Irmandado con | |||||
| Páxina web | ayto-launion.com | ||||
.svg)
Xeografía editar
O termo municipal está estruturado en dúas pedanías ademais da propia cidade de La Unión, Roche e Portmán.
Limita ao norte, leste e oeste con Cartagena e ao sur co mar Mediterráneo.
Historia editar
O asentamento máis antigo do municipio atópase na pedanía de Portmán, topónimo de orixe catalá, i.e. "Port Many" que deriva do latín "Portus Magnus", nome da localidade durante a dominación romana.
En toda a serra mineira abundan os sitios arqueolóxicos que testemuñan a explotación das minas desde tempos inmemoriais. Polo porto de Portmán, das minas romanas de Carthago Nova exportábanse lingotes de prata, chumbo, ferro, cinc, e outros minerais a todo o imperio.
Debido ao rápido e pingüe desenvolvemento da minería durante o século XIX, as corporacións pedáneas de Garbanzal, Herrerías e Portmán decidiron secesionarse de Cartagena a fin de fusionarse en Municipio e Concello propios co nome de Vila do Garbanzal (1 de xaneiro de 1860). Portmán seguiría servindo entón como porto de minerais. Con todo, pronto as desavinzas entre os poboadores dos principais casaríos (Garbanzal e Herrerías) conduciron ao cambio de nome do novo municipio, que pasaría a chamarse "A Unión" a partir de 1868. En 1894, a vila recibiría o título de cidade. Unha considerable inmigración de andaluces almerienses e granadinos, vindos traballar nas minas, contribuíu ao especial carácter etno-cultural da cidade. Tras a primeira gran guerra europea diminúe considerablemente a demanda de mineral de chumbo (ata entón utilizado na fabricación de proxectís, entre outros usos), causando isto unha severa decadencia co correspondente éxodo (ao parecer, a cidade chegara a alcanzar a cima dos 90.000 habitantes de facto cara a finais do XIX). Ignorancia, incuria e lucro permitiron a partir de entón a derriba dunha interesante arquitectura decimonónica, da que aínda quedan certas mostras coma o antigo Mercado e cásalas Prazas, Piñón, antigo Telégrafos e outras varias nas rúas Maior e Real... En 1940, o Concello e os seus arquivos foron pasto dun fatal incendio, o que ata hoxe dificulta o estudo histórico desta interesante poboación, exemplo dunha colonización que, tardía na mesma península, era contemporánea á que levaba a cabo en rexións mineiras das Américas. Queda pendente un estudo deste curioso paralelismo.
Economía editar
A economía da Unión baseouse durante moito tempo na explotación das minas da súa serra. Tras longa decadencia, novas iniciativas e procedementos de explotación (relavado de vellos detritos e roza aberta) animaron a minería cara aos anos 60. Por entón chegan os primeiros inmigrantes marroquís a participar no labor. Esgotadas ou abandonadas por pouco rendibles as distintas explotacións, A Unión foise convertendo nunha cidade dormitorio de Cartagena. Tamén ten relativa importancia para A Unión o turismo, pola súa proximidade ás praias do mar Menor.
Cultura editar
O dialecto local é afín ás modalidades do andaluz oriental, con algúns escasos catalanismos vestixio da ocupación aragonesa do Reino de Murcia. A emigración de mineiros andaluces do entreséculo XIX-XX acentuaría aínda máis o carácter andaluz da zona. A partir da súa institución en 1960, alcanzou gran celebridade o Festival Internacional do Cante das Minas, onde cada ano cobran nova vida cantadelas da rexión (i.e., taranta, mineira, cartaxenera, murciana etc.) xunto aos demais subxéneros ou "paus" do flamenco jondo.
Administración editar
Lista de alcaldes editar
| Lexislatura | Nome | Partido |
|---|---|---|
| 1979-1983 | Andrés Martínez Cánovas | PSOE |
| 1983-1987 | Andrés Martínez Cánovas | PSOE |
| 1987-1991 | Salvador Alcaraz Pérez | PSOE |
| 1991-1995 | Salvador Alcaraz Pérez | PSOE |
| 1995-1999 | Juan Antonio Sánchez-Castañol Conesa | PP |
| 1999-2003 | José Manuel Sanes Vargas | PSOE |
| 2003-2007 | José Manuel Sanes Vargas | PSOE |
| 2007-2011 | Francisco M. Bernabé Pérez | PP |
Edificios, monumentos e lugares de interese editar
Sitios arqueolóxicos editar
Monumentos civís editar
- O Antigo Mercado Público. Obra de Víctor Beltrí.
- Casa do Piñón. Obra de Pedro Cerdán.
- Hospital de Sangue (demolido), obra de Carlos Mancha (autor da torre do Arsenal de Cartagena).
- Liceo de Obreiros
- A Cooperativa. Obra de Carlos Mancha Escobar
- Casa Cortés. Obra de Víctor Beltrí.
- Antigo Hospital da Caridade (Pedanía de Portmán)
- Casa do Tío Lobo (Pedanía de Portmán)
Monumentos relixiosos editar
- Parroquia A nosa Señora do Rosario
- Parroquia A nosa Señora das Dores (En Roche)
- Parroquia A nosa Señora das Dores (O Garbanzal)
Museos editar
- Museo Arqueolóxico, situado en Portmán.
- Museo Mineiro
- Museo Etnolóxico situado en Roche.
Gastronomía editar
- "guisaos" varios.
- o meu[n]chirones con pemento picante
- mújol ao sal
- potaxe de legumes
- carafio chupaeros
- mero á cazuela
- sopa de pescado
- cabrito ao forno
- embutidos caseiros
- salgadura de melba con tomate fresco
- tápenas
- bebidas típicas mineiras: láguena e reparo.
- pan sobao
- "torrás" do Café Maior
- rollicos e mantecaos de Pascua
- mostachones
- crespillos
- faragullas de pan con longaínza
- faragullas de fariña de trigo
Demografía editar
Na evolución demográfica da Unión desde 1900 resultan evidentes os efectos da crise mineira de principios de século, cunha perda de case os dous terzos da poboación. Desde o mínimo histórico de 1950, en cambio, a tendencia xeral é ascendente.