Igrexa Evanxélica de Marín: Diferenzas entre revisións

O primeiro contacto da xente de [[Marín]] co credo protestante producíase en marzo de [[1882]], cando os misionerosmisioneiros ingleses [[Thomas Blamire]] e [[James Wigstone]] predicaban de forma pública. O día 8 de outubro dese mesmo ano realizaronserealizáronse os primerosprimeiros bautismos por inmersión na [[Illa de Tambo]]: [[Francisco Pais Pesqueira]] e Xosefa Pazos Santos. A congregación creceu durante os seguintes meses, ata alcanzar un número estable de entorno a 200 persoas.

Blamire foi o seu primeiro dirixente (denominado "[[pastor (relixión)|pastor]]" polos membros da congregación), e á sua morte en [[1894]], [[Cecilio Hoyle]] sucedéunosucedeuno no cargo. No seu servicioservizo como dirixente construíuse o centenario edificio de culto que a congregación utiliza na actualidade, inaugurado o 31 de decembro de [[1899]].

O edificio diseñousedeseñouse atendendo a diversos frentes sociais e culturais, utilizando o andar baixo como lugar de culto, o primeiro andar como escola infantil e o segundo andar como vivenda do pastor en funcións. A escola desenvolveu unha grangrande tarefa de alfabetización en [[Marín]] sen distinción de credos.

En [[1906]] [[Enrique Turrall]] sustituesubstitúe no pastorado a [[Cecilio Hoyle]]. O matrimonio Turrall deixou impronta en varias xeneracións de marinenses polo seu afecto, valentía, capacidades de evanxelista, predicador e compositor de himnos.

O fenómeno da emigración das primerasprimeiras décadas do [[século XX]] permiteupermitiu que a mensaxe cristiá que a Igrexa Evanxélica de Marín compartía cos seus conciudadánsconveciños chegase tamén a moitos outros lugares de España, de [[Arxentina]], [[Uruguai]], [[Chile]], [[Cuba]], [[Brasil]] e [[Venezuela]].

A [[Segunda República Española]] significou o primeiro periodoperíodo de [[liberdade relixiosa]]. Sen embargoPorén, nos anos da [[Guerra Civil Española]] e na [[Posguerra]] a congregación atravesou grandes dificultades debido á oposición do réxime de [[Francisco Franco]], que expulsou ósaos misioneiros extranxeirosestranxeiros, e aínda máis entre a murmuración e persecución por parte dos simpatizantes da [[dictadura]].

Á morte de [[Enrique Turrall]] en [[1952]], sucédelle no cargo [[Isaac Campelo]], o primeiro marinense en ser pastor en toda a historia da congregación, ata a sua morte en [[1983]]. Campelo fora [[colportor]] durante moitos anos por toda [[España]]. Baixo o seu servicioservizo, en [[1975]] reformouse o edificio da igrexa, co fin de ampliar o seu aforo.

DendeDesde [[1978]] e amparada baixo a nova situación política de [[España]], laa igrexa desenvolve unha permanente actividade socio-cultural, cívica e de integración na sociedade da rexión, recoñecida laboura por entidades públicas e privadas, tanto do municipio como da provincia, con motivo do cal recibíronse numerosos premios foron recibidos, recentemente o "Marinense do ano 2007", o premio Liberación 2007 ou a dedicación dunha rúa na vila de Marín a un dos pastores de lada igrexa, [[Enrique Turrall]].

Pese a iso, non abandona ao suaseu fin orixinal, compartir as suas crenzas e fomentar o establecimentoestablecemento de outrasdoutras igrexas afinsafíns, en [[Pontevedra]] e [[Vilagarcía de Arousa]] e colaborando para evita-laevitar desaparicióna dedesaparición outrasdoutras, como a de [[Vilar de Taboada]], en [[Silleda]].