Fender Precision Bass: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
mSen resumo de edición |
Sen resumo de edición |
||
Liña 3:
Na súa configuración estándar, de despois de 1957, o Precision Bass é un instrumento de corpo sólido de catro cordas equipado cunha única pastilla humbucker pickup e un mastro de arce dunha peza de 20 trastes con diapasón de palisandro ou arce.
== Antecedentes ==
O [[contrabaixo]] é considerado un instrumento incómodo debido ao seu gran tamaño, e é moi difícil de transportar en comparación con instrumentos máis pequenos. Tamén é difícil de escoitar en grandes bandas ou naquelas que utilizan instrumentos amplificados, e precisa de habilidades para tocalo distintas ás requeridas para tocar a guitarra.
O Precision Bass deseñouse para superar eses problemas. O nome "Precision" procede do uso de trastes para tocar afinado máis doadamente en comparación cos contrabaixos sen trastes. Porén, o baixo eléctrico carece das distintivas cualidades acústicas do contrabaixo, ofrecendo un son máis sólido, duro e sostido. Tras a resistencia inicial por parte dos contrabaixistas, o baixo eléctrico fíxose dominante e transformou os ritmos da música popular.
A aceptación fo baixo foi inicialmente lenta, xa que os contrabaixistas miraban ao novo instrumento co mesmo desagrado que os guitarristas á súa irmá de corpo sólido, a [[Fender Telecaster|Telecaster]]. Unha das primeiras en incorporar o novo instrumento foi a banda do vibrafonista e batería [[Lionel Hampton]], coa axuda porterior do respaldo do baixista de [[Elvis Presley]] [[Bill Black]], que comezou a usar un Precision Bass durante a rodaxe de ''[[Jailhouse Rock]]''.
Fender tamén entregou un dos primeiros Precision ao baixista de sesión e arreglista dos [[Os Ánxeles|Ánxeles]] [[Shifty Henry]]. [[Monk Montgomery]] converteuse no segundo interprete de jazz en popularizar o baixo de Fender; primeiro tocando con Lionel Hampton; e despois co seu irmán, o guitarrista [[Wes Montgomery]]. En 1954 Henry e Montgomery aparecían en anuncios de Fender. Cara finais da década dos 50 o P-Bass estaba finalmente gañando aceptación entre os baixistas de [[Rock and roll|rock 'n roll]] e [[Música country|country]], así como entre guitarristas como [[Carol Kaye]], unha guitarrista de jazz que se fixo coñecida polo seu traballo como baixista no consorcio de músicos de sesión dos Ánxeles coñecido como The Wrecking Crew.
== Notas ==
| |||