O peróxido máis coñecido e principal composto de partida na síntese doutros peróxidos é o [[peróxido de hidróxeno]] (H<sub>2</sub>O<sub>2</sub>). Hoxe en día adóitase obter por autooxidación de [[naftohidroquinona]]. Antigamente utilizábase a formación de peróxido de bario ou a [[hidrólise]] de persulfatos que á súa vez se xeraban por [[electrólise]] de sulfatos en disolución acuosa con altas densidades de corrente por superficie do eléctrodo.
Moitas substancias orgánicas poden converterse en hidroperóxidos[[hidroperóxido]]s en reaccións de [[autooxidación]] en presenza de [[luz]] e osíxeno atmosférico. Especialmente perigoso é a formación a partir de éteres xa que estes transfórmanse moi facilmente e os peróxidos adóitanse enriquecer no residuo dunha posterior destilación. Alí poden producir explosións moi fortes. Moitos dos accidentes máis tráxicos de [[laboratorio]] débense a este tipo de reacción. Por tanto antes de destilar cantidades maiores destes disolventes hai que probar a presenza de peróxidos con [[papel]] impregnado de [[ioduro de potasio]] e [[amidón]]. A formación dunha cor azulado ou escuro indica a presenza de peróxido (o peróxido oxida o ioduro a iodo elemental que, á súa vez, forma co amidón un complexo de inclusión de cor característica escura).
