Moeda visigoda: Diferenzas entre revisións

| colspan="2" style="padding:0px; border: 1px #cccccc solid;" |[[FileFicheiro:Suintila Tremis Emerita.jpg|300x300px]]

A '''moeda visigoda''' abrangue as [[cuñaxe]]s levadas a cabo polos [[visigodos]] na [[Galia]] e en [[Hispania]] durante os [[Alta Idade Media|inicios da Idade Media]], entre o [[século V]] e o ano [[710]] aproximadamente.<ref>Pliego Vázquez, R. (2009).</ref>

As moedas principais destas series eran o [[Sólido (moeda)|sólido]] e o [[tremissis]] (ou [[triente]]), dúas moedas de [[ouro]] [[Moeda da Antiga Roma|emitidas xa na época imperial]] tardía e, posteriormente, [[Moeda bizantina|cuñadas tamén polos emperadores bizantinos]] en moi diversas [[Cecas bizantinas|cecas]].<ref>"[http://tesauros.mecd.es/tesauros/numismatica/1189046.html Sólido (1)]" e "[http://tesauros.mecd.es/tesauros/numismatica/1187356#c210605686 tremís]". En [[Carmen Alfaro Asins|Alfaro Asins]] (2009).</ref>

A cuñaxe de moeda visigoda comezou na Galia, onde este pobo se instalou a comezos do século V, e logo pasou a Hispania a partir do inicio do [[século VI]], onde o centro de gravidade do [[reino visigodo]] mudou, logo da toma da maior parte de dominios góticos na Galia por parte dos [[francos]].

As primeiras desas moedas, comunmente chamadas pseudoimperiais, eran imitacións das emitidas polos [[Imperio Romano de Occidente|romanos occidentais]] e posteriormente polos [[Imperio Bizantino|bizantinos]], que repetían mesmo as lendas orixinais. Foi a partir de [[580]] cando se iniciaron as auténticas moedas autónomas, que xa incorporaban os nomes dos reis visigodos. Estas emisións concluíron na segunda década do [[século VIII]], coa [[Invasión musulmá da Península Ibérica|conquista musulmá da Península Ibérica]] que acabou co reinado visigodo.<ref>Vico, J.; Cores, M. C. (2008)</ref>

| colspan="2" style="padding:0px; border: 1px #cccccc solid;" |[[FileFicheiro:Visigoths_siliqua_415_77001061.jpg|300x300px]]

Os visigodos entraron nos territorios do [[Imperio Romano]] nos anos setenta do [[século IV]] e sufriron un profundo proceso de romanización. En [[418]] o emperador [[Flavio Honorio|Honorio]] concedeu aos visigodos o status de ''foederati'' e asignoulles o territorio da [[Aquitania]] (gala central-meridional). Este foi o primeiro núcleo do reinado [[Imperio Romano|romano]]-[[bárbaro]] dos visigodos, que no transcurso do [[século V]] se estendía alén dos [[Pireneos]] e incluía unha parte significativa da [[Hispania romana]].<ref>González García, A. (2012). "[https://www.ucm.es/data/cont/docs/106-2016-03-17-Antesteria%201,%202012ISSN_357.pdf La imperialización de los reinos romano-germánicos: los casos visigodo y vándalo]". En ''Antesteria''. 1. ISSN 2254-1683</ref> Na primeira metade do [[século VII]], logo da caída do [[Reino suevo|Reino Suevo]] (cara a [[585]] ) e do abandono definitivo do Levante hispánico polos [[Imperio Bizantino|bizantinos]], os [[Lista dos reis visigodos|reis visigodos]] ampliaron a súa soberanía sobre case toda a [[Península Ibérica]] e mantivérona ata a invasión islámica, que comezou en [[711]].<ref>Orlandis, J. (2003). </ref>

No estudo das emisións de moeda por parte dos visigodos utilízase, porén, unha periodización diferente. Malia non se teren identificado moedas vinculadas ao primeiro período ("migratorio"), no segundo período ("galo") produciuse, no entanto, unha grande serie de imitacións imperiais. E o seguinte período pódese dividir en dúas fases, a primeira delas caracterizada pola continuación das emisións que imitaban as moedas imperiais e unha segunda en que as moedas foron xa emitidas directamente a nome dos reis visigodos.<ref name="MEC39">Grierson, Ph.; Blackburn, M. (2007). Páxina 39.</ref>

| colspan="2" style="padding:0px; border: 1px #cccccc solid;" |[[FileFicheiro:Tremissis Visigoths Honorius 571457.jpg|300x300px]]

| style="width:146px;padding:2px; border: 1px #cccccc solid; line-height: 1.5em;" |<small>DN HONORI-VS P F AVG;</small> busto [[Diadema|diademadodiadema]]do e con [[coiraza]] á dereita.

| colspan="2" style="padding:0px; border: 1px #cccccc solid;" |[[FileFicheiro:Visigoths-Valentinianus_tremissis_661670.jpg|300x300px]]

| style="width:146px;padding:2px; border: 1px #cccccc solid; line-height: 1.5em;" |<small>DN PLA VALENTINIANVS PG;</small> busto [[Diadema|diademadodiadema]]do á dereita.

| colspan="2" style="padding:0px; border: 1px #cccccc solid;" |[[FileFicheiro:Visigothic_Libius_Severus_722233.jpg|300x300px]]

O [[Casa de moeda|obradoiro monetario]] principal debeu estar situado en [[Tolosa, Francia|Tolosa]], no sur da Galia, que era a capital do reino. Suponse que, polo menos durante un curto período, tamén debeu haber [[Casa de moeda|cecas]] en [[Narbona]], onde en [[414]] [[Ataúlfo (rei)|Ataúlfo]] casou con [[Gala Placidia|Galla Placidia]], irmá do [[Lista de emperadores romanos|emperador romano]] Honorio. Esta hipótese, reportada por [[Philip Grierson|Grierson]], está baseada nun sólido (agora perdido pero do que se conserva unha reprodución do [[século XVIII]]), cuñado a nome de Priscus Attalus, un usurpador apoiado por Ataúlfo, no que hai unha [[marca de ceca]] NB que podería indicar Narbona. Tamén se fai mención dunha ceca en Narbona nun [[Poesía|poema]] de [[Sidonio Apolinar]] (carme XXIII) de [[460]], pero nesa data a cidade estaba baixo o control imperial e non se coñecen moedas imperiais desta ceca. Segundo Grierson, podería tratarse simplemente dunha licenza poética.<ref name="MEC44">Grierson, Ph.; Blackburn, M. (2007). Páxina 44.</ref><ref> <span data-segmentid="674" class="cx-segment">Grégoire, J.; Collombert, F. ''Oueuvres de C. Sollius Apollinaris Sidonius''. Tomo III. 1836. [https://books.google.es/books?id=opcUAAAAQAAJ&pg=PA282&lpg=PA282&dq=Salve,+Narbo,+potens+salubritate+Urbe+et+rure+simul+bonus+videri,+Muris,+Civibus,+ambitu,+tabernis,+Portis,+porticibus,+foro,+theatro,+Delubris,+Capitoliis,+monetis,+Thermis,+Arcubus,+horreis,+macellis,+Pratis,+fontibus,+insulis,+salinis,+Stagnis,+flumine,+merce,+ponte,+ponto...&source=bl&ots=tiR3_vPqqJ&sig=ACfU3U06jJwXhe95AqJ_s__LBD6aYVEKnw&hl=gl&sa=X&ved=2ahUKEwiD8LW8k6LgAhWk2uAKHRoGBxQQ6AEwBXoECAYQAQ#v=onepage&q=Salve%2C%20Narbo%2C%20potens%20salubritate%20Urbe%20et%20rure%20simul%20bonus%20videri%2C%20Muris%2C%20Civibus%2C%20ambitu%2C%20tabernis%2C%20Portis%2C%20porticibus%2C%20foro%2C%20theatro%2C%20Delubris%2C%20Capitoliis%2C%20monetis%2C%20Thermis%2C%20Arcubus%2C%20horreis%2C%20macellis%2C%20Pratis%2C%20fontibus%2C%20insulis%2C%20salinis%2C%20Stagnis%2C%20flumine%2C%20merce%2C%20ponte%2C%20ponto...&f=false Carmen XXIII "Narbone"]. Páxina 282. "''Salve, Narbo, potens salubritate / Urbe et rure simul bonus videri, /'' ''Muris, Civibus, ambitu, tabernis, /'' ''Portis, porticibus, foro, theatro, /'' ''Delubris, Capitoliis, '''monetis''', [...]''</span> </ref><ref>Kent, John (1974). Páxina 24.</ref>

A ceca de Narbona debeu existir con moita probabilidade durante o reinado de [[Leovixildo]], pero seguramente estaría xa activa desde [[507]], cando a cidade se converteu por algún tempo na capital dos visigodos.<ref name="MEC44" />

Se estas primeiras emisións dos visigodos na Galia foron, xa que logo, de imitación romana e continuaron imitando os [[Imperio Romano de Occidente|emperadores occidentais]] ata preto de [[481]], máis tarde, a partir dunha data posterior a [[509]], pasaron a imitar tamén as do [[Imperio Bizantino|Imperio Romano de Oriente]], comezando coas de [[Anastasio I, Emperador|Anastasio I]].<ref name="MEC44" />

As primeiras moedas de ouro cuñadas polos visigodos, batidas nas [[Década de 420|décadas de 420]] a [[Década de 440|440]], imitan as imperiais emitidas na [[Casa de moeda|casa da moeda]] de [[Rávena]] a nome do emperador [[Flavio Honorio|Honorio]] ([[393]]-[[423]]). O tipo predominante leva no [[anverso]] a lenda <small>DN HONORI - VS PF AVG</small> e o busto do emperador con [[Diadema|tiara]] e [[coiraza]], en tanto que no [[Reverso (moedas)|reverso]] aparece a lenda <small>VICTORI - A AVGGG</small> e unha representación do emperador en pé sostendo o [[lábaro]] coa man á dereita e un globo sobre o que se representa a [[Vitoria (mitoloxía)|Vitoria]] na esquerda; o pé esquerdo descansa adoito sobre un [[Prisioneiro de guerra|prisioneiro]] que está no chan. Aos lados do emperador, as letras <small>R-V</small> actúan como marca da ceca de Rávena, e o tradicional <small>COMOB</small> aparece no [[exergo]].<ref name="MEC44" /><ref name="originale_onorio"><div>[[Ficheiro:Solidus_Honorius_402_76001657.jpg|borda|80x80px]]<br /><br /> O orixinal de Honorio. </div></ref>

As moedas visigodas de imitación distínguense polo estilo (o deseño é máis cru, nos personaxes menores a cabeza é esaxeradamente grande en comparación co corpo, etc.) e polas letras: en particular as barras verticais do "G" son curtas, en tanto que nos orixinais eran particularmente longas.<ref><div> Grierson, Ph.; Blackburn, M. (2007). Páxina 44. </div></ref>

O sólido (MEC 167-169 –''[[Medieval European Coinage]]–'') imita unha moeda de igual valor dese emperador (RIC X 2011 –''[[The Roman Imperial Coinage|Roman Imperial Coinage]]''–; Cohen VIII 212.19). No anverso amosa o busto imperial á dereita, cunha diadema, un manto e unha coiraza; no reverso o emperador está en pé, pisando unha serpe cunha cabeza humana. Na súa man dereita ten unha cruz longa e na súa esquerda un globo sobre o que está representada a Vitoria.<ref><div>[[Ficheiro:Valentinian_III_Solidus_425_691788.jpg|borda|80x80px]]<br /><br /> O orixinal de Valentiniano. </div></ref><ref><div>[[Ficheiro:Visigoth_Valentinian_solidus_450_74000886.jpg|borda|80x80px]]<br /><br /> Copia bárbara imitación da de Valentiniano. </div></ref> A imaxe do emperador co pé sobre a serpe é introducida na iconografía imperial por primeira vez por Valentiniano III; na iconografía [[Cristianismo|cristiá]], a [[Cobras|serpe]] é unha das imaxes que simbolizan o [[Diabo|diaño]].<ref name="MEC44" />

O primeiro dos tremissis (MEC 171-172) amosa no reverso unha cruz rodeada por unha [[Coroa (ornamento)|coroa]] de [[loureiro]] e imita un tremissis cuñado en varias cecas (Cohen VIII 216, 49), en tanto que o segundo (MEC 173) imita un sólido (Cohen VIII 212.17) en cuxo reverso se representa unha vitoria de pé de fronte, e cunha cruz longa e cunha estrela no campo do anverso.<ref><div>[[Ficheiro:Valentininianus_III_solidus_76001662.jpg|borda|80x80px]]<br /><br /> O sólido de Valentiniano. </div></ref>

As moedas a nome de Severo III (461-465) son varios sólidos que imitan unha moeda análoga á deste emperador (Cohen VIII, 227.8). O tipo é o mesmo que o dos sólidos a nome de Valentiniano, co emperador esmagando a serpe androcéfala.<ref><div>[[Ficheiro:Libius_Severus_solidus_612158.jpg|borda|80x80px]]<br /><br /> O sólido de Libio Severo. </div></ref>

| colspan="2" style="padding:0px; border: 1px #cccccc solid;" |[[FileFicheiro:Tremissis_Visigoths_Anastasius_722235.jpg|300x300px]]

O centro de gravidade do estado mudou entón, naqueles anos, primeiro á antiga [[Tarraconense]], entón na parte central da Península Ibérica, onde o seu reino prosperou ata a invasión islámica do 711.

As emisións deste período consisten en sólidos e tremissis de ouro, aínda que se coñece unha moeda de [[cobre]] historicamente considerada como parte destas series que amosa o monograma AMR, o que a asocia cun tremissis no que aparece o mesmo monograma. Anteriormente estas moedas (MEC 341) foran asignadas a [[Amalarico]] ([[510]]-[[531]]), pero os estudos máis actuais atribúenas ao rei [[Burgundios|borgoñón]] [[Gundemaro III|Gundemaro]] ([[524]]-[[534]]).<ref name="MEC46">Grierson, Ph.; Blackburn, M. (2007). Páxinas 46-49.</ref><ref name="MEC76">Grierson, Ph.; Blackburn, M. (2007). Páxina 76.</ref>

| colspan="2" style="padding:0px; border: 1px #cccccc solid;" |[[FileFicheiro:Visigoths_tremissis_6_century_823177.jpg|300x300px]]

Os sólidos cuñados neste período levan os nomes dos [[Lista de emperadores bizantinos|emperadores bizantinos]] [[Anastasio I, Emperador|Anastasio I]] ([[491]]-[[518]]), [[Xustino I]] (518-[[527]]) e [[Xustiniano I]] (527-[[565]] ). Aínda que a calidade das moedas é boa, diferéncianse das orixinais no seu estilo, e tamén axuda na súa identificación o feito de teren aparecido unicamente en achados na [[Península Ibérica]].<ref name="MEC46" />

! id="357" style="background:#C3D0DF; padding:2px;" | Reis visigodos<br />entre 580 e 714

A partir dos [[Década de 580|anos 80]] do [[século VI]], os reis dos visigodos comezaron a cuñar moedas ao seu propio nome. Esta derradeira fase da moeda visigoda estendeuse durante aproximadamente cento trinta anos, ata [[710]]: non se coñecen moedas emitidas despois desta data xa que o reino visigodo deixa de existir ao pasar a Península Ibérica a estar baixo o dominio árabe.

A única denominación utilizada foi tremissis, cuxo contido en ouro diminuíu progresivamente. As moedas levan o nome e o busto do soberano (este cuns trazos moi esquemáticos), e tamén o nome da ceca onde foron cuñadas.<ref name="MEC49">Grierson, Ph.; Blackburn, M. (2007). Páxinas 49-52.</ref>

| colspan="2" style="padding:0px; border: 1px #cccccc solid;" |[[FileFicheiro:Liuvigild_722238.jpg|300x300px]]

As primeiras moedas emitidas directamente a nome dun gobernante visigodo apareceron durante o reinado de [[Leovixildo]] ([[567]]-[[586]]).<ref name="MEC49" /> Durante un breve período, mantivéronse as cuñaxes a imitación das [[Moeda bizantina|moedas do Imperio Romano de Oriente]], pero xa a nome dos gobernantes visigodos; sirva como exemplo o tremissis conservado no [[Gabinet Numismàtic de Catalunya|Gabinete Numismático]] do [[Museo Nacional de Arte de Cataluña]] (MNAC), en [[Barcelona]], cuñado por Leovixildo e catalogado como MEC 210 (segundo ''[[Medieval European Coinage]])''. O anverso desta peza amosa o busto estilizado do rei ollando á esquerda e a lenda <small>XIVVIGILDVS</small>, e o reverso unha cruz sobre chanzos coa lenda <small>REX VARCINONA</small>, a modo de [[marca de ceca]] (Barcelona).<ref>"[https://www.museunacional.cat/es/colleccio/tremissis/leovigild/009869-n Tremissis]". ''[[Museo Nacional de Arte de Cataluña|Museu Nacional D'Art de Catalunya]]''.</ref> O outro tipo, catalogado como MEC 209, amosa o busto real ollando á dereita no anverso e a Vitoria con palma e coroa no reverso, unha tipoloxía usada anteriormente en moedas bizantinas.

Coñécense moedas de Leovixildo que reproducen o busto real tanto no anverso como no reverso. Segundo Grierson, este novo tipo, característico da moeda visigoda, comezou entre [[579]] e [[586]], nos derradeiros anos do reinado de Leovixildo, despois da morte do seu irmán [[Liuva II|Liuva]], con quen reinara.<ref name="MEC49" />

| colspan="2" style="padding:0px; border: 1px #cccccc solid;" |[[FileFicheiro:Chindaswinth_tremissis_642_76001708.jpg|300x300px]]

Grierson afirma que tanto os novos tipos como a presenza dos nomes dos reis visigodos en troca dos dos emperadores bizantinos están relacionados cos sucesos acaecidos ao fillo maior de Leovixildo, [[Hermenexildo]], que en [[573]] fora nomeado ''consorcios'' (cogobernante) e que en [[579]] casara con [[Ingonda]], unha princesa franca, un pobo que, de maneira diferente aos visigodos, non se adscribía ao [[arianismo]] senón ao [[catolicismo]]. Logo do casamento, o propio Hermenexildo abandonou o arianismo, rebelándose contra o seu pai e asumindo, no mesmo 579, o título de rei. A súa revolta abranguía todas as rexións do sur do Reino Visigodo e non foi sufocada ata [[584]]. Hermenexildo foi executado o ano seguinte e a súa morte abriulle o camiño o seu irmán [[Recaredo]] para a sucesión no reino. A loita entre Leovixildo e Hermenexildo tamén deixou a súa pegada nas moedas, que nestes anos levaban por vez primeira dous nomes reais, é dicir, os dos dous contendentes á coroa.<ref name="MEC49" />

Entre 584 e [[649]], aproximadamente, o tipo máis habitual foi o do busto real en ambas as faces, co nome do soberano nunha delas e o lugar de cuñaxe na outra. Este tipo comezou cando logo da derrota definitiva de Hermenexildo a mans de Leovixildo e crese que a innovación perseguía indicar o novo status do reino consorciado entre ambos. As moedas foron acuñadas con esta tipoloxía durante máis de sesenta anos, ata o final do reinado de [[Chindasvinto]] ([[641]]-[[652]]).<ref name="MEC49" />

Os tipos de busto das moedas son variables en función das cecas e dos reinados. Nótese a ausencia da coroa nos monarcas, malia a atribución por parte de [[Isidoro de Sevilla]] a Leovixildo da introdución deste símbolo na monarquía visigoda.<ref><div> Isidoro de Sevilla. ''[http://www.intratext.com/IXT/LAT0909/ Historia de regibus Gothorum, Vandalorum et Suevorum]'', 51. </div></ref> Pola contra, obsérvase polo menos un busto con [[cabelo longo]] á altura dos [[ombreiro]]s, un atributo da autoridade real propio dos antigos [[pobos xermánicos]].<ref name="MEC49" />

| colspan="2" style="padding:0px; border: 1px #cccccc solid;" |[[FileFicheiro:Erwig_tremissis_680_612197.jpg|300x300px]]

Outra emisión diferente é a representada polo tremissis de Ervixio (MEC 267), coa [[face]] de [[Cristo]] en lugar da do monarca, e no reverso unha cruz sobre chanzos. A primeira moeda desta tipoloxía foi cuñada na ceca de [[Mérida, España|Mérida]]. Este novo deseño precedeu outro similar, de estilo máis refinado, utilizado por [[Xustino II]] a partir de [[692]], aproximadamente, co busto de Cristo cunha cruz superposta na súa [[auréola]].<ref><div>[[Ficheiro:Solidus-Justinian_II-Christ_b-sb1413.jpg|80x80px]]<br /><br /> O sólido de Xustiniano II. </div></ref>

[[Ficheiro:Rx_monogram.svg|esquerda|miniatura|90x90px| Monograma da palabra REX ]]

A lenda xeralmente presenta o nome do rei en [[Lingua latina|latín]], en [[ablativo]], seguido por <small>REX</small>, ás veces abreviado en forma de monograma.<ref name="MEC52">Grierson, Ph.; Blackburn, M. (2007). Páxina 52.</ref><ref>Ruiz Trapero, M. (2004). Páxina 192.</ref>

Durante o reinado conxunto de Exica e Witiza a fórmula do título foi ''reges'', abreviados como <small>RGS</small>, <small>RG</small>, etc. Só baixo Leovixildo e Hermenexildo o nome aparece en [[xenitivo]] precedido pola abreviatura <small>DN</small> (''dominus'' ).<ref name="MEC52" /> Baixo Chindasvinto, a ceca de Toledo introduciu a forma <small>INDN</small> (''In Nomine DomiNi''; "en nome do Señor"), que se converteu en estándar a partir de [[Vamba]], con variantes como <small>INDNM</small>, <small>INDIMN</small>, etc. Con Éxica ás veces aparece a fórmula abreviada <small>N+PN•M•</small> (''IN XPisti NoMine''; "en nome de Cristo").<ref>Pliego Vázquez, R. (2012).</ref>

Os nomes dos monarcas aparecen escritos de diversas maneiras: por exemplo, [[Suintila]] pódese amosar como <small>SVINTHVLΛ</small>, <small>SINTILΛ</small>, <small>SVINTH: L:</small>, <small>SVINTIIV</small>..., [[Liuva II|Liuva]] atópase como <small>LEOVΛ</small>, <small>LIVVΛ</small>... E a variabilidade aumentou considerablemente cos nomes máis complicados, como Chindasvinto e Recesvinto, onde é común a presenza de letras en [[Ligadura (tipografía)|ligadura]] ou en forma de monograma.<ref name="MEC52" />

Os reversos inclúen o nome da ceca, tamén o latín: <small>TOLETO</small> ([[Toledo]]), <small>CORDODΛ</small>, <small>CORΛOBΛ</small>, <small>CORDOBΛ</small>, <small>CORΔOBΛ</small> ([[Córdoba, España|Córdoba]]), <small>ELLIBERI,</small> <small>IIBERI</small> ([[Granada]]), <small>ISPΛLI</small> ([[Sevilla]]), <small>ELVORΛ,</small> <small>ERBO: RΛ</small> ([[Évora]])... Nalgúns casos, a ceca aparece indicada en forma de monograma. O nome da ceca adoita aparecer seguido dun [[epíteto]] (os máis usados son <small>PIVS</small> e <small>IVSTVS</small>, e tamén son frecuentes <small>FELIX</small> e <small>VICTOR</small>), referido non ao nome da ceca senón ao do soberano, que aparece na outra face da moeda.<ref name="MEC52" /><ref>"[https://www.tesorillo.com/hispania/2visigodas1.htm Cecas en Gallaecia y Lusitania]", "[https://www.tesorillo.com/hispania/2visigodas2.htm Cecas en Baetica y Carthaginensis]", "[https://www.tesorillo.com/hispania/2visigodas3.htm Cecas en Tarraconensis y Narbonensis]". En ''Período Visigodo en Hispania''. www.tesorillo.com.</ref>

A epigrafía das moedas visigodas é característica. A letra "A" normalmente escríbese sen o trazo horizontal ("Λ"). A letra grega correspondente ("Δ") úsase con frecuencia para a letra "D". Nos nomes, o grupo "th" adoita ser substituído pola letra grega correspondente ("Θ"), a letra "L" pode aparecer representarse cunha cruz (por exemplo: <small>+IVVIGI+DVS</small> por <small>LEOVIGILDVS</small>) e ás veces emprégase o sinal "D" en lugar da letra "B". Tamén é frecuente a aparición de ligaduras de dúas e de tres letras (máis raramente de catro e ata de cinco). Ás veces algunhas letras substitúense por un ou varios puntos (como en <small>SVINTH : L :</small>).<ref name="MEC52" />

[[Ficheiro:Visigotic_mints.svg|miniatura|290px| Distribución de cecas en Hispania (en letra grande as de maior produción).<ref name="MEC53">Grierson, Ph.; Blackburn, M. (2007). Páxina 53.</ref> ]]Miles determinou a existencia de 79 cecas e desde aquel momento coñecéronse algunhas novas, polo que se pode afirmar que o seu número pasa das 80. A maioría delas tivo unha produción moi escasa e coñécense unicamente polo testemuño duns poucos exemplares, ás veces mesmo só un.<ref name="MEC53" /><ref>Miles, G. (1952).</ref>

En torno á metade das aproximadamente 3.500 moedas conservadas correspóndense con catro obradoiros monetarios, a capital, ''Toleto'' (Toledo), e tres centros [[Meridional|meridionais]]: ''Emerita'' (Mérida), ''Ispalis'' (Sevilla) e ''Cordoba'' (Córdoba). Con menos produción (preto de cen ou douscentos espécimes) hai unha ceca meridional (''Eliberis'', preto de Granada) e tres no [[norte]]: ''Cesaracosta'' (''Cæsaraugusta'', [[Zaragoza]]), ''Tarraco'' ([[Tarragona]]) e ''Narbona'', esta última a única que se mantivo como visigoda ao norte dos Pireneos logo da batalla de Vogladum. Outros obradoiros menores estiveron na ''Gallaecia'' ([[Galicia]]).<ref name="MEC53" /><ref>Ruiz Trapero, M.(2004). Páxinas 189-190.</ref>

Hoxe coñécese arredor dunha decena de obradoiros monetarios visigodos que funcionaran na Gallaecia, aínda que existen outros moitos de localización incerta. Este notable número de obradoiros non está, no entanto, en consonancia coa cantidade de moedas emitidas por eles. Pola contra, a produción das cecas visigodas foi moi escasa e en determinados casos a súa actividade limitouse a períodos moi breves, polo que os exemplares hoxe conservados son moi escasos. Esta escaseza pode explicarse presumiblemente pola utilización do ouro extraído de numerosos depósitos esparexidos por todo o país, aínda que dunha produción moi cativa, polo que, logo de esgotados, serían abandonados e os labores de [[Cuñaxe|amoedación]] dos [[Casa de moeda|obradoiros]] situados nesas áreas quedarían definitivamente abandonados<ref name=":0">Pita Fernández, Ricardo L. (1999). "Numismática galego-xermana", páxinas 20-24; "Cecas galegas da época xermana". Páxinas 47-60.</ref>

Os tremissis visigodos emitidos en territoirio galego, en paralelo aos do resto de Hispania, amosan como marca de ceca o [[topónimo]] íntegro do lugar de cuñaxe: <small>ARROS</small> ([[Arón, San Román de Montoxo, Cedeira|Arón]], [[Cedeira]]), <small>AVRENSE</small> ([[Ourense]]), <small>AVIONO</small> ([[Avión]]), <small>BERGANCIA</small> ([[Betanzos]]), <small>CATORA</small> ([[Catoira]]), <small>GIORRES</small> ([[Valdeorras]]), <small>INCEIO</small> ([[O Incio]]), <small>IRIA</small> ([[Santiago de Compostela]]), <small>LVCV</small> ([[Lugo]]), <small>PINCIA</small> ([[Pinza, Viana do Bolo|Pinza]]), <small>TORNIO</small> ([[Torroña, Burgueira, Oia|Torroña]]), <small>TVDE</small> ([[Tui]]), <small>OLIVES</small> (probalemente [[Olives, A Estrada|Olives]]), <small>FRAVCELLO</small> e outras de atribución incerta (<small>ALIOBRIO</small>, <small>CALABACIA</small>, <small>CELO</small>, <small>LAURE</small>, <small>MANDOLAS</small>, <small>TORNIO</small>, <small>VALLEGIA</small>...).<ref name=":0" /><ref>[[Felip Mateu i Llopis|Mateu y Llopis, F]]. (1942). "[http://studylib.es/doc/6421877/los-nombres-de-lugar-en-el-numerari%C3%B2-su%C3%A9v%C3%B3 Los nombres de lugar en el numerario suevo y visigodo de Gallaecia y Lusitania]". En ''Analecta Sacra Tarraconensia''. 15. 1942.</ref>

Un dos textos de referencia para o estudo e a catalogación da moeda visigoda é o publicado en [[2007]] por [[Philip Grierson]] e Mark Blackburn, como primeiro volume da serie ''[[Medieval European Coinage]]'' (MEC), no que ás emisións visigodas se lles asignan os números entre o 166 e o 277.

Outros textos fundamentais son o estudo de George Carpenter Miles, publicado previamente, en [[1952]], pola [[American Numismatic Society|Sociedade Americana de Numismática]], que se centra nas cuñaxes visigodas no período [[580]]-[[713]], e o de Alberto Canto e Fátima Martín, publicado pola [[Real Academia da Historia]] en [[2002]], moi rigoroso na catalogación das moedas visigodas da Península Ibérica.<ref>Miles, G. (1952)</ref><ref>Canto García, A.; Martín Escudero, F. (2002)</ref>

Para as moedas a imitación das imperiais romanas, as referencias máis frecuentemente utilizadas na [[literatura]] [[numismática]] son o texto de [[Henry Cohen (numismático)|Henry Cohen]], numismático do [[Gabinete de Medallas]] da [[Bibliothèque nationale de France|Biblioteca Nacional de Francia]], na obra ''[[Description historique des monnaies frappées sous l'Empire romain|Description Historique des monnaies frappées sous l'Empire Romain]]'' (vol. 8), e o de John Kent no décimo volume do proxecto ''[[The Roman Imperial Coinage|Roman Imperial Coinage]]'' (RIC), un traballo monumental dirixido por [[Harold Mattingly]], da [[Royal Numismatic Society]], e outros autores a partir de [[1924]].<ref>Cohen, Henry (1892: tomo VIII).</ref><ref>Kent, John (1994).</ref>

A referencia máis habitual para a catalogación das emisións a imitación da [[moeda bizantina]] é a obra de Wolfgang Hahn ''Moneta Imperii Byzantini'' (MIB). As moedas imitadas polos visigodos foron as dos [[Lista de emperadores bizantinos|emperadores]] desde [[Anastasio I, Emperador|Anastasio I]] ([[491]]-[[518]]) ata [[Xustino II]] ([[565]]-[[578]]).<ref>Hahn, Wolfgang (1973-1981).</ref>

O único estudo que abrangue, porén, a totalidade das emisións visigodas e o de Wilhelm Reinhart, con obras separadas para as series galas e para as hispanas.<ref>Reinhart (1938) (1949).</ref>

Cómpre salientar algúns achados moi relevantes de moeda visigoda.

* En [[1731]] descubriuse un tesouro na localidade [[Provincia de Cáceres|cacereña]] de [[Garrovillas de Alconetar]] constituído por moedas cuñadas por Recaredo e, en menor medida, doutros monarcas. Descoñécese a súa composición exacta, pero a maior parte das pezas foron adquiridas pola [[Real Academia da Historia]], de [[Madrid]], onde aínda se conservan.<ref name=":1">Pliego Vázquez, R. (2016). Páxina 518.</ref><ref name="Miles, G. 1952">Miles, G. (1952). "Hoards of Visigothic Coins". Páxina 165.</ref>

* En [[1803]] atopouse un tesouro en [[Bordeos]] con 38 tremissis visigodos, correspondentes ao período desde o reinado de Leovixildo ata o de Vamba. O tesouro, hoxe conservado no [[Gabinete de Medallas da Biblioteca Nacional de Francia|Gabinete de Medallas]] da [[Bibliothèque nationale de France|Biblioteca Nacional de Francia]], en [[París]], constaba de 178 exemplares, [[Dinastía Merovinxia|140 merovinxios]] e 38 visigodos.<ref name=":1" /><ref> name="Miles, G. (1952). "Hoards of Visigothic Coins". Páxina 165.</ref>

* En [[1816]] descubríronse máis de 800 moedas na aldea de La Grassa, preto de [[Constantí]], en [[Provincia de Tarragona|Tarragona]], pero todo o tesouro acabou por esparexerse e non se conserva agrupado.<ref name=":1" /><ref name="ReferenceA">Miles, G. (1952). "Hoards of Visigothic Coins". Páxina 166.</ref>

* O tesouro da granxa La Capilla, en [[Carmona, Sevilla|Carmona]], [[Provincia de Sevilla|Sevilla]], atopado en [[1891]], constaba de entre 800 e 1.000 moedas. Aínda que estas se dispersaron case inmediatamente despois da descuberta, máis dun terzo do achado está agora na colección da Hispanic Society of America.<ref>Miles, G. (1952). name="Hoards of Visigothic CoinsReferenceA". Páxina 166.</ref>

*Pliego Vázquez, R. (2008). "[http://www.academia.edu/306631/La_acu%C3%B1aci%C3%B3n_monetaria_en_el_Reino_Visigodo_de_Toledo_El_funcionamiento_de_las_cecas La acuñación monetaria en el reino visigodo de Toledo. El funcionamiento de las cecas]". En ''Els tallers monetaris: organització i producció, XII Curs d’Història monetària d’Hispania.'' pp. 117-141&nbsp;117–141