Margaret Thatcher: Diferenzas entre revisións

O [[19 de xaneiro]] de [[1976]], Thatcher, fixo unnun discurso no concello de [[Kensington]] no cal, fixo un feroz ataque á [[Unión Soviética]]. A parte máis famosa do seu discurso di:

Thatcher nomeou moitos dos seguidores de Heath ao gabinete da oposición, durante todas as súas administracións buscou ter un gabinete que reflectise o amplo rango de opinións que había no partido conservador. Isto foi verdadeiramente certo no período entre [[1976]] e [[1979]] no que ela gañou o liderado como unha candidata segundoxénita e tiña pouco poder de base por ela mesma dentro do partido. Thatcher tiña que actuar con cautela para converter o partido conservador ás súas crenzas [[Escola monetarista|monetaristas]]. Reservouse o soporte de Heath para a devolución do goberno para [[Escocia]]. Nunha entrevista en Selecta Television no programa ''World in Action'' en xaneiro do 1978, ela dixo «a xente estaestá realmente preocupada por se este país pode ser alagado por xente cunha cultura diferente», xurdindo unha controversia particular naquel tempo<ref>[http://www.margaretthatcher.org/speeches/displaydocument.asp?docid=103485 Arquivo] en www.margaretthatcher.org {{en}}.</ref>. Recibiu 10. 000 cartas de agradecemento por sacar o tema e os conservadores gañaron aos laboristas nas enquisas de opinión,: para ambos os partidos o 43% antes do discurso, un 48% para os conservadores e un 39% para os laboristas inmediatamente despois<ref>John Campbell, ''Margaret Thatcher: The Grocer's Daughter'' (Jonathan Cape, 2000), p. 400.</ref>.

Durante as eleccións xerais do ano 1979, a maioría das enquisas de opinión mostraban que os votantes preferían a [[James Callaghan]] como Primeiro Ministro ata cando o partido conservador se mantiña como líder nas enquisas. O goberno laborista tiña dificultades coas disputas industriais, as folgas, o alto desemprego e o colapso dos servizos públicos durante o inverno do 1978-1979, alcumou o invernoalcumado como «Oo inverno do malestar». Os conservadores usaron pósters durante a campaña con slogans como «Laboristao laborismo non está funcionando»<ref>[http://www.bbc.co.uk/education/asguru/generalstudies/culture/07advertising/pop07a.shtml Arquivo en www.bbc.co.uk]</ref> para atacar o récord do goberno en materia de desemprego e a súa regulación do mercado laboral.

O goberno laborista de [[James Callaghan]] sentiuperdeu logo dunha exitosaunha [[moción de censuraconfianza]] noen veránmarzo de [[1979]] e nas eleccións xerais de 1979 os conservadores gañaron a maioría de 44 escanos na [[Cámara dos Comúns]] e Margaret Thatcher converteuse na primeira muller do Reino Unido en ser Primeira Ministra. Ao chegar ao 10 de Downing Street, dixo unha cita de [[Francisco de Asís|San Francisco de Asís]]:

Thatcher converteuse na primeira muller en ser Primeira Ministra o [[4 de maio]] de [[1979]], cun mandato para inverter o declive económico do Reino Unido e reducir o papel do estadoEstado na economía. Thatcher estaba indignada polo punto de vista contemporáneo dos funcionarios, xa que o seu traballo foi para manexar o declive económico do Reino Unido desde os días do [[Imperio Británico]], e quería que o país se afirmase nun nivel máis alto de influencia e liderado en [[relacións internacionais]]. Compartía [[filosofía]] con [[Ronald Reagan]], elixido en 1980 nos [[Estados Unidos de América|Estados Unidos]], e en menor grao con [[Brian Mulroney]], quen foi elixido en 1984 en [[Canadá]]. Parecía durante bastante tempo que o conservadorismo podería ser a filosofía dominante na maioría dos países de fala inglesa nese momento.

En [[maio]] de [[1980]], un día antes de se reunir co [[Irlanda|irlandésTaoiseach]] [[TaoiseachIrlanda|irlandés]], [[Charles Haughey]], para discutir sobre [[Irlanda do Norte]], anunciou na Cámara dos Comúns que «o futuro dos asuntos constitucionais de Irlanda do Norte é cousa da xente de Irlanda do Norte, o seu goberno, o seu parlamento, e ''de ninguén máis''».

En [[1981]], un número de prisioneiros do [[IRA Provisional]] ou [[IRA]] e a Armada de Liberación Nacional irlandesa na prisión Maze de [[Irlanda do Norte]], coñecida en [[Irlanda]] como 'Long Kesh' (o seu nome anterior), empezaron unha folga de fame para recobrar o status de [[Preso político|presos políticos]], o cal lles fora revogado cinco anos antes baixo o goberno laborista precedente. [[Bobby Sands]], o primeiro dos folguistas, foi elixido membro do Parlamento para a constitución de Fermanagh e Sud Tyrone poucas semanas antes morrer. Thatcher ao principio rexeitou con contundencia a devolver o status político aos prisioneiros republicanos, declarando como ben se recorda que «Unun crime é un crime; non é política.». Con todo, despois de que nove homes máis morresen de fame e a folga finalizase, e fronte ao crecente enfado en ambas as partes da fronteira e a un malestar civil xeneralizado, fóronlles restablecidos aos prisioneiros paramilitares algúns dereitos relacionados co status político.

Como monetarista, Thatcher puxo en marcha unha política económica incrementando a taxa de interese para frear a crecida de provisións de diñeiro e, deste xeito, baixar a inflación. Tiña preferencia polos impostos indirectos sobre as taxas sobre a renda, e o [[IVE]] aumentou bruscamente ata o 15 %, cun resultado actual de incremento a curto prazo da inflación. Estas accións danaron aosos negocios -especialmente—especialmente aoo sector manufactureiro-manufactureiro— e o desemprego rapidamente pasou aá cifra de dous millóns, dobrando o paronúmero de desempregados do anterior goberno laborista.

Comentaristas políticos recordaron aoo goberno de Health e especularon con que Thatcher acabaría igual, pero Thatcher repudiou esa formulación na conferencia do partido conservador de 1980 cun discurso.<ref>{{cita web|url=http://www.margaretthatcher.org/speeches/displaydocument.asp?docid=104431 |título=Margaret Thatcher, Party Conference Speech|data=Outubro de 1980}}</ref> O que ela dixo confirmouse nos orzamentos de 1981, onde, a pesar das preocupacións expresadas en cartas públicas depor 364 economistas coñecidos, os impostos foron incrementados no medio dunha recesión. En xaneiro de 1982, a inflación baixou a un único díxito e o tanto por cento de interese xa podía diminuír. O desemprego continuaba crecendo, alcanzando un valor de 3,6 millóns. Con todo, [[Norman Tebbit]] suxerira que, debido ao gran número de persoas que pedían un subsidio por desemprego mentres traballaban, o emprego nunca pasou dos tres millóns.

Na [[Arxentina]] dos anos 1980 unha xunta militar tiña o poder e estaban entusiasmados con dar a volta á súa impopularidade, provocada pola pobreza que estaba experimentando o país. O [[2 de abril]] de [[1982]], re-ocuparonreocuparon as [[Illas Malvinas]], a única invasión de territorio británico desde a [[Segunda Guerra Mundial]]. Arxentina [[Historia das Illas Malvinas|reclamaba as illas]] desde unha disputa en 1830 no seu asentamento. En poucos días, Thatcher enviou unha forza naval para recuperar as illas. A pesar da gran dificultade loxística, a forza naval tivo éxito, resultando unha onda de entusiasmo [[Patriotismo|patriótico]] e de apoio para ela, nun tempo en que a súa popularidade baixara desde que servía como Primeira Ministra.

O 'factor Falklands', xunto cos sinais de recuperación económica a principios de 1983, axudou enormemente á causa do goberno. O partido laborista estaba dividido, e había unha nova pelexa polo centro político, a Alianza liberal SDP, formada por un pacto electoral entre o partidoPartido Social Democrático e o partidoPartido Liberal. Con todo, este agrupamento de cohesión incerta fallou no intento de avanzar, aínda que brevemente liderou as enquisas de opinión. Nas eleccións xerais do Reino Unido de 1983, os conservadores gañaron o 42,4% dos votos, o partido laborista o 27,6% e a Alianza un 25.,4% dos votos. Aínda que a proporción dos votos conservadores caeu lixeiramente (1.,5%) desde 1979, o voto laborista caera un (9.,3%) e a gran distancia co segundo partido foi traducidotraducida polo sistema británico de [[escrutinio uninominal maioritario]] dentro da maioría esmagadora conservadora. Baixo o mandato de Margaret Thatcher, os conservadores gañaran cunha maioría de 144 por encima doutros partidos, a maioría máis folgada lograda por un candidato desde [[1935]].

Thatcher estaba comprometida a reducir o poder dos sindicatos, pero a diferenza que odo goberno de Heath, adoptou unha estratexia de cambios graduais en lugar dun só xesto. Algúns sindicatos chamaron á [[folga]] en defensa dos seus dereitos a representar aos traballadores{{Cómpre referencia}}, pero todas esas accións non tiveron ningún éxito efectivo para facer cambiar a política. Gradualmente, as reformas de Thatcher reducían o poder e a influencia das unións de traballadores, os sucesivos cambios na lexislación restrinxían os mandatos permitidos dos representantes dos sindicatos. Os cambios foron principalmente enfocados a previr a recorrencia das accións industriais de grande escala do pasado, pero tamén intentaban asegurar que as consecuencias para os participantes fosen severas se se tomaba unha acción nun futuro. Tatcher reivindicaba que as reformas tamén ían dirixidas a democratizar os sindicatos e devolver o poder aos seus membros. As medidas máis significantes foron para evitar que os piquetes pechasen tendas ou intentasen facer unha baixada na produción facéndoo ilegal. Ademais, outras leis prohibían as votacións no lugar de traballo e obrigaba a votar por correo.

As folgas levadas a cabo en [[1984]] e [[1985]] pola Unión Nacional de mineiros en oposición á proposición do peche dun gran número de minas, foron decisivas. Thatcher fixera preparacións para facer fronte á folga da Unión Nacional de mineiros avanzouse coa acumulación de existencia de [[carbón]] para evitar cortes na subministración de [[electricidade]], aínda que dada a experiencia durante as disputas industriais de 1972, non sería requirido protexer a subministración. As tácticas policiais durante as folgas preocuparon moito aos defensores das liberdades civís, pero as imaxes da multitude de mineiros intentando evitar que outros mineiros traballasen produciron un grande impacto ata a algúns mineiros que apoiaban a folga. A crecente desesperación e [[pobreza]] das familias folguistas - que—que non tiñan ningún ingreso durante a folga -folga— facía que empezarácomezase a haber división entre os mineiros. Un grupo de traballadores, desistirondesistiu das accións de folga logo de meses, desafiarondesafiou as normas do sindicato e empezaron a aparecer divisións entre os traballadores avisando ao resto que volver ao traballo era a única opción que quedaba: a batalla fora perdida.

A folga dos mineiros durou un ano enteiro antes de que os líderes da Unión Nacional de mineiros chegasen a un acordo. O goberno conservador procedeu a pechar todas as minas menos 15 minas de carbón, as cales foron privatizadas en [[1994]].

Despois do arresto do grupo Coventry Four pola violación do embargo das [[Nacións Unidas]] en contra de [[apartheid|Suráfrica na era do apartheid]] en marzo de 1984 e do seu repatriación a Suráfrica baixo fianza, Thatcher invitou ao presidente do apartheid de Suráfrica, [[P.W. Botha]], e o ministro de exteriores, [[Pik Botha]], a [[Chequers]] en xuño de 1984 nun esforzo para evitar a presión crecente pola imposición das sancións económicas en contra de Suráfrica onde o Reino Unido investira fortemente. Segundo dise, Thatcher animou ao presidente Botha a finalizar o apartheid;, a liberar [[Nelson Mandela]];, a parar o acoso aos disidentes negros;, a parar o bombardeo ás bases do [[Congreso Nacional Africano]] e cumprir coas resolucións do consello de seguridade da ONU e retirarse de [[Namibia]]. Botha ignorou estas demandas.

Nunha entrevista con [[Hugo Young]] doen ''The Guardian'' en xullo de [[1986]], Thatcher expresou a súa crenza de que as sancións económicas en contra de Suráfrica serían inmorais porque deixarían a miles de traballadores negros desempregados.Hugo Young, ''Supping with the Devils'' (Atlantic, 2003), p.&nbsp;6. Pik Botha rexeitou o acceso ao grupo Coventry Four a volver a Inglaterra, no seu intento no outono de 1984, a fianza de 200. 000 £ tiveron que ser devoltos á Corte Suprema de xustiza<ref>''"Fifth man" professor identified in South African weapons ring''; ''The Guardian'', 17 de decembro de 1988 {{en}}.</ref>.