Elvis Presley: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
→En inglés: engado bibliografía Etiqueta: edición de código 2017 |
→Estilos musicais e xéneros: engado sección de es:elvis presley Etiqueta: edición de código 2017 |
||
Liña 102:
Aínda que Presley interpretou varias das súas baladas clásicas para o ''Comeback Special'' de [[1968]], o son do espectáculo estivo dominado pola agresividade do ''rock and roll''. Máis adiante, gravou novas cancións de ''rock and roll'' puro que, como explicou, eran «complicados de atopar».{{sfn|Jorgensen|1998|p=343}} Unha importante excepción foi «Burning Love», seu último éxito nas listas de música pop. Como seu traballo da década de 1950, súas gravacións posteriores regresaron ao estilo pop e country, pero en permutacións moi diferentes. Seu estilo comezou a utilizar un son ''rock'' máis contemporáneo, así como ''[[soul]]'' e ''[[funk]]''. Gran parte de ''Elvis In Memphis'', así como «Suspicious Minds», gravados nas mesmas sesións, reflicten seu novo ''rock'' e a fusión co ''soul''. A mediados da década de 1970, moitos dos seus sinxelos encontraron un espazo nas estacións de radio ''country'', o primeiro lugar onde Presley convertérase nunha estrela.{{sfn|Ponce de Leon|2007|p=199}}
=== Rango e estilo vocal ===
O crítico de música Henry Pleasants observa que «Elvis Presley foi descrito como un [[barítono]] e un [[tenor]]. Un [[ritmo]] extraordinario... e a súa ampla gama de cor vogal teñen algo que ver con esta diverxencia de opinión».{{sfn|Pleasants|2004|p=260}} Identifica a Presley como un gran barítono, calcula o seu [[Tesitura|rango vogal]] en dúas [[oitava]]s e un terzo, «desde un ''sol<sub>4</sub>'' dun barítono, ata o ''si<sub>1</sub>'' dun tenor, cunha extensión cara arriba en [[falsete]] a, polo menos, un ''re bemol''. A mellor oitava de Presley está no medio, ''re bemol'' a ''re bemol'', dándolle unha nota adicional para obter un tono máis agudo ou grave».{{sfn|Pleasants|2004|p=260}} Desde o seu punto de vista, a súa voz era «variable e impredecible» no peor escenario e «acotío brillante» no mellor, coa capacidade para cantar «notas altas como ''sol'' e ''la'' que serían a envidia de calquera barítono de ópera».{{sfn|Pleasants|2004|p=260}} Lindsay Waters, que estima o rango vogal de Presley en dúas oitavas e un cuarto, subliña que «súa voz tiña unha gama emocional desde murmurios tenros e suspiros ata gritos e gruñidos raspadores, que podían pasar ao oínte da calma e entrega, ao temor. Súa voz non pode medirse en oitavas, pero sí en [[decibel]]ios; aínda isto non resolve o problema de como medir os seus murmurios delicados que apenas son audibles».{{sfn|Waters|2003|p=205}} Presley sempre foi quen «de duplicar o son aberto, rouco, extasiante, de gritos, prantos e imprudencia dos intérpretes negros de rhythm and blues e gospel», escribiu Pleasants, e «tamén demostrou unha notable capacidade para asimilar moitos outros estilos vogais».{{sfn|Pleasants|2004|p=260}}
== Vida persoal ==
| |||