Gran Premio de Mónaco: Diferenzas entre revisións

Para a década 1984-1993 a carreira foi gañada por só dous pilotos, podería dicirse que os dous mellores pilotos da Fórmula Un no seu tempo, o [[francés]] Prost e o brasileiro [[Ayrton Senna]]. Prost, xa gañara a carreira de apoio de coches de Fórmula Tres en 1979, logrou a súa primeira vitoria en Mónaco na [[Gran Premio de Mónaco de 1984|carreira de 1984]]. A carreira comezou con 45 minutos de atraso logo de fortes choivas. Prost liderou brevemente antes de que [[Nigel Mansell]] o alcanzase na volta 11. Mansell trompeou cinco voltas máis tarde, deixando a Prost de novo na dianteira. Na volta 27, Prost lideraba diante de Ayrton Senna no [[Toleman]] e [[Stefan Bellof]] no [[Tyrrell Racing|Tyrrell]]. Senna foi á captura de Prost e Bellof á captura dos dous. Con todo, na volta 31, a carreira detívose polas perigosas condicións meteorolóxicas. Máis tarde, a FISA multou ao director de carreira, [[Jacky Ickx]], con 6.000 dólares e suspendeu a súa licenza por non consultar aos comisarios antes de parar a carreira.<ref>The Chequered Flag p. 320, Lines 55–56 Weidenfeld & Nicolson ISBN 0-297-83550-5</ref> Os pilotos recibiron só a metade dos puntos que normalmente outórganse, xa que a carreira foi detida antes de completar os dous terzos da distancia da carreira.

 

 

Senna ten a marca de máis vitorias en Mónaco, con seis, incluíndo cinco vitorias consecutivas entre [[Gran Premio de Mónaco de 1989|1989]] e [[Gran Premio de Mónaco de 1993|1993]], así como oito podios en dez participación. A súa vitoria de [[Gran Premio de Mónaco de 1987|1987]] foi a primeira vez que un coche cunha suspensión activa gañou un Gran Premio. Amañouse para gañar esta carreira despois de que o británico Nigel Mansell nun Williams-Honda saíra co escape roto. A súa vitoria fixoo moi popular entre a xente de Mónaco, e cando foi arrestado o luns logo da carreira, por conducir unha motocicleta sen levar posto o casco, foi liberado polos policias despois de que se decataran de quen era.<ref>Grand Prix 1987, p. 60. ISBN 0-908081-27-8</ref> Senna dominou en 1988, e foi capaz de ir por diante do seu compañeiro de equipo Prost, mentres que o francés marchou durante a maior parte da carreira detrás do austríaco Gerhard Berger no Ferrari. No momento en que Prost superou a Berger, empuxou tan forte como puido e establece unha volta rápida uns 6 segundos máis rápido que Senna, o brasileiro entrou en pánico, a continuación, fixo 2 voltas rápidas seguidas, e ao mesmo tempo aceleraba tanto como era posible, mordeu a barreira na curva Portier e estrelouse nas barreiras Armco que separan a estrada do mar Mediterráneo. Senna estaba tan cabreado que regresou ao seu piso en Mónaco e non se soubo de el, Prost gañou por cuarta vez. Senna dominou en 1989, mentres que Prost quedou atrapado detrás de René Arnoux e outros; o brasileiro tamén dominou os anos 1990 e 1991. Na carreira de [[Gran Premio de Mónaco de 1992|1992]] Nigel Mansell, que gañara as cinco carreiras disputadas ata ese momento na tempada, logrou a pole e dominou a carreira no seu [[Williams FW14]] B - [[Renault na Fórmula 1|Renault]]. Con todo, a sete voltas do final, Mansell atopouse cunha porca da roda solta e viuse obrigado a entrar en boxes, saindo detrás do McLaren-Honda de Ayrton Senna, que tiña os pneumáticos gastados. Mansell, con pneumáticos novos, estableceu un récord de volta case dous segundos máis rápido que Senna e péchou a diferenza de 5´2 a 1´9 segundos en só dúas voltas. A parella bateuse en duelo nas últimas catro voltas, pero Mansell non atopaba o xeito de pasalo, terminando a só dúas décimas de segundo por detrás do brasileiro. Senna tivo un mal comezo na carreira de 1993, estrelouse na práctica e culificou 3º detrás do pole, Prost e a estrela en ascenso, o alemán Michael Schumacher. Senna gañou de novo fortuitamente en 1993 logo de chegar á primeira curva en terceiro lugar detrás de Prost e Schumacher. Prost tivo que cumprir unha penalización de tempo por adiantarse na saída e Schumacher retirouse con problemas na suspensión activa hidráulica, Senna gañou por diante do fillo do falecido Graham Hill, Damon.<ref>{{Cita web