Xoana de Arco: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m Lingua |
m Lingua |
||
Liña 156:
Así pois decidiron facerlle unha especie de proceso en [[Poitiers]], para verificar se ela era quen dicía que era. Deste proceso ela fixo moitas referencias diante dos seus xuíces en Ruán, pero o certo é que os documentos de Poitiers se perderon, despois de pasar pola [[Universidade de París]] (reticente ao Delfín) e polos propios xuíces de Ruán.
Sobre Poitiers, o que se sabe é a través das declaracións no proceso de nulidade, e así se sabe para empezar que a súa duración foi de tres semanas, e que Xoana conseguiu deixar unha boa impresión nos teólogos que a examinaron. [[Maître François Garivel]], que era conselleiro xeral do rei, deu os primeiros detalles, dicindo que certamente o proceso durou tres semanas e basicamente se trataba de formularlle moitas preguntas a Xoana, para despois poder examinar as súas respostas e a súa expresión; proceso que resultou satisfactorio, xa que ela sempre se mantivo dentro das súas crenzas e con gran firmeza, sempre defendendo que era unha mensaxeira de Deus e viña a levar o Delfín a Reims para consagralo. Tamén engadiu que o sorprendeu que ela sempre chamase o rei, Delfín; e cando lle preguntou por que non lle chamaba nunca rei, obtivo esta resposta: «Ela respondeume que non o chamaría Rei ata que non fose coroado e
En Poitiers, a firmeza que demostrou Xoana nas súas crenzas foi clave para gañar a confianza dos interrogadores. Estes, naturalmente, pediron que lles dese algún sinal para que eles puidesen confirmar que ela realmente era a mensaxeira de Deus que dicía ser. Ela respondeu que non había ningún outro xeito que darlle o número de soldados que o Delfín crese conveniente, cos cales ela mesma levantaría o asedio de Orleáns.
Liña 170:
{{lenda|#c896c8|Territorios controlados polo duque da Borgoña }}
{{lenda|#7f9ad7|Territorios controlados polo Delfín Carlos}}
{{lenda|#ffff00|
{{Liña de lenda|red dotted 2px|Incursión inglesas de 1415}}
{{Liña de lenda|blue dotted 2px|Itinerario de Xoana de Arco camiño de Reims en 1429}}]]
Liña 195:
Pero houbo outro feito determinante que foi a entrada en escena de Xoana (que dicía ser enviada por Deus e que poñía como proba o feito de que sería ela quen liberaría a Orleáns do asedio) que acababa de recibir o beneplácito en Poitiers da man do rei. Xoana, acudiu armada cunha espada que trouxo de Sainte Catherine de Fierbois, o santuario dos cabaleiros e cun estandarte que describiu así no proceso ''"tiña a figura do mundo e dous anxos aos lados. Era de tea branca daquela que chaman boucassin. Enriba levaba escrito: Jhesus Maria, e paréceme que estaba franxado de seda"''. Ademais foi dotada dunha armadura que ela mesma pediu e elixiu.
O rei decidira prover a Xoana cuns dez ou doce mil homes segundo indicou ela no xuízo de [[Ruán]] e comentou que decidiu entrar pola fortaleza de Saint Loup e despois pola fortaleza do Pont. É dicir, primeiro pola cara oeste da cidade (beira norte) e despois
Antes da súa chegada a Orleáns, Xoana tivo de superar un difícil periplo. Primeiro foi enviada cunhas tropas de reforzo a [[Blois]], unha das vilas do Loira preto de Orleáns; xusto no exterior do círculo que formaban as tropas inglesas arredor de Orleáns. A seguinte cidade sobre o mapa, era [[Beaugency]] e despois xa viña Meung e Orleáns. Dende aquela cidade, comezou a achegar, dada a súa fama, a autoestima necesaria para as tropas e a xente das cidades. Pero sen esquecer que demostrou ter unha grande habilidade para ver sobre plano as posicións e así poder trazar unha boa estratexia; ademais tiña o soporte dos xenerais que a acompañaban.
Liña 213:
Xoana sería aloxada nunha das mellores casas da vila, neste caso a do tesoureiro ducal, Jacques Boucher e pasou os primeiros días convivindo coa xente de Orleáns. Pero non pasou o tempo en van, xa que se foron intercambiando [[insulto]]s cos ingleses, que desde o outro lado das murallas se podía escoitar as súas voces dende o silencio ambiental. O [[30 de abril]] recórdase o episodio no que se intercambiou algúns berros co capitán inglés William Glasdale. Xoana tamén asistiría ás misas e ata a procesión da invención da cruz, festa da catedral (o [[3 de maio]]).
O [[1 de maio]], o Bastard abandonou Orleáns en busca do Exército Real, que estaba en Blois, co cal contactou o día 4. Con eles, atacarían a pequena fortaleza de Saint Pouair, que levaba a París, polo que os ingleses para defendela tiveron que
Xoana tomou a iniciativa o día 6, despois de enviar unhas tres misivas aos ingleses o día anterior. Saíndo da porta de Borgoña, atravesou o Loira pasando as pequenas illas (Île des Martinets) que había no medio e colocándose na máis grande, a Île aux Toiles. Dende alí lanzaría un ataque contra a fortificación de Saint Jean Leblanc. Ao velos vir, os ingleses fuxiron ao convento de Les Augustins, xusto baixo das Tourelles, onde se concentraron e esperaron o ataque francés lanzado dende Leblanc.
Liña 236:
Tras esta primeira tentativa, foron encontrarse co rei e Xoana o mesmo día 13 agora en Loches e alí empezaron a deseñar unha campaña para recuperar as terras do Loira: Jargeau, Meung e Beaugency. Xoana durante este tempo estivo facendo visitas, por exemplo á familia do duque de Alençon, en Saint Florent lès Saumur. Finalmente, xusto antes de iniciar o asedio, o día [[9 de xuño]] Xoana chegou a Orleáns e reincorporouse o exército. Alí, viaxou o mesmo día cara a Jargeau cun exército seguramente de máis de 6.000 homes, baixo a dirección do duque de Alençon e o [[condestable]] [[Arthur de Richemont]] e encontraríanse co Bastardo e con Florent de Illiers que viñan de Châteaudun con máis reforzos, segundo comentaba o duque de Alençon no proceso de nulificación. En Jargeau, esperábaos, novamente, Suffolk.
[[Ficheiro:Statue de Jeanne d'Arc Place du martroi Jargeau.jpg|miniatura|Estatua a Xoana en Loiret feita por [[Alfred-Désiré Lanson]] na que Xoana se leva a man á cabeza, para recordar o golpe sufrido durante a batalla en Jargeau]]
Durante dous días os franceses sitiaron Jargeau ata a liberación, o [[12 de xuño]]. De camiño cara ao logro do obxectivo
Xa o día 12, os ingleses sufrirían unha gran derrota, para Suffolk foi un día desgraciado, xa que os franceses conseguiron subir as murallas da cidade e dirixir un ataque definitivo sobre esta. Xoana, recibiu unha pedrada na cabeza, coa fortuna que o seu casco protexeuna da morte. Ela e o casco caeron ao chan, pero
Cono rapidez, o exército do Delfín aproveitou o rexuvenecemento de ánimo das tropas e en dous días plantáronse en Meung, o seguinte obxectivo, onde fixeron un [[Batalla de Meung-sur-Loire|ataque nocturno]],<ref>{{Cita libro |apelidos=Bordonove |nome=Georges |título=Jeanne d'Arc et la Guerre de Cent ans |url=http://books.google.es/books?id=ncNnAAAAMAAJ&q=Jean+de+Dunois,+Jean+Poton+de+Xantrailles+i+%C3%89tienne+de+Vignolles+meung-sur-loire&dq=Jean+de+Dunois,+Jean+Poton+de+Xantrailles+i+%C3%89tienne+de+Vignolles+meung-sur-loire&hl=ca&sa=X&ei=5TLAUYPOD4Sf7Aa1soHACA&ved=0CDMQ6AEwAA |lingua=inglés |editor=Pygmalion/Gérard Watelet |data=1994 |páxinas=91 |isbn=2857044364}}</ref> despois de preparalo coidadosamente o día 13 en Orleáns. O día 14 produciuse un ataque e, sen rematar este nin ter feito capitular a cidade, pasouse en bombardear o día 15 a [[Batalla de Beaugency (1429)|fortaleza de Beaugency]],<ref>{{Cita libro |apelidos=Nicolle |nome=David |título=Orléans 1429: France Turns the Tide |url=http://books.google.es/books?id=2Yep6gtbt58C&pg=PA33&dq=Beaugency+battle+Meung+1429&hl=ca&sa=X&ei=K-TCUcKXA4aI7AaS4YDYBw&ved=0CDkQ6AEwAQ#v=onepage&q=Beaugency%20battle%20Meung%201429&f=false |lingua=inglés |editor=Osprey Publishing |data=2001 |páxina=33 |isbn=1841762326}}</ref> sempre dende unha das illas do interior do Loira, dende onde estaban protexidos. Beaugency, foi defendida por unha gornición inglesa o mando de William Gough. Ao ver vir a derrota, os ingleses pactaron a rendición e marcharón libres a mañá do [[17 de xuño]].
Liña 267:
Deste xeito, o rei aceptou e decidiuse avisar á cidade das intencións reais, ameazándoos; o que non fixo atemorizar desde un primeiro momento a cidade, creando así un clima prebélico; Xoana ata comezou a colocar estratéxicamente as tropas de xeito perfecto, xa que dixo que dous ou tres dos seus soldados máis experimentados non o poderían facer mellor. Un dos encontros máis importantes, foi entre Xouana e o irmán Ricard , enviado polos troienses. Deste encontro, Ricard, resultou convertido nun home ben fiel á causa armagnac, segundo un Burgués de París no libro titulado "Le Journal d'un Bourgeois de Paris ". É un libro anónimo, pero se sobreentende que o escribiría aquel que se puxo no título diste.
Ás portas de Troyes, pois, o exército permaneceu durante cinco días, coas negociacións, do 5 ao 10 de xullo. O 9 de xullo, permitiuse entrar o rei na cidade e o dez, penetrou o exército. A gornición borgoñoa permaneceu queda no centro da cidade con certa pasividade. Xa que logo, decidiron non loitar. A raíz da resolución do obstáculo máis poderoso da ruta, as seguintes vilas supuxeron unha especie de camiño de rosas. O 12 de xullo chegouse a Arcy e un día despois a Châlons, cidade que asustada, non dubidou en entregar
[[Ficheiro:Notre Dame de Reims - détail haut.JPG|miniatura|Catedral de Reims.]]
O día 15 de xullo , a chevauchée (a cabalgata) como así se coñece en francés, chegou ao castelo de [[Sept-Saulx]] non moi lonxe xa de Reims, onde tería que esperar os acontecementos que o permitisen entrar na cidade. Non tardaron estes demasiado en producirse, xa que o mesmo día, o Delfín recibiu nunha carta a submisión formal das autoridades de Reims a el e o seu exército. Con precaución, pois, desestimaron a opción de resistir sabendo que un sitio probablemente non lles comportaría moitos beneficios. O 16 de xullo entrou a comitiva armagnac na cidade de Reims, pois.
Liña 464:
Naquel momento, Xoana cortara o sermón de Erard, que quedou atónito e púxose nervioso. Xoana fixo outra referencia a Deus, que era por que o facía todo pasando polo papa de Roma. Acto seguido, Pierre Cauchon dispúxose a ler a sentenza, na que a declaraban herexe e a excomulgaban á vez que a enviaban á xustiza secular. Un feito que non ha de estrañar, xa que a igrexa dificilmente cometía os [[delito de sangue|delitos de sangue]] froito das Inquisicións directamente. Antes enviaban aos presos á xustiza secular, como neste caso.
Pero Massieu levantouse, e diante da presenza dos ingleses, achegouse a Xoana e suplicoulle que asinase os papeis, teoricamente a sentenza de abxuración. Ela non sabía que era iso que lle pedían, pero a urxencia corría e asinou cunha cruz nun círculo, segundo se cree. O documento non quedou para a posteridade e as informacións son controvertidas. Ao principio creuse que foi un documento de decenas de liñas, pero máis tarde, Massieu diría que tiña de seis a oito liñas. En calquera caso, Xoana salvara a súa vida polo momento aínda que renunciando a todas as súas crenzas, segundo asinara, e así, ademais, aceptaba vestirse outra vez de muller. Unha das teorías que poderían barallarse é que na transcrición do xuízo Cauchon cambiase a sentenza de abxuración longa pola curta. De todos os xeitos, Xoana acabaría sendo levada cara á cela outra vez. Pero antes Cauchon tería un enfrontamento cos ingleses a quen non lles gustou nada aquel último xesto dos clérigos, e acusaron a Cauchon de favorecer a Xoana mentres el o negaba. Chegaron a dicirlle: «O rei malgastou o diñeiro en ti». Warwick dille a Cauchon que pode chegar a ser contraproducente para os ingleses este suceso, xa que ela agora podería escaparse. Pero
Pero o día [[28 de maio]], Xoana apareceu outra vez vestida con roupa de home, a que levaba antes de volver a poñer a de muller. Este feito crese que é debido a que foi forzada a poñela por mor dos ingleses, que entrarían na súa cela; espírona antes de mediodía segundo Massieu e deixáronlle a roupa de home á beira, co cal non puido facer máis que poñela.
Condenada por reincidencia, non houbo máis que facer; dise que despois de que Cauchon comprobase de primeira man que Xoana sentenciouse cambiándose novamente de roupa, ao baixar da torre, deixou caer unha frase a un Warwick triunfante: «''Farewell'' [adeus], alegrádevos, xa está feito». Implicando así a Warwick na trama que habían urdido os ingleses para provocar a sentenza definitiva. Xoana fora sorprendida con roupa curta, unha capa e outras pezas masculinas. Un día despois, o [[29 de maio]], chegaría á capela do arcebispo en Ruán, a última deliberación.
Liña 483:
Tocoulle a Massieu acompañala os últimos metros xunto co irmán Martin. Ela seguiu rezando e rogando a san Miguel e a outras criaturas celestiais. Naquel momento, Cauchon dixo que Xoana era enviada á xustiza secular, por enésima vez «Como membro podrecido, habémosche desestimado e votado da unidade da Igrexa e declarámosche á xustiza secular». Aínda que naquel momento podíase esperar unha sentenza secular; esta nunca foi pronunciada si é que algunha vez foi elaborada. Xoana foi posta sobre a fogueira e antes de ser queimada, un soldado inglés interrompeu cun grito de fondo gritando «¡Sacerdote! Deixarasnos acabar o traballo antes da hora da cea?». Entón un alguacil deu a orde de execución e o verdugo levouna á estaca. Levaba un papel cravado na parte superior coas palabras «herexe, reincidente, apóstata, idólatra».
[[Ficheiro:Panthéon Jeanne d'Arc détail6.JPG|miniatura|130px|<center>''Xoana de Arco na fogueira''<br />Jules-Eugène Lenepveu, 1889<br />detalle dunha pintura do [[Panteón de París|Panthéon de Paris]]]]
Como último desexo, Xoana reclamou que os sacerdotes alzasen unha cruz diante dos seus ollos ata que ela morrese, para que así acabase os seus últimos momentos acompañada de Deus. O irmán [[Isambard da Pierre]] foi a buscala a San Salvador que era a igrexa máis proxima e volveu baixo as risas dos ingleses, mentres ela invocaba Santa Catarina, Margarida e Miguel. Xoana entón gritou: «Ruán, Ruán, podes sufrir por ser o lugar da miña morte?». Pierre subiu á plataforma e alzou a cruz, e xa entre as chamas, ela aínda lle pediu que baixase para que non se levase ningún desgusto, pero sempre coa cruz alzada, para que fose o último que ela vise. Así o fixo e Xoana perdeuse entre as chamas. Pero aínda puido gritar a palabra «¡Xesús!» varias veces. Dise que antes de que morrese la Pucelle, Cauchon achegouse a ela, e Xoana gritou: «Eu morrerei pola súa culpa, si eu fora entregada á igrexa e non aos meus inimigos, eu non estaría agora aquí». Xoana sería
Ao secretario do rei de Inglaterra, [[John Tressart]], escoitóuselle exclamar «Estamos todos perdidos, porque foi queimada unha boa e santa persoa». Despois diría que pensou que agora a súa alma quedaría nas mans de Deus. Parece ser, segundo diversos testemuños como Massieu, que de Xoana quedou o seu corazón, intacto e cheo de sangue. O propio verdugo, [[Geoffroy Therage]] moi consternado foi a buscar a Ladvenu e Isambard da Pierre a unha taberna e así llo demostrou dicindo que queimara unha santa. Contouse que os seus restos lanzáronse ao Sena. Algún soldado inglés, tamén aflixido, afirmou ver a alma da moza marchándose do corpo, e algún outro afirmou ver o reflexo de Xesús, como outros dixeron tamén ver saír unha pomba.
|