Jean-François Lyotard: Diferenzas entre revisións

Casou en maio de 1948. Estudou na escola primaria “Lycées“Lycée Buffon” de [[París]], e despois da súa graduación, en 1950, marchou a Constantine[[Constantina]] (no leste de [[Alxeria]], por entón ocupada por Francia) para traballar como profesor de [[filosofía]]. En 1954 fíxose membro de [[Socialismo ou barbarie]], organización política formada en 1948 ante a insuficiencia da análise trotskista para explicar as novas formas de dominación na [[Unión Soviética]]. Os seus escritos deste período preocúpanse sobre todo pola política de extrema esquerda, enfocándose na situación alxeriana da que foi testemuña cos seus propios ollos mentres ensinaba filosofía en Constantine.

Comezou a dar clase na [[universidade de París VIII]] ([[VicennesVincennes, Francia|Vincennes]]) dende a década dos setenta ata que chegou a profesor emérito no 1987. Tamén foi director fundador e membro do concilio do [[Colexio Internacional de Filosofía]], en París. Antes da súa morte pasaba o seu tempo entre París e [[Atlanta]], onde ensinaba Francés e Filosofía na universidade de Emory.

Tamén este grupo promoveu un abandono da [[metafísica]], centrándose na posmetafísica<ref>{{DRAG|post-}}</ref>. Para eles, unha vez sexa constatada a inutilidade e absurdidade do esforzo filosófico, non queda outra opción que deixar esa vía morta. As "grandes descricións" da realidade non son verdaderamenteverdadeiramente explicativas nin iluminan a existencia, senonsenón todo o contrario. Consideran que é preciso darse conta de que a temática filosófica non pode entenderse nin explicarse con éxito e que os seus labirintos conceptuais non teñen saída.

Cabe resaltar dous puntos principais da filosofía de '''Lyotard''', relaccionados, ámbolos dous, coa [[ciencia]]. En primeiro lugar, para Lyotard, a ciencia non ten autoridade para dicirnos o que se debe facer, posto que os criterios científicos deixaron de ter a validez suficiente para lexitimar a propia ciencia, co que deixa de contribuír ao desenvolvemento humano. O segundo punto podería resumirse coa frase "coñecemento é poder". A investigación científica xamais é inocente e pura, senonsenón que sempre está estreitamente ligada á vontade de dominio e aos medios materiais. O máis poderoso sempre ten a razón.