Georg Wilhelm Friedrich Hegel: Diferenzas entre revisións

}}

 

 

O seu principal logro é o desenvolvemento da distintiva articulación do [[idealismo]], ás veces denominado «[[idealismo absoluto]]»<ref>Este termo é bastante raro nos escritos de Hegel. Non se atopa en ningures en ''Wissenschaft der Logik'' (aínda que se achega nunha observación na páxina 124 da tradución do 2010 de Giovanni, GW 21.142). Na presentación da súa lóxica en ''Enzyklopädie der philosophischen Wissenschaften'' pódese atopar no §45R.</ref>, na que se superan os dualismos de, por exemplo, a mente e a natureza e o suxeito e obxecto. A súa filosofía do espírito integra conceptualmente a psicoloxía, o Estado, a historia, a arte, a relixión e a filosofía. A súa achega sobre a [[dialéctica do amo e do escravo]] influíu enormemente, especialmente na Francia do século XX. De salientábel importancia é o seu concepto de [[Geist|espírito]] (''Geitst'', ás veces traducido como «mente») como a manifestación histórica do concepto lóxico e a «[[Aufhebung|sublimación]]» (''Aufhebung'' 'integración sen unha eliminación ou redución') de factores aparentemente contraditorios ou opostos; exemplos inclúen a aparente oposición entre a natureza e a [[liberdade]] e entre a [[inmanencia]] e [[transcendencia]]. Hegel foi visto no século XX como o creador da tríade da [[tese-antítese-síntese]]<ref>{{Cita libro|título=In the Spirit of Hegel|apelidos=Solomon|nome=Robert C.|editorial=Oxford University Press|ano=1985|ISBN=978-0195036503|ref=}}</ref>; porén, isto foi citado por primeira vez por [[Johann Gottlieb Fichte|Johan Gottlieb Fichte]]<ref>{{Cita libro|título=Fichte: Early Philosophical Writings|apelidos=Gottlieb Fichte|nome=Johann|editorial=Cornell University Press|ano=1993|ISBN=978-0801481215|ref=}}</ref>.